ทางด้านเย่จายซิงก็คิดไม่ถึงว่าบ้านรองจะทนไม่ไหวเร็วเช่นนี้ แต่ว่าเมื่อเทียบความอันตรายของจวินหยวน นางยินดีที่จะต่อกรกับคนพวกนั้น
ร่วมกับเวลานี้นางอาศัยร่างของเจ้าของร่างเดิม ความแค้นบางความแค้น นางจำต้องชำระ
"ไล่ออกไปซะ"
จวินหยวนพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แม้ฮูหยินเฒ่าตาย เขาก็ไม่สนใจ
เย่จายซิงรีบพูด:
"อย่า เสด็จอา ฮูหยินเฒ่าคือย่าของข้า นางล้มป่วย ข้าและยู่หยางกลับไปเป็นเรื่องที่ถูกทำนองคลองธรรม ข้าไม่อยากถูกผู้คนด่าทอลับหลัง เช่นนี้ดีหรือไม่ หากเสด็จอาอยากเจอข้า มาหาข้าที่จวนแม่ทัพก็ได้!”
นางสามารถฉวยโอกาสนี้ไปจากโรงเตี๊ยม แน่นอนว่าย่อมไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือ
สีหน้าของเขาเยือกเย็น เพียงมองมุมปากของเขาที่อยู่ใต้หน้ากาก ก็รู้ว่าเขาไม่พอใจ
เย่จายซิงจับมือของเขาส่ายไปมาแล้วออดอ้อน:"เสด็จอา หรือท่านทนเห็นข้าถูกพูดอื่นนินทาลับหลังได้?"
หญิงรับใช้ก้มหน้างุด ไม่กล้าที่จะมอง ท่านอ๋องคือคนที่จะยอมตกลงเมื่อมีคนออดอ้อนเช่นนั้นหรือ? เห็นชัดว่าเป็นไปไม่ได้! ดังนั้นนางจึงกลัวพระชายาจะกระอักกระอ่วน จึงพยายามลดตัวตนของตนเอง
ทว่าผู้ใดจะคาดคิด ท่านอ๋องกลับพยักหน้า ทั้งยังพูดว่า:
"ได้ ข้าให้เจ้ากลับไ แต่ว่าเจ้าอย่าคิดไม่ซื่อเด็ดขาด มิเช่นนั้นข้าจะจับตัวเจ้ากลับมา มัดเจ้าให้อยู่ข้างกายข้า"
หญิงรับใช้ตกตะลึง นี่คืออ๋องเซ่อเจิ้งผู้เลือดเย็นและอำมหิตจริงๆ หรือ?
เมื่อครู่นางเห็นองครักษ์ลับลากตัวเจ้าแดงออกมา ดังนั้นหญิงรับใช้จึงสั่นเทา
คิดไม่ถึงว่าอ๋องเซ่อเจิ้งจะใจดีกับพระชายาเช่นนี้!
เย่จายซิงคิดไม่ถึงว่าการออดอ้อนจะใช้ได้ผล ที่แท้จวินหยวนก็พ่ายแพ้ให้กับลูกไม้นี้ นางลอบจดจำเอาไว้
"เข้าใจแล้ว น้องซิงจะเป็นเด็กดี ขอบคุณเสด็จอาเจ้าค่ะ!”
นางเจตนาพูดเสียงหวาน
เย่จายซิงไม่มีข้าวของใดๆ ต้องเก็บ เปิดประตูเตรียมจะเดินตามพ่อบ้นไป ทว่าจวินหยวนกลับคว้าข้อมือของนางกะทันหัน พูดกับนาง:
"ข้าจะไปเยี่ยมเจ้า"
ทางที่ดีที่สุดอย่ามา! รักและลุ่มหลงเจ้าแดงของท่านไปเถอะ
ภายในใจของเย่จายซิงไม่สบอารมณ์ ทว่าใบหน้าของนางกลับยิ้มแย้ม "ได้!”
"ท่านพี่!”
ออกไปจากโรงเตี๊ยม พ่อบ้านสั่งให้คนเตรียมรถม้าตั้งแต่แรกแล้ว เย่ยู่หลางที่เป็นน้องชายรอนางอยู่ด้านหน้ารถม้า
"เสด็จอา ไม่ต้องไปส่งข้าหรอก พวกข้าไปก่อน"
เย่จายซิงหันหน้ากลับไปบอกจวินหยวน นางคิดไม่ถึงว่าเขาจะส่งนางออกไป
เขาพยักหน้าเล็กน้อย มองส่งนางขึ้นรถม้า เมื่อเห็นรถม้าขับเคลื่อนไปไกล เขาพูดสั่ง:
"ให้เหยียนเฟิงไปคุ้มกันพระชายา"
ขึ้นต้นด้วยเหยียน ล้วนเป็นองครักษ์ลับของเขา เหยียนเฟิงคือองครักษ์ลับที่วรยุทธ์สูงสุดท่ามกลางองครักษ์ทั้งหมด
พ่อบ้านและพวกองครักษ์ลับได้ยินว่านายท่านออกมาจากเหยียนเฟิง พวกเขาก็พอจะรู้แล้วว่าพระชายาสำคัญกับนายท่านมากเพียงด
ทางด้านจวนแม่ทัพ
ฮูหยินเฒ่านั่งเงียบอยู่ในเรือนคงจิต ใบหน้าแก่ชราไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก สีหน้าเคร่งขรึม มีความน่าเกรงขามทั้งที่ยังไม่ได้โมโห มองดูแล้วแข็งแรงยิ่งนัก ไม่เหมือนคนที่เพิ่งป่วยเป็นโรคร้าย
เบื้องล่างของนาง มีคนของบ้านรองและบ้านสามนั่งอยู่
"ท่านย่า น้องสี่คงจะไม่กลับมาแล้วกระมัง? เวลานี้นางมีอ๋องเซ่อเจิ้งเป็นที่พึ่ง ไม่แน่ว่าอาจจะไม่เห็นพวกเราอยู่ในสายตาแล้วก็ได้เจ้าค่ะ"
เย่เจียหยูพูดด้วยความเสียใจเล็กน้อย
วันนั้นนางเอามีดแทงตนบนท้องถนน แม้จะกินยาแล้วและบาดแผลก็หายนานแล้ว แต่ความอับอายในวันนั้น นางคิดบัญชีทั้งหมดไปที่เย่จายซิง แทบอยากจะถลกหนังและเลาะกระดูกของนาง เพื่อคลายความแค้นในใจ
แต่นางก็กังวลว่าเย่จายซิงจะอยู่ในจวนอ๋องเซ่อเจิ้งไม่ยอมกลับมา ตระกูลเย่ของพวกเขาไม่กล้ามีเรื่องกับอ๋องเซ่อเจิ้ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์ชายาหมอเทวดา
มาอ่านเรื่องนี้ต่อค่ะ หวังว่าจะลงเนื้อหาจนจบ...
115จนถึงถึง159ไม่มีเลยค่ะลงต่อให้ครบได้มั้ยค่ะ😂...
ตอนที่ 115-159 หายไปค่ะ อ่านต่อไม่ได้อ่ะค่ะ...
115-159หายไปไหนอ่าคะ...
อัพวันละหลายๆตอนได้มั้ยค่ะ ขอบคุณค่ะ...