บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 224

ม่านอาคมของเย่จายซิงแยกไฟออกมา ปีศาจผู้ฝึกบำเพ็ญตนนั้นถูกเพลิงพิลึกของนางเผาไม่เหลือแม้แต่ขี้เถ้าในชั่วพริบตา

นางสามารถควบคุมอุณหภูมิของเพลิงพิลึก โดยกลั้นหายใจ และไม่มีใครสังเกตเห็นเลยแม้แต่น้อย

สีของเหล้าในป่าแห่งความสุขนั้นทำให้คนหลงใหล เส้นไหมและไม้ไผ่ไม่มีที่สิ้นสุด ใครจะสนใจห้องน้ำที่สกปรกที่สุดล่ะ

เมื่อครู่ปีศาจผู้ฝึกบำเพ็ญตนนั้นเดินเข้ามาตามปกติ แม้ว่าจะได้กลิ่นเล็กน้อย และดมอีกครั้ง ได้กลิ่นเหม็นจนจมูกมีรอยย่น แสดงความรังเกียจ แล้วสวมกางเกงแล้วจากไป

เย่จายซิงผิวปากและกลับไปที่ที่นั่ง ปีศาจผู้ฝึกบำเพ็ญอีกสามตนทำงานเสร็จแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความพอใจ แต่เมื่อนางมาก็ยืนขึ้นและพูดว่า:

“รีบหน่อย กลับไปต้องแลกค่าตัว ถ้าช้าไปคงต้องหักค่าแรงให้ไอ้คนหมาๆ! ”

ไอ้คนหมาๆเป็นหัวหน้าองครักษ์ เขาชอบจงใจหักค่าแรงองครักษ์หินปีศาจระดับล่าง และค่าแรงที่ถูกหักก็จะเข้ากระเป๋าของเขา

เย่จายซิงเรียนรู้วิธีการพูดของเหลยถูและดุเขาด้วยเสียงต่ำๆ ตั้งใจก้าวถอยหลังเดินตามหลังพวกเขาออกจากป่าแห่งความสุขด้วยกัน

เหลยถูก็เป็นปีศาจผู้ฝึกบำเพ็ญอีกร่างหนึ่งของนาง

ในที่สุดก็ออกจากที่นั่น แต่ร่างกายยังคงมีกลิ่นของแป้งไขมันต่ำ เย่จายซิงนึกถึงที่ผ่านมาจึงรู้ว่านางคิดว่าก่อนหน้านี้นางรอบรู้มากพอสมควร แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นภาพที่วุ่นวายเช่นนี้

ต้องบอกว่าตระกูลปีศาจช่างใจกว้างเหลือเกิน เพราะว่าตระกูลปีศาจเป็นพวกไม่มีศีลธรรม ยิ่งไม่ต้องไปหวังว่าจะมีความดีอะไรทั้งนั้น

ความเห็นแก่ตัว ความโลภ ความอาฆาต เป็นสิ่งที่ฝังอยู่ในกระดูกตระกูลปีศาจ

นางคาใจเล็กน้อย เมื่อนึกถึงปีศาจ ตระกูลปีศาจมาโจมตีโลกมนุษย์ พวกมันจะเผา ฆ่า และปล้นสะดมได้อย่างไร โดยปราศจากมนุษยธรรม และคนที่น่าสงสารต้องตายด้วยน้ำมือของปีศาจอีกกี่คน

หลังจากการเลือกราชาปีศาจตนใหม่สิ้นสุดลง อย่างแรกควรนำทั้งตระกูลเข้าสู่โลกมนุษย์

หากราชาปีศาจตนใหม่สิ้นพระชนม์ ตระกูลก็ไร้ผู้นำ และโลกปีศาจก็จะวุ่นวายจากภายใน ทุกสิ่งทุกอย่างจะเปลี่ยนไป

เมื่อคิดถึงบางสิ่งในใจ นางไม่แสดงออกความรู้สึกบนใบหน้า นางพูดเรื่องตลกกับปีศาจผู้ฝึกบำเพ็ญตนไม่กี่ตนไปด้วยและรีบกลับไปที่โรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว

เพราะการค้นหาวิญญาณ นางรู้ดีว่านางจะรับกะของใคร หลังจากกลับไปที่ห้องและเปลี่ยนชุดองครักษ์แล้วก็ออกลาดตระเวนนอกโรงเตี๊ยมพร้อมกับปีศาจผู้ฝึกบำเพ็ญตนตนอื่นๆ

