บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 27

เมื่อหนึ่งปีก่อนเย่จายซิงก็เป็นนักกลั่นยาขั้นห้าแล้ว

เพราะไม่มีตำรับยาของขั้นที่หก ดังนั้นนางจึงไม่เคยลองฝึกกลั่นยาขั้นที่หก

เวลานี้นางกลั่นยาขั้นห้าจนเชี่ยวชาญแล้ว ดังนั้นเมื่อมีความท้าทายใหม่ๆ เข้ามา นางก็อยากจะลอง

ยิ่งไปกว่านั้น ยาแปลงโฉมเช่นนี้ เป็นอาวุธที่ใช้ในการโกงชัดๆ วันข้างหน้าทำการใดที่ไม่อาจเปิดเผยตัวตน ก็เปลี่ยนหน้าตาก็พอแล้ว ทั้งสะดวกและรวดเร็ว

อาศัยที่ยังพอมีเวลาเล็กน้อยก่อนตะวันจะขึ้นขอบฟ้า นางฝึกกลั่นยาดูสักหน่อย ให้เจ้าไป๋เตรียมยาวิเศษมากมายให้เรียบร้อยน้อย นางจดจำขั้นตอนการกลั่นยาบนตำรับยาให้ละเอียด ทำการคิดในใจสองสามครั้ง ก็เริ่มกลั่นยา

เป็นจริงตามคาดยาขั้นหกไม่ได้กลั่นกันง่ายๆ เพียงวิธีการสกัดยาก็ซับซ้อนอย่างมาก อยู่บนเปลวไฟ ต้องระมัดระวังอย่างมาก ไม่อาจผิดพลาดแม้แต่น้อย

เย่จายซิงสัมผัสได้ถึงความเหน็ดเหนื่อย ไม่ใช่เพราะนางไม่มีเรี่ยวแรง แต่เพราะเพลิงพิลึกอ่อนเกินไป จึงทำให้ในตอนหลังหมดแรง

"ใกล้จะสำเร็จแล้ว！”

สุดท้าย นางเหงื่อแตก ในที่สุดก็ถึงช่วงเวลาสุดท้ายแล้ว เจ้าไป๋คอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ

ติ๊งต๊อง！

กลั่นยาสำเร็จ！

กลิ่นหอมลอยฟุ้งออกมาจากหม้อกลั่นยา นี่คือกลิ่นเฉพาะของยาขั้นหก

ใบหน้าของเย่จายซิงฉายรอยยิ้ม เจ้าไป๋ส่งเสียงดีใจ

คิดไม่ถึงว่าจะกลั่นยาสำเร็จได้ในครั้งเดียว นายท่านช่างเก่งกาจยิ่งนัก

นางเปิดหม้อกลั่นยา ด้านในมียาสีน้ำเงินหนึ่งเม็ด สีนี้ คือสีของยาขั้นหก

"หน้าตาทั่วไป ระดับของเพลิงพิลึกต่ำเกินไปแล้ว"

นางหยิงยาขึ้นมา ถอนหายใจเล็กน้อย

"มีสิ่งแปดเปื้อนเล็กน้อยเท่านั้น นายท่าน เป็นเพราะยาที่ท่านกลั่นในอดีตคุณภาพดีเกินไป ดังนั้นจึงรู้สึกว่าคุณภาพของยาแปลงโฉมเม็ดนี้ทั่วไป ความเป็นจริงเมื่อนำออกไป ต้องเป็นที่ต้องการอย่างแน่นอน！”

เจ้าไป๋ตื่นเต้นดีใจอย่างมาก ก่อนหน้านี้นายท่านบอกว่านักกลั่นยาขั้นหกและขั้นเจ็ดในแผ่นดินเทียนเหย้ามีน้อยมาก ตอนนี้ นายท่านอายุยังน้อย ก็สามารถเป็นนักกลั่นยาขั้นหกแล้ว พูดกล่าวออกไป ผู้อื่นล้วนไม่เชื่อ

"ว้าว จริงด้วย มีวิธีหนึ่งที่สามารถเลื่อนขั้นเพลิงพิลึกได้！”

เจ้าไป๋ตบศีรษะของตนเองกะทันหัน

เย่จายซิงมองไปที่เขา： "วิธีการใด?"

"ให้เพลิงพิลึกของนายท่านกลืนกินเพลิงพิลึกของผู้อื่น！”

……

"คุณหนู องครักษ์ของคุณหนูขุดบ่อบาดาลจริงๆ เจ้าค่ะ！”

แต่เช้าตรู่ ไป๋จู่วตักน้ำในบ่อบาดาลแล้วเดินเข้ามา ปรนนิบัติรับใช้เย่จายซิงในการล้างหน้า

เย่จายซิงเห็นแก้มของนางบวมน้อยลง อีกทั้งผิวของนางยังขาวขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้เด่นชัดมาก แต่ก็อธิบายได้ว่าไป่จู๋วทายาที่ตนให้อย่างเชื่อฟัง

"เจ้าไปตามเหยียนเฟิงเข้ามาครู่หนึ่ง"

หลังจากล้างหน้าเสร็จ นางบอกกับไป่จู๋ว

"เจ้าค่ะ ข้าน้อยรวดไปเตรียมอาหารเช้าให้คุณหนูและคุณชายน้อยที่โรงครัวด้วย"

"ช้าก่อน ไม่ต้องไปโรงครัว ข้าให้เงินแก่เจ้า เจ้าเอาไปให้คนในจวน หลังจากนั้นก็ออกไปซื้ออาหารด้านนอกเข้ามา"

เย่จายซิงให้เงินเศษเงินจำนวนมากกับนาง

นางไปโรงครัวเวลานี้ ต้องมีคนกลั่นแกล้งนางอย่างแน่นอน ประจวบเหมาะเย่จายซิงอยากจะเห็นความสามารถของนาง ถือเป็นการทดสอบนาง

ไป่จู๋วรับเงิน สีหน้าของนางกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

"กลัวอะไร เจ้าคือหญิงรับใช้ของข้า มีข้าคอยหนุนหลัง ผู้อื่นทำร้ายเจ้า เจ้าก็โต้กลับไป จำเอาไว้ เจ้าคือคนของข้า ผู้อื่นทำร้ายเจ้า ก็เท่ากับตบหน้าข้า เจ้าอย่าทำให้ข้าขายหน้า เข้าใจหรือไม่?"

"ข้าน้อยเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ！”

ไป๋จู๋วเม้มกัดริมฝีปาก พยักหน้า นางไม่มีวันทำให้คุณหนูขายหน้าเด็ดขาด！

"ไปเถอะ"

ไป๋จู๋วออกไป ตามเหยียนเฟิงที่อยู่นอกเรือนเข้ามา

"พระชายา ท่านเรียกข้าน้อยมารับใช้หรือขอรับ?"

"อืม ข้าอยากถามเจ้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่ใดมีเพลิงพิลึก?"

"เพลิงพิลึก?"