บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 100

สิบล้านตำลึง!

ทันทีที่องค์หญิงหลิงหยุนหยิบใบกษาปณ์แก้วแดงออกมา ทั้งลานล้วนตกอกตกใจ

การเดิมพันนี้ใหญ่หลวงพอตัวจริงๆ!

แต่ในใบกษาปณ์แก้วกาฬที่เย่จายซิงนำออกมามียอดเงินถึงร้อยล้านตำลึง ต่อให้ถึงตอนนั้นองค์หญิงหลิงหยุนได้ส่วนแบ่งไปก้อนโต คนอื่นๆ ก็ยังแบ่งเอาไปได้อีกเยอะอยู่ดี

นอกจากนี้ แม้กระทั่งองค์หญิงหลิงหยุนยังซื้อให้เหยียนฮั๋วกวงชนะ แสดงว่าเย่ยู่หยางต้องพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย

ต่อให้สิ่งที่เย่จายซิงพูดจะเป็นความจริง เย่ยู่หยางฟื้นวรยุทธกลับคืนมาได้จริง เขาก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของเหยียนฮั๋วกวงได้

นับประสาอะไรเล่า ไม่มีใครคิดว่าเย่ยู่หยางฟื้นวรยุทธกลับคืนมาได้จริง มากสุดก็แค่รักษาขาจนหายดีเท่านั้น

ในตอนแรกที่เขาตกจากโอรสสวรรค์กลายเป็นคนพิการ กล่าวได้เลยว่าสั่นสะเทือนไปทั่วแคว้น หมอเทวดาหลายคนล้วนบอกว่าเขาไม่อาจฝึกวรยุทธได้อีกแล้วในชีวิตนี้ เว้นเสียแต่ว่าจะมียานิพพาน แต่ใครจะไม่รู้บ้างว่ายานิพพานหายสาบสูญไปชั่วอายุคนแล้ว อีกอย่าง ต่อให้มีอาจารย์กลั่นยาที่มีวิชาแก่กล้าสามารถกลั่นยานิพพานออกมาได้ แล้วมันจะตกมาถึงเขาหรือ?

ผู้คนนำสมบัติที่มีค่าที่สุดของตนเองออกมาเดิมพันอย่างไม่มีใครยอมใคร ไม่นาน ถาดด้านขวาก็มีสมบัติแต่ละอย่างกองพะเนินสูงเท่าคนหนึ่งคน มากมายหลายสิ่ง ชวนให้ตามึนลายไปหมด

“ใกล้ได้เวลาแล้ว มีใครยังไม่ได้เดิมพันอีกหรือไม่? หรือหากจะเปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังทันนะ ข้าจะย้ำเป็นครั้งสุดท้าย เสี่ยวยู่เขาฟื้นวรยุทธกลับมาได้แล้ว ถึงตอนนั้นพวกเจ้าห้ามมาเสียใจทีหลังนะ”

“เจ้าคงไม่ได้จะกลับคำหรอกนะ!”

มีคนมองเย่จายซิงอย่างระแวดระวัง

“ข้าจะกลับคำได้อย่างไร เพราะเสี่ยวยู่ต้องชนะแน่ คนที่จะต้องเสียใจที่หลังก็คือพวกเจ้า”

น้ำเสียงของนางเอื่อยเฉื่อย แต่นัยน์ตากลับส่องประกายแวววาว

เห็นนางเป็นเช่นนี้ จึงมีคนรู้สึกลังเลในใจ นางมีความมั่นใจสูงมาก หากบนหน้าไม่มีปานแดงปื้นใหญ่ที่น่าเกลียดไปเสียหน่อยขนาดนั้น คงงดงามน่าดู

“ข้าเจ้าพระยาเซี่ยขอเสริมด้วยยาขั้นห้าสามสิบเม็ด เดิมพันว่าเย่ยู่หยางต้องแพ้อย่างไร้กังขาแน่นอน!”

