บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 103

เมื่ออ๋องเซ่อเจิ้งเอ่ยปาก ทำให้ไม่มีใครกล้าเถียง

สมบัติไม่ตายก็หาใหม่ได้ แต่หากตัดมือออกข้างหนึ่งแล้วมือไม่สามารถงอกออกมาทดแทนได้

ทุกคนกระอักเลือดในใจ เสียใจในสิ่งที่ได้ทำลงไป หากรู้เช่นนี้แต่แรกคงไม่พนันอะไรเช่นนี้

และยังมีคนจำนวนหนึ่งที่รู้สึกหัวเสียมาก พลางนึกเสียดายว่าหากตอนแรกเลือกข้างเย่ยู่หยาง พวกเขาคงได้กำไรท่วมท้นอย่างแน่นอน

หากจะว่ากันตามจริงแล้ว คนพวกนี้อยากได้เงินมาอย่างไม่ถูกต้อง แต่มีหรือที่สวรรค์จะประทานเงินทองมาให้ง่ายๆ

เย่จายซิงยิ้ม นางไม่คิดว่าหลุมที่นางขุดเอาไว้จะมีคนมากมายตกหลุมพรางกันเช่นนี้  ลำพังแค่เงินสิบล้านขององค์หญิงหลิงหยุนก็เพียงพอที่จะทำให้นางยกระดับตัวเองได้แล้ว

จวินหยวนกล่าวเรียบๆ “หากไม่มีใครยอมเอามือมาแลก เหยียนฟิง เจ้าช่วยเก็บของแทนพระชายาด้วย ลองเลือกดูด้วย ของที่ไม่เข้าตาไม่ต้องเอามาให้พระชายาเห็น”

“ขอรับ”

นางยิ้มอย่างสดใส “เสด็จอาใส่ใจยิ่ง”

จวินหยวนอมยิ้ม

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า คิ้วของเย่เจียหรงขมวดแน่น เมื่อครู่นี้นางรู้สึกว่าจวินหยวนนั้นคล้ายโม่เสิ่นยวนมาก แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มเช่นนี้ นางก็ส่ายหน้าในใจ ไม่ใช่เซ่าตี้ เพราะเซ่าตี้ไม่มีทางยิ้ม และยิ่งไม่มีทางยิ้มให้ผู้หญิงหน้าตาอัปลักษณ์เช่นเย่จายซิง

แต่นางรู้สึกขมขื่นใจเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่ในเมืองเฉินตู นางก็เป็นจุดสนใจของผู้คนตลอด ไม่มีชายใดไม่เหลียวมองนาง แต่ตอนนี้จวินหยวนกลับไม่มองมาทางทางเลยสักนิดเดียว

นางเองก็ไม่รู้ว่าน้องสี่ที่มีหน้าตาอัปลักษณ์เช่นนี้ดึงดูดจวินหยวนตรงไหน ถึงทำให้จวินหยวนปกป้องนางต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ เย่เจียหรงมั่นใจมากว่า สตรีที่อยู่ในสนามเวลานี้ไม่มีใครไม่อิจฉาเย่จายซิง

ไม่มีสตรีคนใดไม่อยากได้รับความรักจากบุรุษ โดยเฉพาะบุรุษที่ยิ่งใหญ่เช่นเขา ที่แคว้นหงส์แดงจวินหยวนมีอำนาจล้นฟ้า มีทรัพย์สมบัติเทียบเท่ากับแคว้นแคว้นหนึ่ง ตอนนี้เย่จายซิงเป็นที่โปรดปราณของบุรุษเช่นนี้จึงไม่มีใครกล้าทำผิดต่อนาง แล้วใครบ้างที่จะไม่อิจฉา?

