บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 162

เว่ยฉ่ายเว่ยไม่อยากที่จะคุยกับเย่จายซิง แต่เย่จายซิงนั้นสะดุดตามากเกินไป พวกนางยืนกันแบบนี้มีแต่ทำให้คนต้องนึกประหลาดใจแล้ว

นางเดินต่อไปไม่ได้ ทนกัดฟันกลับไปนั่งที่เดิม

เย่จายซิงยิ้มเบาๆ หันหน้าไปมองลานประลองปกติ น้ำเสียงสงบ

“เจ้าถูกจิตมารควบคุมจนทำอะไรผิดพลาด ข้าเห็นเจ้าตั้งแต่แรกเพื่อช่วยเสี่ยวยู่ถึงกับซื้อยาประสูติ ข้าอยากเตือนเจ้าสักประโยค ยังไม่สายที่จะกำจัดปีศาจจิตใจของเจ้านะ”

“เจ้าพูดอะไร！เป็นไปไม่ได้ ข้าฝึกฐานบำเพ็ญในทางที่ถูกต้อง จะมีปีศาจจิตใจได้อย่างไร！”

เว่ยฉ่ายเวยปฏิเสธทันที วิธีฝึกบำเพ็ญของนางเป็นการฝึกของบุรุษระดับสูง สามารถลบล้างมารปีศาจได้ ตัวนางจะก่อเกิดปีศาจจิตใจได้ยังไงกัน

ดวงตาสีดำสนิทของเย่จายซิงหันกลับมามองนาง “งั้นเหรอ จู่ๆเจ้าก็เปลี่ยนเป็นร้าย ไม่ใช่ว่าเจ้ามีจิตใจที่เคียดแค้นโมโหร้ายแบบนี้หรอกหรือ องค์หญิงฉ่ายเวย ข้าขอเตือนเจ้า เพราะครั้งแรกที่ข้าเห็นเจ้า เจ้าไม่ได้ร้ายแบบนี้ เจ้าโดนปีศาจจิตใจเข้าแทรก ครอบคลุมอารมณ์ร้ายในใจ มันค่อยๆนำลายเจ้าให้พังพินาศ”

นางเบิกตากว้าง ราวกับถูกคนดึงผ้าคาดเอวไปอย่างนั้น ทั้งอับอายทั้งรับไม่ได้ สิ่งที่นางทำลงไปทั้งหมด คาดไม่ถึงว่าเย่จายซิงรู้ทุกอย่าง

“ข้า.......”

นางอยากปฏิเสธ ว่านางไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เมื่อต้องเผชิญกับสายตาที่เย็นชาคู่นั้นของเย่จายซิง นางได้แต่อ้าปาก แต่พูดไม่ออกสักคำ

ในใจพลันกลัดกลุ้มขึ้นมาอยู่เต็มอก เว่ยฉ่ายเวยกำหมัดกัดฟัน กล่าว

“ใช่ เป็นข้าเองที่บอกเหยียนฮั๋วเหย้า ข้ายังขอให้เขาไปฆ่าเย่ยู่หยาง ในเมื่อข้าไม่สามารถรับเขาไปได้ แม้ว่าจะต้องทำลายเขา ก็จะไม่มีวันปล่อยให้ใครได้ไป！”

เย่จายซิงขมวดคิ้วเล็กน้อย นางเห็นว่าดวงตาของเว่ยฉ่ายเวยมีแสงสีแดงแวบผ่าน สีจางจนแทบมองไม่เห็น

นางยกมือขึ้น เปลวไฟกองหนึ่งลุกโชน นางสะบัดเบาๆ ประกายไฟบางราวกับเส้นผมเข้าไปตรงหว่างคิ้วของเว่ยฉ่ายเวย นางกรีดร้องก้มหน้าลงมา ดึงดูดผู้คนนับไม่ถ้วนให้หันหน้ามามอง

เมื่อทุกคนคิดว่าเว่ยฉ่ายเวยกำลังถูกเย่จายซิงฆ่าอยู่หรือไม่นั้น นางก็ค่อยๆเงยหัวขึ้น ดวงตาที่ดูงุนงงเป็นประกาย และเมื่อหันมาเห็นเย่จายซิง สีหน้าของนางก็เต็มไปด้วยความละอายใจ

“ขอ...ขอโทษ......ขอบคุณเจ้ามากที่กำจัดปีศาจจิตใจให้ข้า......”

