บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 163

คำว่าสมาชิกคำนี้ค่อนข้างแปลกใหม่ ไม่เคยมีใครเคยได้ยินมาก่อน เมื่อได้ยินว่าเย่จายซิงบอกว่ามีส่วนลดสำหรับคนที่เป็นสมาชิก หลายคนที่ฟังก็งงไม่น้อย

สมาชิก ทำยังไงถึงจะเข้าร่วมได้？

ถึงตอนนั้นจะสามารถลดราคาหินทิพย์ได้ไหม？

ความสงสัยมากมายเกิดขึ้นในใจผู้คน

เช้าวันรุ่งขึ้น ท้องฟ้ายังไม่สว่าง หน้าสหการค้าผานหลงแน่นไปด้วยผู้คน ส่วนใหญ่ล้วนเป็นผู้หญิง ทั้งยังมีหญิงรับใช้มากมายที่จะมาซื้อโอสถไขกระดูกเยือก และมีผู้คนมากมายมาชมความสนุก

สหการค้ายังไม่ทันเปิด มีกลุ่มคนมารวมตัวกันเพื่อมาทายราคายา

ราคายาขั้นหกในตลาดราคาค่อนข้างสูง ปกติยาขั้นหกทั่วไป หนึ่งเม็ดมีราคาประมาณหนึ่งหมื่นหินทิพย์ชั้นยอด เม็ดยาอื่นๆจะมีราคาแพงกว่า ที่สำคัญคือต้องเป็นหินทิพย์ชั้นยอด ต้องไม่ใช่หินทิพย์ระดับกลางระดับต่ำ หนึ่งหินทิพย์ชั้นยอดเท่ากับหนึ่งพันหินทิพย์ระดับต่ำ

นั้นจึงเป็นสาเหตุว่าทำไมมันถึงแพง คนธรรมดาไม่สามารถซื้อได้จริงๆ

แต่ว่าเฉินตูไม่ได้ดีไปกว่าประเทศเล็กๆประเทศอื่น ที่นี่เป็นเมืองศูนย์กลางของแผ่นดินเทียนเหย้า ที่มีไม่น้อยเลยก็คืออำนาจของพวกตระกูลขุนนาง พวกเขาเป็นคนดูแลเหมืองแร่หินทิพย์ มูลค่าเกือบหมื่นล้าน สำหรับตระกูลขุนนางพวกนี้ แค่เรื่องหินทิพย์ เป็นเรื่องเล็กน้อยจนไม่มีค่าพอที่จะให้พูดถึง

โอสถไขกระดูกเยือกดึงดูดพวกสตรีผู้สูงศักดิ์ เพื่อต้องการที่จะสวยขึ้น ให้จ่ายหินทิพย์จะนับเป็นอะไรได้

เสียงดังแอ๊ดดังขึ้น ประตูใหญ่ของสหการค้าผานหลงก็เปิดออก

คนกลุ่มหนึ่งรีบวิ่งไปออตรงประตู

“นี่ นี่อย่าเบียด！พวกเจ้ามาซื้อโอสถไขกระดูกเยือกไม่ใช่หรอ ไปยืนหน้าร้านนู้นโน้น ไม่ใช่หน้าร้านพวกเรา！”

ชายคนหนึ่งพูดด้วยเสียงอย่างดัง แล้วชี้ไปทางร้านตรงข้าม

ทุกคนรู้สึกประหลาดใจมาก เห็นอยู่ชัดๆว่าเย่จายซิงพูดว่าให้มาสหการค้าผานหลง ทำไมถึงเปลี่ยนไปอยู่ฝั่งโน้นแล้วละ？

ถึงอย่างนั้นทุกคนก็หันหัวไปมองดู เพิ่งสังเกตเห็นว่า มีร้านค้าอยู่ตรงข้าม มีตัวอักษรสองสามตัวเขียนที่ป้ายไม่ได้เด่นเท่าไรว่าหอไป๋เป่า

แม้ว่าอักษรบนป้ายจะเรียบง่ายสวยงาม แต่ชื่อว่าหอไป๋เป่า ยากที่จะอธิบายได้ เดี๋ยวนี้ใครที่ไหนจะตั้งชื่อเชยๆแบบนี้ ทำให้คนรู้สึกเหมือนร้านขายของชำ

“โอสถไขกระดูกเยือกขายที่นี่หรอ？”

“ไม่ใช่บอกว่าขายที่สหการค้าผานหลงหรอกหรือ？ทำไมถึงเปลี่ยนสถานที่ละ！”

“เมื่อก่อนที่นี่เป็นร้านอาหาร เปลี่ยนเจ้าของร้านตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วละ？”

ในขณะนั้น ประตูร้านก็เปิดออก เย่จายซิงที่สวมกระโปรงผ้าสีขาวพระจันทร์ก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าทุกคน ต่อให้มองเป็นร้อยครั้งใบหน้าของนางนั้นยังคงน่าทึ่ง

พอเห็นว่าเป็นนางก็รีบเข้ามาสอบถาม

“ แม่นางเย่นี่เจ้ามาเปิดร้านด้วยตัวเองเลยหรือ？”

“โอสถไขกระดูกเยือกตงลงแล้วขายยังไง？ราคาเท่าไร่？ถ้าแพงมากพวกเราก็ซื้อไม่ไหวนะ”

“รีบขายเถอะ วันนี้แม่นางเย่จะขายกี่เม็ด？”

“ไม่ใช่ว่าต้องเป็นสมาชิกถึงจะลดหรอกหรือ？”

ทุกคนมาที่นี่ก็เพื่อซื้อโอสถไขกระดูกเยือก ไม่ได้สนใจว่าเย่จายซิงจะเปิดร้านขายของ

“ไม่ต้องห่วง โอสถไขกระดูกเยือกมีมากพอ และร้านเราเปิดวันแรก ส่วนลดเยอะมากถ้าพลาดช่วงลดราคาไป ครั้งหน้าก็ไม่ได้ราคานี้แล้วนะ”

เมื่อพูดอย่างนั้น เย่จายซิงก็ทำท่าดีดนิ้ว แล้วแสงไฟที่อยู่เบื้องหลังก็สว่างขึ้น ในแถวชั้นวางมีขวดยาวางเต็มไปหมด เม็ดยาทุกชนิดในขวดสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ทุกคนต่างตกตะลึงจากการกวาดตามองรอบเดียว ชั้นวางที่หันไปทางประตูนั้นเต็มไปด้วยเม็ดยาสีน้ำเงิน สีน้ำเงินเป็นสีของยาขั้นหก ที่จะกล่าวก็คือ มันเต็มไปด้วยยาขั้นหก