ที่อาศัยอยู่ในโรงเตี๊ยมหรูหราคือปีศาจ หลัวซา ปีศาจวัยกลางคนที่เป็นมิตรกับ ราชาปีศาจตนอื่นๆ ได้ดี

ร้องเพลงในห้องของปีศาจ หลัวซา จนถึงเช้า ไม่นานหลังจากนั้น รอยเท้าก็หายไป ราวกับ ถูกสีเหล้ากลบเกลื่อนร่างของปีศาจ หลัวซาและมีการให้พวกสาวงามเตรียมตัวเข้าพระราชวัง

แน่นอนว่าเขาจะไปเข้าเฝ้าราชาปีศาจตนใหม่เป็นการส่วนตัว

เหลยถูอีกร่างหนึ่งของเย่จายซิงก็เป็นหนึ่งในองครักษ์ที่ต้องการเข้าไปในพระราชวัง ในพระราชวังมีองครักษ์ไม่มากนัก ทั้งหมดมีเพียงแค่หกคนเท่านั้น นางเลือกเขาเพราะเมื่อเข้าไปในเมือง ได้ยินมาว่าเขาจะเข้าไปในพระราชวังเพื่อไปพบราชาปีศาจตนใหม่

นางมาที่โลกปีศาจได้ไม่กี่วันก็ไม่ได้ข่าวคราวจากเสด็จอา โลกปีศาจนั้นกว้างใหญ่และมีตระกูลปีศาจมากมาย หากนางต้องการหาใครสักคนก็เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร

ยิ่งกว่านั้นนางสงสัยว่าเสด็จอาปลอมตัวเข้าไปในวังปีศาจได้ง่ายๆ หากนางได้พบก็จะจำเขาได้อย่างแน่นอน ตราบใดที่นางแน่ใจว่าเขาจะไม่ตกอยู่ในอันตราย นางจะเชื่อฟังและออกจากวังไปรอเขา

ไม่อย่างนั้นก็ไม่ได้ข่าวคราวเขาเลย นางรู้สึกกังวลใจอยู่ตลอดเวลา

“ข้ากำลังจะเข้าไปในวังแล้ว พวกเจ้ามอบของโปรดปรานของราชาปีศาจตนใหม่ให้ข้า ตราบใดที่ราชาปีศาจตนใหม่ทรงโปรด ข้าจะให้เกียรติตระกูลของเจ้าอย่างสูงที่สุด”

เมื่อเห็นทางเข้าวังปีศาจแล้ว ปีศาจหลัวซาก็กระโดดลงจากหลังม้า และสั่งสาวงามหลายคนด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

ราชาปีศาจตนใหม่เข้าถึงยากจนถึงทุกวันนี้ ในวังมีหญิงสาวเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ถูกเลือก หมายความว่าเขาช่างเลือกเป็นอย่างมาก หากหญิงสาวที่เขาพามาแล้วถูกเลือกโดยราชาปีศาจตนใหม่และจะเป็นที่โปรดปรานในอนาคต นางอาจจะถูกปีศาจตนใหม่เรียกรับใช้อีก

เมื่อถึงเวลาโจมตีโลกมนุษย์ เขาจะสามารถจัดสรรทรัพยากรและอาณาเขตได้มากขึ้น

ไม่นานทุกคนก็พร้อม และองครักษ์ในวังปีศาจก็เปิดประตูวัง

เย่จายซิงและปีศาจผู้ฝึกบำเพ็ญตนอีกตนหนึ่งเดินไปที่อยู่ข้างหลังของกลุ่ม เล่นบทบาทองครักษ์โดยไม่สนใจสิ่งใด

วังปีศาจเป็นสถานที่ที่มีพลังปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกปีศาจ พลังปีศาจนั้นรุนแรงมากจนรู้สึกหนาวถึงกระดูก วังปีศาจใหญ่ขนาดนี้ไม่คาดคิดเลยว่ามีสาวใช้และขันทีในวังไม่กี่คน มันดูมืดมนขึ้นเรื่อยๆ

เย่จายซิงคิดว่าราชาปีศาจตนใหม่ชอบความมีชีวิตชีวา ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่คลั่งไคล้สะสมสาวงามขนาดนี้ ทุกวันต่างมีสาวงามมากมายเข้ามาในวัง ช่างมีชีวิตชีวาเหลือเกิน

อย่างไรก็ตาม ขันทีอาวุโสหลังค่อมที่นำทางพูดตั้งแต่ต้นจนจบ บางครั้งเขาเห็นขันทีบางคนก็ระมัดระวัง ราวกับว่าพวกเขาไม่กล้าแสดงออก

