บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 276

ทันทีที่สิ้นคำของเย่จายซิง องค์หญิงหลิวอิ๋งก็เผยสีหน้ายินดีในทันใด

แต่นางยังไม่ทันได้พยักหน้า อสูรเทพหลังกว้างเท่าเสือเอวหนาเท่าหมีก็รีบนำอุ้งเท้าทั้งสองกอดขาของเย่จายซิงไว้อีกครั้งทันที มันส่ายหัวแรงๆ ส่ายแรงเสียจนหัวแทบจะเป็นกลองสั่นอยู่แล้ว

ดวงตาสีแดงคู่ใหญ่ที่ดุร้ายเพียงหันมองไปยังหลิวอิ๋งผาดหนึ่ง ก็เผยแววรังเกียจแบบวิสัยมนุษย์ออกมา

สองอุ้งมือใหญ่สีดำกอดขาเย่จายซิงไว้ไม่ยอมปล่อย

“อสูรเทพไม่ยอมถอนพันธะกับเย่จายซิง!”

“ใช่แล้ว ดูท่า อสูรเทพเหมือนจะไม่ชอบองค์หญิงหลิวอิ๋งนะเนี่ย!”

“อสูรเทพใกล้ชิดกับเย่จายซิงเพียงนี้ บ่งบอกว่าเย่จายซิงนั้นแหละที่มีวาสนากับอสูรเทพมากที่สุด ถึงจะถอนพันธะกับนางไปแล้ว ก็ไม่มีทางเป็นพันธะอสูรขององค์หญิงเด็ดขาด”

ทุกคนล้วนพูดไปต่างๆ นานา

สีหน้าขององค์หญิงหลิวอิ๋งเปลี่ยนไปมาหลายครั้งภายในเวลาชั่วพริบตา ทั้งเขียวทั้งขาว เหยเก กระดากอาย และโมโห

นางสงสัยว่าเย่จายซิงนำอสูรเทพออกมา เพื่อตั้งใจหมิ่นเกียรตินางหรือไม่

ตอนนี้เย่จายซิงเป็นเจ้านายของอสูรเทพ นางจะให้อสูรเทพทำสิ่งใดก็ย่อมได้อยู่แล้วนิ!

แต่หากเย่จายซิงรู้ความคิดของหลิวอิ๋ง ต้องกู่ร้องว่าไม่เป็นธรรมแน่ นางไม่ได้ให้เทาเที่ยทำอันใดสักหน่อย เจ้าเทาเที่ยตัวนี้มาคลอเคลียนางเอง

ต้องทราบว่าชี่ทิพย์ในห้วงกาลเวลาของนางนั้นอุดมสมบูรณ์อย่างไม่ต้องมีคำบรรยาย ยังมีพู่เทพให้พวกมันกิน มันชอบกินผลทิพย์ มีหลายสิบกล่องนางก็ซื้อให้มันกินหลายสิบกล่อง

ตั๋วอาหารระยะยาวดีเพียงนี้ มันย่อมต้องกอดขาไว้แน่นๆ อยู่แล้ว

เจ้าสิ่งนี้ ไม่ช้าก็เร็วต้องกินจนนางหมดตัวเข้าสักวัน

“เย่จายซิง! หากเจ้ามีปัญญาก็ถอนพันธะกับมันเลยสิ! ดีแต่พูดแล้วไม่ทำ ใครก็ทำได้! ปลอมนัก!”

หลิวอิ๋งเอ่ยเสียงสะบัด

นางพนันได้เลยว่าเย่จายซิงถอนพันธะไม่ได้

นั่นมันอสูรเทพ นางจะตัดใจทิ้งได้อย่างไร!

“การถอนพันธะวิญญาณ ทำให้รากฐานเสียหายง่ายมาก!”