“เสี่ยวยู่ พวกเราไปกันเถิด”

เย่จายซิงโบกมือให้น้องชายและเตรียมจะเดินจากจวินหยวนไป

เอาชนะเหยียนฮั๋วกวงได้ แถมยังได้เงินมาอีกก้อนใหญ่ และจะยังอยู่ที่นี่ต่อไปอีกทำไม

เย่ยู่หยางเดินเข้าไปหานาง

“เดี๋ยว ช้าก่อน!”

เหว้ยไฉเวยรีบสาวเท้าก้าวเข้ามา แล้วมองเย่ยู่หยางที่ร่างกายสดชื่นพลางกล่าวเบาๆ ว่า 

“เย่ยู่หยาง ยินดีด้วยที่ท่านฟื้นฟูการฝึกตนได้แล้ว ก่อนหน้านี้ท่านเคยบอกว่าท่านหายดีแล้ว ข้าก็ยังคิดว่าท่านล้อเล่น ข้าไม่ดีเองที่ไม่ยอมเชื่อท่าน ข้าหวังว่าท่านจะไม่เข้าใจผิด อันที่จริงแล้วข้ายังรู้สึกกับท่านเหมือนเดิม ท่านเองก็รู้ข้าต้องอ้อนวอนยาประสูติให้ท่านอยู่ตั้งนาน ความจริงข้าอยากให้ท่านหายจากใจของข้า หากไม่ใช่เพราะเหยียนฮั๋วกวงเล่นตุกติก ข้า……”

“เอาล่ะ เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการจะพูดว่าอะไร แต่ข้าจะบอกอะไรให้เจ้านะ ข้าไม่มีทางยอมรับน้ำใจจากเจ้า วันหน้าไม่ต้องมาหาข้าอีก”

เย่ยู่หยางกล่าวขัดคำพูดของนางด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ จากนั้นจึงเดินจากไป

“เพราะเหตุใด”

เหว้ยไฉเวยตะโกนร้องด้วยดวงตาแดงก่ำ

“ข้าดีต่อท่านขนาดนี้ ทำไมท่านถึงไม่ยอมรับในตัวข้า เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะฝีมือของเหยียนฮั๋วกวงคนเดียว ไม่เกี่ยวข้องกับข้าเลยสักนิด อีกอย่างตอนนี้เจ้าฟื้นฟูการฝึกตนได้แล้ว  นับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่ง อีกอย่างวันนั้นที่ท่านเห็นข้าที่ด้านนอกเมือง ท่านไม่เห็นจะวางตัวห่างเหินกับข้าเช่นนี้เลย เหตุใดท่านถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้”

เย่ยู่หยางขมวดคิ้วก่อนจะหันกลับมา ดวงตาสีดำขลับของเขาจ้องไปที่เหว้ยไฉเวยแล้วกล่าวอย่างราบเรียบว่า

“เมื่อก่อนข้ามองว่าเจ้าเป็นเพื่อน เรื่องที่เจ้าขอยาให้ข้า ข้าซาบซึ้งใจมาก และเคยคิดจะหาทางตอบแทนเจ้า แต่ก่อนที่จะเริ่มการประลอง คำพูดของเจ้าทำให้ข้าคิดว่าพวกเราสองคนอยู่กันคนละโลก

เจ้าบอกว่าพี่สาวของข้าไร้เมตตาธรรม บอกให้ข้ามองคนให้ออก ต้องขออภัยด้วย ที่ผ่านมาข้ามองเห็นทุกอย่างอย่างชัดเจน นางเป็นญาติคนเดียงที่ข้ามีและเป็นคนที่ดีต่อข้าที่สุด หากนางไม่สามารถหายานิพพานมาให้ข้าได้ ข้าคงกลางเป็นคนธรรมดาอย่างที่เจ้าว่า ดังนั้นเจ้าอย่ามาชี้หน้ากล่าวหาญาติแท้ๆ ของข้า”

เหว้ยไฉเวยเริ่มขาสั่น ใบหน้าของนางซีดขาว พลางพยายามอธิบายออกไปว่า