ดูเหมือนว่าราชาปีศาจตนใหม่จะมีอารมณ์ที่แปลกประหลาดมาก

นางได้ข้อสรุปในใจ

ไม่นานปีศาจหลัวซาและพรรคพวกก็มาถึงห้องโถงด้านหน้า

“ท่านปีศาจหลัวซาโปรดรอประเดี๋ยว ราชาปีศาจกำลังมาพบท่าน”

ขันทีมารายงานปีศาจหลัวซาให้ทราบ

ปีศาจหลัวซาแม้จะรับทราบ ไม่กล้าที่จะไม่รีบร้อนแต่อย่างใด

แต่การรอคอยนี้ใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง พระจันทร์ลอยขึ้นสู่ศูนย์กลาง ประตูห้องโถงด้านหน้าก็ค่อยๆ เปิดออกอย่างช้าๆ

“เชิญปีศาจหลัวซาและสาวงามเข้ามา”

ขันทีพูดเสียงดัง

ความหมายก็คือ องครักษ์ต้องอยู่ข้างนอก

เย่จายซิงค่อนข้างผิดหวัง ถ้านางได้พบราชาปีศาจตนใหม่ ก็สามารถเดาอารมณ์ของราชาปีศาจตนใหม่ได้บ้าง

แม้ว่าประตูห้องโถงจะไม่ปิด แต่ฉนวนกันเสียงก็ดีมาก ไม่มีเสียงดังออกมาจากด้านใน

ตอนแรกคิดว่าต้องใช้เวลาสักหน่อย แต่ไม่คิดว่าจะธูปยังหมดไม่ถึงครึ่งดอก ปีศาจหลัวซาก็ถวายบังคมและพาสาวงามออกมาแล้ว

นางชำเลืองมอง สาวงามทั้งสี่สิบหกคนเข้าไป และออกมาทั้งสี่สิบหกคน ไม่มีใครได้อยู่ต่อ

เท่าที่นางมอง คนหน้าตาดีที่เข้าไปด้านในก็มี ถ้านางเป็นผู้ชาย คงต้องมีคนอยู่ต่อ

คิดไม่ถึงว่าราชาปีศาจตนใหม่จะไม่ทรงโปรดใครเลย

ยิ่งกว่านั้น ปีศาจหลัวซาดูหวาดกลัว และใบหน้าของสาวงามหลายคนก็ตื่นตระหนก บางคนดูหวาดกลัว ใบหน้าขาวซีด

เมื่อครู่ ในห้องโถงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“ไป ไป ไป รีบออกจากวัง! ”

ปีศาจหลัวซาเองก็ออกมาข้างหน้าราวกับว่ามีผีกำลังไล่ตามเขาอยู่

เย่จายซิงเดินตามกลุ่มคนไปไม่กี่ก้าว แล้วหันกลับมา เห็นเพียงแค่ภายในห้องโถงทั้งหมดเป็นเหมือนหลุมดำที่กลืนผู้คน และมองไม่เห็นอะไรเลย

หลงเฟยหลีนั่งอยู่บนบัลลังก์ในห้องโถงก็เงยหน้าขึ้นมองออกไป คิ้วขมวดขึ้น ใบหน้าที่หล่อเหลาฉายแววน่าสงสัย

เขามองว่า มีเพียงกลุ่มปีศาจหลัวซา ที่ผู้หญิงเหล่านั้นตื่นตระหนกและขี้กลัวเหมือนหนู จะเป็นคนที่เขาต้องการได้อย่างไร

เขามองย้อนกลับไป ดวงตาราวกับดอกท้อที่ยาวและแคบค่อยๆ หรี่ลง

เจ้าแมวป่าตัวน้อย ถ้าเจ้าไม่มา บัลลังก์นี้จะตามหาตัวเจ้าเอง

หลังจากออกจากวัง สาวงามเหล่านั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเริ่มกระซิบคุยกันเกี่ยวกับราชาปีศาจตนใหม่ด้วยความกลัว

เย่จายซิงเงี่ยหูฟัง พอเข้าใจแล้วว่าทำไมเป็นแบบนี้

ทันทีที่พวกเขาเข้าไป ราชาปีศาจตนใหม่ทุบศีรษะของชายคนหนึ่งด้วยฝ่ามือของเขา จากนั้นให้อสูรปีศาจออกมา เคี้ยวและกลืนศพทีละคน เสียงกึกก้องอยู่ในห้องโถง

และผู้ชายที่ตายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น เขาคือเจ้าชายที่มีสถานะสูงส่งอย่างหาที่เปรียบมิได้ก่อนอาณาจักรปีศาจ!