“ใช่แล้ว อีกทั้งเมื่อทำการถอนพันธะวิญญาณจะสูญเสียโลหิตดวงชะตาโลหิตจิงชีวีไปหนึ่งหยด โลหิตจิงชีวีไม่อาจเกิดขึ้นอีกได้ หลังจากถอนพันธะ ต่อให้ผูกพันธะกับอสูรเทพใหม่อีกครั้ง ก็ได้ไม่คุ้มเสียหรอก”

“ไม่ต้องถอนพันธะจริงๆ หรอก คนวิสัยทัศน์ไกลล้วนมองออกว่า คนที่อสูรเทพโปรดปรานนั้นคือเย่จายซิง”

“องค์หญิงบังคับขู่เข็ญมากไปหน่อยนะ อีกอย่าง เดิมทีอสูรเทพ ใครมีความสามารถคนนั้นก็ได้ไป ใช่ว่าใครเห็นก่อนคนนั้นก็ได้ไปที่ไหนเล่า บนโลกจะมีเรื่องง่ายดายขนาดนี้ที่ไหนกัน”

ฝูงชนที่มามุ่งดูต่างซุบซิบนินทา มององค์หญิงหลิวอิ๋งด่วยสายตาเหยียดหยามเล็กน้อย แต่ไม่กล้าแสดงออกมา

พวกเขานึกถึงสิ่งที่นายน้อยหรงตระกูลขุนนางสันโดษพูดในวัันนั้น ว่าเรื่องล้มเหลวขององค์หญิงในสมาคมผู้ฝึกตนนั้นมีมากกว่าเรื่องสำเร็จ

และพอนึกถึงเรื่องที่องค์หญิงควบอสูรศักดิ์สิทธิ์ขวางถนนเตะแผงขายของมากมายเมื่อวานแล้ว ล้วนรู้สึกว่าองค์หญิงเกรี้ยวกราดและบ้าอำนาจเกินไป

ตอนนี้ยังมาแย่งอสูรเทพที่ผูกพันธะกับเย่จายซิงไปแล้วต่อหน้าทุกคนอีก คนปกติล้วนไม่อาจทำเรื่องเช่นนี้

เพียงแต่ฐานะองค์หญิงนั้นสูงส่ง จึงไม่มีใครกล้าชี้หน้าด่าหรือขัดใจนาง

แน่นอนว่าองค์หญิงหลิวอิ๋งได้ยินเสียงเหล่านี้ แต่เสียงตีกันมั่วไปหมด พอนางกวาดตาไปมอง จึงไม่รู้เลยว่าใครกันแน่ที่กำลังว่าร้ายนางอยู่ แม้แต่หาคนออกมาคิดบัญชีนางยังไม่รู้ว่าควรจะเรียกคนไหน

นางพาลใส่เย่จายซิงว่า;

“ทำไม เจ้าไม่กล้ารึ? ที่ว่าจะถอนพันธะ เจ้าเป็นคนพูดเองนิ ข้าไม่ได้เอามีดมาจี้คอเจ้าให้พูดสักหน่อย!”

“ทำไมหม่อมฉฉันจะไม่กล้า”

เย่จายซิงเอ่ยเนิบช้า ก่อนจะยกมือขึ้นวางบนหว่างคิ้วของเจ้าเทาเที่ย ทันใดนั้นก็กลั้นใจตัดสัมพันธ์วิญญาณกับเจ้าเทาเที่ยทันที แสงสีทองสว่างวาบ พันธะได้ถูกนางถอนออกแล้ว

โลหิตจิงของนางเกิดใหม่อีกครั้งได้ ดังนั้นการถอนพันธะสำหรับนาง ก็แค่เรื่องขี้ปะติ๋ว

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดหาทางเข้าใกล้หลิวอิ๋ง เพื่อฆ่ากู่ที่อยู่ในร่างของนางไม่ได้เลย เจ้าเทาเที่ยทึ่มดันช่วยนางไว้ได้

ทุกคนแตกตื่นอลหม่าน