ผู้คนรอบข้างที่ถูกเสียงกรีดร้องทิ่มหู ต่างตกตะลึงที่ได้ยินเรื่องนี้

เย่จายซิงเพิ่งจะเริ่มลงมือ ไม่คาดคิดว่าเพิ่งจะเริ่มลงมือเอง นางก็สามารถกำจัดปีศาจจิตใจได้

นี่มันออกเหลือจะเชื่อเกินไปหน่อยแล้ว

ปีศาจจิตใจ เป็นปีศาจที่กำจัดยากที่สุด ต้องเอาตัวเองฆ่าปีศาจในจิตใจ ผู้อื่นไม่สามารถช่วยได้ แม้ว่าเพลิงพิลึกระดับสูงจะสามารถฆ่ามันได้ แต่ปีศาจจิตใจมีความเจ้าเล่ห์ นั่นก็คือพวกมันจะแอบซ่อนตัวอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดในหัวใจ ถ้าพลาดไปเพียงเล็กน้อยก็ทำให้ตายได้

เย่จายซิงทำเพียงสะบัดมือเบาๆ ก็สามารถกำจัดปีศาจจิตใจได้ไม่เหลือเศษซาก ทักษะนี้ ต้องแข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะทำได้

อีกทั้งองค์หญิงฉ่ายเวยพูดจายังไม่น่าฟัง คาดไม่ถึงว่านางไม่ถือโทษและกำจัดปีศาจหัวใจให้ เป็นคนที่ดีมากจริงๆ

เว่ยฉ่ายเวยไม่รู้ว่าตัวเองถูกปีศาจจิตใจเข้าแทรกได้อย่างไร มันส่งกระทบต่อตัวตนของนาง ตอนนี้นางสติแจ่มชัดแล้ว และเมื่อนึกย้อนไปถึงสิ่งที่นางทำก่อนหน้านี้ นางรู้สึกทั้งโกรธทั้งละอายและซาบซึ้งใจ

ถ้าปล่อยให้ปีศาจจิตใจเติบโต จะต้องมีสักวัน ที่นางจะเหมือนกับอาจารย์อาของสำนักกุยหยวน ที่โดนมารเข้าแทรก เป็นที่โจษจัน

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก เจ้าน่าจะรู้ ข้าเคยเห็นยาประสูติที่ตัวเจ้า”

พูดเสร็จ เย่จายซิงก็ค่อยๆลุก ออกจากตรงนี้ เพื่อเปลี่ยนสถานที่ที่จะได้ดูเสี่ยวยู่ได้ถนัด

“แต่ว่ายาประสูติเม็ดนั้น สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ผล”

เว่ยฉ่ายเวยมองดูเย่จายซิงในระยะไกล จากนั้นก็หันไปมองเย่ยู่หยาง แล้วพึมพำกับตัวเอง

ในสายตาของเย่จายซิง ยาประสูติเม็ดนั้นของเว่ยฉ่ายเวยถือว่าค่อนข้างแรง ถึงอย่างไรมันก็ยื้อเวลาช่วยมานาน นางมีความจริงใจต่อเสี่ยวยู่ หัวใจดวงนั้น ไม่ว่าท้ายที่สุดแล้วนางจะกินยาหรือไม่ก็ตาม ก็คุ้มค่าที่จะจดจำไว้แล้ว

แม้จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นภายหลัง แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อยาประสูติพวกนั้นเลย

ตอนนี้สามารถช่วยกำจัดปีศาจจิตใจให้เว่ยฉ่ายเวยได้ ก็นับว่าเป็นสองครั้งแล้ว ต่อไปเสี่ยวยู่จะได้ไม่รู้สึกว่าติดค้างเว่ยฉ่ายเวยอีก

สำหรับในภายหน้า ด้วยนิสัยของเสี่ยวยู่ จะต้องไม่มีความรู้สึกระคนกันแบบนี้อีกแล้ว

เสี่ยวยู่ขึ้นเวทีประลองแล้ว เย่จายซิงก็เริ่มจดจ่อดูการแข่งขันของน้องชายต่อ

ถือโอกาสดูว่าเขายังมีช่องโหว่อะไรอีกไหม จะได้ช่วยเขาเสริมเพิ่มเติมไป