ทันใดนั้นเจ้าพระยาเซี่ยก็นำขวดยาขวดหนึ่งออกมา เปิดจุกขวดออก จากนั้นกลิ่นหอมของยาขั้นห้าก็ลอยโชยออกมา

“ยาขั้นห้าสามสิบเม็ด มูลค่ามหาศาล!”

“เจ้าพระยาเซี่ยใจป้ำยิ่งนัก!”

ผู้คนพากันออกความเห็น

เจ้าพระยาเซี่ยนำขวดยาโยนเข้าไปในกองสมบัติ แล้วพูดถากถางว่า: “เย่จายซิง วันนี้น้องชายเจ้าแพ้แแน่นอน เจ้าบอกว่าจะไม่กลับคำ คงไม่พ้นทำเป็นใจใหญ่เพื่อรักษาหน้าล่ะสิ ไม่ว่าเจ้าจะเอาใบกษาปณ์แก้วกาฬใบนี้มาจากไหน เจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้น้ำหินทิพย์ในนี้กลับไปแม้แต่ก้อนเดียว!”

“เฮอะๆ ”

เย่จายซิงหัวเราะเยาะ : “บุตรชายแห่งสมาคมนักกลั่นยาสาขา นำยาน้อยนิดขนาดนี้ออกมาเดิมพันเสียได้ ท่านยังมีแก่ใจมาผยองอีกหรือ หากข้าเป็นท่าน จะหนีบหางให้แน่นแล้วไม่ออกมาให้ขายขี้หน้าชาวบ้านเลย”

“พูดจาสามหาว! ยาขั้นห้าสามสิบเม็ด มูลค่านับล้านตำลึง เจ้ามีปัญญาหามาได้สักเม็ดไหมเล่า? ”

เจ้าพระยาเซี่ยจ้องนางอย่างเชือดเฉือน

“พอเถิด ท่านเจ้าพระยา ท่านอย่าไปเถียงกับน้องสี่เลย ใบกษาปณ์แก้วกาฬของนางคงเป็นอ๋องเซ่อเจิ้งที่มอบให้ ข้าคิดว่านางคงอยากทำประชดถึงได้นำใบกษาปณ์แก้วกาฬออกมา ในใจคงกำลังนึกเสียดายและโมโหอยู่แน่ๆ พูดจาไม่ดีก็ไม่แปลกอะไร”

ยู่เจียหยูทำหน้าอ่อนโยนกล่าวกับเซี่ยซือห้าว

ความจริงนางก็อยากเดิมพันเช่นกัน ทว่าในฐานะญาติผู้พี่ของเย่ยู่หยาง หากนางพนันว่าเหยียนฮั๋วกวงชนะ คนอื่นจะต้องมีคำครหาแน่ เสียดายนัก ไม่อย่างนั้น คงได้แบ่งร้อยล้านตำลึงนี้กับเขาด้วย ยอดเงินมากมายขนาดนี้ ใครบ้างจะไม่ตาลุกวาว

แต่เพื่อภาพลักษณ์ของนางที่อยู่ในอุดมคติของทุกคน จึงได้แต่หักห้ามความร้อนรุ่มไว้ในใจ

“ได้เวลาแล้ว! ขอบพระคุณทุกท่านที่ให้เกียรติ ทุกท่านจงวางใจ วันนี้จะต้องทำให้พวกท่านรับทรัพย์เป็นถุงเป็นถังอย่างแน่นอน!”

เหยียนฮั๋วกวงกระแทกดาบลงบนพื้น ก่อเกิดเสียงวิ้งวิ้งเบาๆ พาให้ทุกคนตัวตื่นหน้าตั้ง

“วรยุทธแดนศิษย์ทิพย์ขั้นแปดตอนปลาย!”

“คุณชายเหยียนเป็นคนหนุ่มอนาคตไกลจริงๆ! อายุน้อยเท่านี้ก็มีวรยุทธสูงขนาดนี้แล้ว ที่กล่าวกันว่าอัจฉริยะนั้นไม่เกินจริงเลย!”

“ฮ่าฮ่า ประเสริฐแท้ คิดไม่ถึงเลยว่ามาชมการประลอง แล้วยังจะชนะได้เงินอีก!”