บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 171

เย่จายซิงชะงักฝีเท้าทันที หันหน้ากลับไป

หญิงรับใช้ที่หมอบอยู่บนพื้นรีบลุกขึ้นยืน กล่าวอย่างอวดดี: “รู้จักกลัวแล้วละซิ!”

“ครั้งหน้าจะกล่าวคำพูดข่มขู่ก็ใช้คำใหม่ๆหน่อย ถ้าหากไม่มีการพลิกแพลงเช่นเจ้าแบบนี้ละก็ ได้ฟังแล้วข้าก็ไม่ได้มีอารมณ์เลยแม้แต่น้อย ก็ไม่รู้ว่าสายตาของคุณหนูของเจ้าเป็นอย่างไร ถึงได้เลือกหญิงรับใช้เช่นเจ้านี้”

พรู้ด!

ผู้คนที่มาดูความคึกคักอยู่บริเวณรอบๆได้ยินคำพูดประโยคนี้ ต่างก็พากันหัวเราะออกมาอย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่ได้

แม้แต่หญิงรับใช้ก็หน้าเขียว พูดไม่ออกอยู่ครู่ใหญ่

ตอนที่นางได้สติกลับคืนมา เย่จายซิงและน้องชายนางก็ไม่เหลือแม้แต่เงาตั้งนานแล้ว

ยังไม่ทันถึงชั่วยาม บนถนนก็มีร้านของกินเล่นแผงลอยมากมายออกมาจัดร้านแล้ว ส่งกลิ่นหอมกรุ่นไปทั่ว

เย่จายซิงชื่นชอบการเดินผ่านถนนเช่นนี้ในตอนเช้ามาก ทำให้นางมีความรู้สึกบางอย่างที่กำลังเดินอยู่ในโลกธรรมดาสามัญ ที่มีกลิ่นอายการดำรงชีวิตอย่างมาก

ก่อนหน้าที่นางยังไม่ได้มาถึงแผ่นดินเทียนเหย้า เคยอ่านนิยายเทพเซียนมาไม่น้อย ในนิยายกล่าวกว่าผู้ที่เป็นเทพเซียนไม่กินธัญพืชอาหารแห้ง จะทำให้เกิดกลิ่นไม่พึงประสงค์ ส่งผลต่อการฝึกตน

แต่ทว่าในความเป็นจริงกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น มนุษย์ธรรมดาก็มีอาหารการกินสำหรับมนุษย์ธรรมดา ผู้ฝึกตนก็มีอาหารการกินสำหรับผู้ฝึกตน อาหารการกินมากมายเจริญเติบโตในสถานที่ที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยชี่ทิพย์ มีชี่ทิพย์แฝงอยู่ในตัวของมันเอง หลังจากกินเข้าไปแล้วจะไม่ส่งก่อให้เกิดกระทบใดๆต่อผู้ฝึกตน ยังสามารถเติมเต็มความปรารถนาในอาหารการกิน

อาหารบางชนิดที่เต็มไปด้วยฉี่ทิพย์ กินแล้วยังสามารถเลื่อนขั้นพลังทิพย์ของตนเอง ดังนั้นจึงเลื่อนขั้นผลบำเพ็ญตนได้

อย่างเช่นเนื้อปักษียักษ์ ปีศาจปลาทะเลน้ำลึกเป็นต้น ทั้งรสชาติดีทั้งสามารถเพิ่มผลบำเพ็ญ

แน่นอน ก็มีผู้ฝึกตนที่กินเพียงแค่โอสถพีกู่ เพื่อลดขั้นตอน

เย่จายซิงและน้องชายอยู่ที่ร้านแผงลอยเล็กๆกินลูกชิ้นปลาคนละถ้วย ปลาเป็นปลาทิพย์จากในทะเลสาบทิพย์ คุณภาพเนื้อสดอร่อย เจ้าของร้านเป็นสามีภรรยาวัยกลางคนคู่หนึ่ง ฝีมือการตีลูกชิ้นปลานั้นไม่เป็นสองรองใคร ลูกชิ้นปลากินเขาไปทั้งสดนุ่มทั้งเคี้ยวเด้งหนึบ ทิ้งกลิ่นหอมไว้ในปาก ผู้คนจำนวนมากมายตั้งใจอ้อมถนนมาหลายสิบเส้นเพื่อมากินลูกชิ้นปลาร้านของพวกเขา

กินข้าวเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว รู้สึกอบอุ่นไปทั่วทั้งร่างกาย เย่จายซิงอารมณ์ดีขึ้นมาก คิดถึงเสด็จอาขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ก็ไม่รู้ว่าเขาได้กินข้าวแล้วหรือไม่ อีกประเดี๋ยวมีโอกาสจะพาเขามากินลูกชิ้นปลาของร้านนี้

เมื่อถึงหอไป๋เป่า ยังไม่ทันได้เปิดร้าน คาดไม่ถึงว่าจะมีคนจำนวนมากมายมายืนต่อแถวอยู่ด้านนอก ผู้คนเหล่านี้ทันทีที่มองเห็นนาง ก็เอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น:

“แม่นางเย่ วันนี้มีโอสถไขกระดูกเยือกหรือไม่?”

“แม่นางเย่ วันนี้ก็น่าจะทำบัตรสมาชิกอันนั้นได้ใช่หรือไม่ สามารถให้สิทธิพิเศษอีกสักนิดได้หรือไม่?”

“แม่นางเย่......”

เย่จายซิงกล่าวด้วยความยิ้มแย้ม: “มีโอสถไขกระดูกเยือก เพียงแต่ว่าวันนี้มีเพียงแค่ยี่สิบเม็ดเท่านั้น มาก่อนได้ก่อน ถ้าหากซื้อไม่ทัน พรุ่งนี้ก็มีเช่นกัน ข้าก็คิดไม่ถึงว่าทุกท่านจะกระตือรือร้นมากถึงเพียงนี้ เอาเช่นนี้แล้วกัน เปิดกิจการลดราคาพิเศษ สามวันแรกสมาชิกระดับทองแดงได้รับส่วนลดห้าส่วนเหมือนกับระดับเงิน ทุกคนคงจะต้องคว้าโอกาสไว้แล้ว”

ทันทีที่ประโยคนี้พูดออกไป ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นดีใจเป็นพิเศษ เดิมทีคิดว่ามีเพียงแค่เมื่อวานถึงมีส่วนลดพิเศษห้าส่วน นึกไม่ถึงว่าวันนี้และพรุ่งนี้ก็มี

ก็มีผู้คนจำนวนมากมายร้อนใจ โอสถไขกระดูกเยือกมีเพียงแค่ยี่สิบเม็ดเท่านั้น ถ้าหากว่าเมื่อตอนที่วนมาถึงตนเองก็ไม่มีแล้วจะทำอย่างไรดี?

ดังนั้นเมื่อทันทีที่หอไป๋เป่าเปิดร้าน ผู้คนที่ต้องการซื้อโอสถไขกระดูกเยือกก็ไปต่อแถวที่ตู้สินค้าทันที

“เอาโอสถไขกระดูกเยือกให้ข้าหนึ่งเม็ด!”

“ข้าก็ต้องการด้วยหนึ่งเม็ด!”

เวลาเพียงแค่ครู่เดียว โอสถไขกระดูกเยือกจำนวนยี่สิบเม็ดก็ถูกแย่งไปจนเกลี้ยง