บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 31

นางโจวกุมหน้า มองเย่เจียหยูอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา คิดไม่ถึงว่าหลานสาวที่ดูอ่อนแอจะทำร้ายนางได้！

เป็นจริงตามคำที่กล่าวว่าสุนัขที่ไม่เฮ่ากัดคนเก่งที่สุด！

นางเองก็ไม่ยอม ชี้หน้าด่าเย่เจียหยูแล้วบอกฮูหยินเฒ่า：

"ท่านแม่ ท่านอย่าฟังนางพูดจาเหลวไหล นายน้อยลั่วไม่ได้ชมชอบนาง ตั้งแต่นายน้อยลั่วเดินเข้ามาในตระกูลเย่ ไม่แม้แต่จะมองนาง นางคิดเอาไว้ คิดว่าผู้ชายทุกคนล้วนชอบนาง！ ช่างไร้ยางอายเหลือเกิน！"

เย่เจียหยูถูกนางโจวด่าจนสีหน้าซีดขาว

นางเสิ่นเห็นลูกสาวโดนด่าทอ จึงไม่ยอมแพ้ เอามือเท้าเอวแล้วด่าทอ：

"นางโจวเจ้าพูดจาเหลวไหล นายน้อยลั่วเชิญมารักษายากเช่นนี้ เหตุใดจึงตามน้องหยูมาที่จวน? น้องหยูเป็นผู้หญิงอ่อนโยน ผู้ชายคนใดบ้างที่จะไม่ชอบนาง เพราะเจ้าอาละวาดราวกับสตรีบ้า ทำตัวขายหน้า จึงทำให้นายน้อยลั่วรังเกียจน้องหยู！ ตอนนี้เจ้าคือคนบาปของตระกูลเย่ของพวกเรา！"

เย่เจียหยูพูดด้วยความเสียใจ：

"ท่านย่า ข้าคุกเข่านานเกือบสองชั่วยาม จึงทำให้นายน้อยลั่วปรากฏตัว ยังไม่พูดถึงเรื่องที่เขามีใจหรือไม่มีใจให้ข้า การที่เขาถอนพิษให้ท่าน ท่านย่าไม่เป็นอะไรแล้ว น้องหยูก็วางใจ แค่ว่าพี่สะใภ้สามอยากจะแย่งกุญแจมาจากท่านย่า ทั้งยังด่าทอข้า ทำให้ข้าเสียใจยิ่งนัก"

"ชั้นต่ำจริงๆ！ น้องหยูคุกเข่าตั้งนานกว่าจะได้หมอเทวดามารักษาข้า แต่เจ้ากลับทำลายความสัมพันธ์ของนางกับนายน้อยลั่ว！ ข้ายังไม่ตาย เจ้าก็อยากเอากุญแจไปจากข้าแล้ว อยากให้ข้าโมโหจนตายใช่หรือไม่?"

ฮูหยินเฒ่าไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก รู้สึกว่านางโจวช่างอกตัญญูจริงๆ

"เจ้าสามล่ะ！"

ขณะที่นางกำลังจะลงโทษนางโจว เพิ่งสังเกตเห็นว่าลูกชายคนที่สามของตนหายหน้าหายตา

นางถูกวางยาพิษ แต่ลูกชายกลับหายไป

"ท่านอาสามออกไปแต่เช้ากระทั่งเวลานี้ยังไม่กลับมา ไม่รู้ว่าไปทำอะไร"

เย่เจียหยูพูดเสียงเบา

"ชั่วช้ายิ่งนัก！"

สีหน้าของฮูหยินเฒ่าเหี้ยมเกรียม

"ท่านแม่ ท่านอย่าโมโหเลย ประเดี๋ยวจะเสียสุขภาพเอาได้ สิ่งสำคัญในตอนนี้ สู้พวกกเราเอากุญแจไปเปิดคลังสมบัติกันก่อนเถอะว่าเปิดได้หรือไม่ ข้าคิดว่าที่ท่านแม่ถูกพิษน่าจะเกี่ยวข้องกับคลังสมบัติ มิเช่นนั้นคงไม่บังเอิญแบบนี้"

ท่านรองเย่พูด

เจ้าสามไม่อยู่ก็ยิ่งดี ประเดี๋ยวตอนแบ่งสมบัติก็แบ่งได้น้อยนิด

ฮูหยินเฒ่ารู้สึกว่าถ้อยคำนี้มีเหตุผล ไม่เปิดคลังสมบัติล้วนไม่สบายใจ

เรื่องถูกวางยาพิษไว้กลับมาค่อยสืบ

เมื่อเห็นว่าร่างกายไม่ได้มีสิ่งใดผิดปกติ ฮูหยินเฒ่าจึงเดินนำทุกคนไปยังคลังสมบัติ

นางโจวเดินตามหลังด้วยความหน้าด้าน

ฮูหยินเฒ่าหยิบกุญแจออกมา ท่ามกลางแววตาตื่นเต้นดีใจของทุกคน เตรียมที่จะไขกุญแจ

ทว่าผู้ใดจะคาดคิด กุญแจกลับไม่อาจเสียบเข้าไป！

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น！ กุญแจเป็นของปลอม！"

ฮูหยินเฒ่าโมโหอย่างมาก

"อะไรกัน！ กุญแจมีปัญหาเนี่ยนะ！"

ท่านรองเย่ชิงกุญแจกลับมา ลองไข พบว่าใช้งานไม่ได้จริงๆ

เขาโมโหแล้วโยนกุญแจลงบนพื้น

"น้องสี่ให้กุญแจปลอมกับท่านย่าเนี่ยนะ！"

เย่เจียหยูโมโหยิ่งนัก รู้สึกว่าเย่จายซิงกำลังเล่นตลกกับพวกนาง

"กล้าเอากุญแจปลอมมากลั่นแกล้งพวกเรา นางอัปลักษณ์ที่น่ารังเกียจ！"

นางเสิ่นด่าทอ

"ตามตัวหลานทรพีมาให้ข้า！"

ฮูหยินเฒ่าหน้าแดงหน้าดำ