บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 282

ความจริงแท้แล้ว สมองของคนเราคือสถานที่ลึกลับที่สุด

ขนาดเย่จายซิงที่มีความสามารถในการบำเพ็ญขั้นสูง จับวิญญาณครั้งแรกยังผิดพลาดหลายครั้ง

จึงทำให้แม่นมหลานทุกข์ทนแสนสาหัส ราวกับมีมือหนึ่งคว้านไปมาในสมองของนาง สองตาของนางเหลือกลานไม่หยุด น้ำลายฟูมปากไม่ขาดสาย

หลังจากที่เย่จายซิงจับวิญญาณเสร็จสมบูรณ์แล้ว แม่นมหลานก็ถูกนางทำให้เสียสติไปเลย สองตาเลื่อนลอย สติสตังไม่อยู่กับตัว หัวสมองสับสนปนเป ถูกคว้านรวมกันเป็นโจ๊กหนึ่งหม้อ

โม่เสิ่นยวนยังเอ่ยชมนางด้วยว่า:

"ไม่เลว จับวิญญาณครั้งแรกโดยไม่มีใครตาย"

หากแม่นมหลานยังมีสติอยู่ ได้ยินคำนี้คงโมโหจนกระอักเลือดออกมาเป็นแน่

สองคนนี้เอานางมาเป็นเครื่องมือศึกษาชัดๆ

แต่การจับวิญญาณของเย่จายซิงยังถือว่าละมุนละม่อมมาก หากเป็นผู้อื่นจับวิญญาณครั้งแรกล่ะก็ ได้ส่งคนไปให้ยมบาลแน่ๆ

เมื่อได้รับคำชื่นชม นางก็แย้มยิ้ม แล้วเก็บเชือกมัดเซียนหลับมา

จากนั้นลูกประกายไฟดวงหนึ่งก็พุ่งเข้ามา แม่นมหลานยังไม่ทันได้แม้แต่จะส่งเสียงกรีดร้องออกมาสักคำ ก็ถูกแผดเผาเป็นจุณ ไม่เหลือแม้กระทั่งดวงวิญญาณ

สำหรับคนชั่วช้าสามานย์เช่นนี้ ความขนพองสยองเกล้าคือบทลงโทษที่สาสมที่สุดแล้ว

"เอาล่ะ หม่อมฉันจะแปลงโฉมแล้ว เสด็จอา อีกสักพักท่านให้เหยียนเฟิงแปลงโฉมเป็นข้ากลับไปที่หอไป๋เป่าด้วย แล้วไม่ต้องออกมาอีก"

โม่เสิ่นยวนพยักหน้า:

"อืม หลังจากเจ้าเข้าวังแล้ว ข้าจะกลับไปอยู่ที่วัง"

นางผงกศีรษะ แล้วหยิบยาแปลงโฉมออกมาใส่เข้าปากกลืนลงไป จากนั้นรูปลักษณ์และกระดูกของนางก็เปลี่ยนไปเป็นอันดับแรก เสียงดังกึกกัก ตัวหดเล็กลง แผ่นหลังโก่งเล็กน้อย

ต่อมาเป็นผิวพรรณ ผม และหน้าตา นางปรับแต่งอย่างรอบคอบ ไม่นาน ก็กลายร่างมาเป็นแม่นมหลานโดยสมบูรณ์

โม่เสิ่นยวนหยิบเสื้อผ้าที่เหมือนกับของแม่นมหลานออกมาชุดหนึ่ง แม้แต่สภาพความใหม่เก่ายังแทบไม่ต่างกัน

เย่จายซิงอดชื่นชมความเตรียมการอย่างรอบคอบของเสด็จอาไม่ได้เลย

เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เย่จายซิงก็ดูเหมือนกับแม่นมหลานจนแทบแยกไม่ออกเลยสักนิด นางกำลังเลียนเส้นเสียงและสำเนียงของแม่นมหลานอยู่

"คารวะเซ่าตี้"

อ่อนน้อมถ่อมตน แววตาหมองหม่น มาดท่าทางเหมือนกันราวกับแกะ

โม่เสิ่นยวนยื่นมือออกไป บีบแก้มของนางอย่างอดไม่ได้

ต่อให้นางจะแปลงโฉมเหมือนคนอื่น แต่ในสายตาของเขา นางก็คือผู้หญิงที่เขารักที่สุดอยู่ดี

เย่จายซิงทำลายบรรยากาศ หลุดขำพรืดออกมาทันใด: "เสด็จอา ท่านไม่รังเกียจใบหน้านี้ของข้ารึ?"

เขาหัวเราะเสียงเบา:

"เจ้าจะเปลี่ยนไปเช่นไร ข้าก็ไม่รังเกียจ"

นางหน้าแดงโดยพลัน กระแอมไอหนึ่งครา แล้วหยิบดอกบัวแดงหน้าเทวรูปลงมา ต้องนำกลับวังไปให้ฮองเฮา

ฮองเฮาคือผู้เลื่อมใสพ่อมดอย่างแท้จริง รำลือกันว่าร่างอวตารของพ่อมดคือดอกบัวแดง ดังนั้นนางจึงปลูกดอกบัวแดงไว้ในวังจำนวนมาก ทุกครั้งที่ให้แม่นมหลานมาสักการะ ก็จะนำดอกบัวแดงมาเสมอ จากนั้นก็จะนำกลับไป วางไว้บนแท่นบรรทมของนาง

จุดมุ่งหมายคือเพื่อให้พ่อมดคุ้มครองนาง

โม่เสิ่นยวนอธิบายให้นางฟังไปไม่น้อย กว่าจะส่งนางไปยังบริเวณขั้นบันได นางต้องเดินลงบันไดไปเองแล้วค่อยกลับไปที่วัง

นางหันหน้ากลับไปมองเขา แล้วฉกจูบเขาหนึ่งที จากนั้นจึงรีบเดินลิ่วลงบันได้ไปอย่างรวดเร็ว

บันไดตั้งหลายพันขั้นแหนะ จากความเชื่องช้าของแม่นมหลานแล้ว ต้องเดินถึงสองชั่วยามเลย

โม่เสิ่นยวนยิ้มสดใสตรงมุมปาก นัยน์ตาเอ่อล้นไปด้วยความเสน่หาลึกซึ้ง มองตามแผ่นหลังของนางที่ค่อยๆ ห่างออกไป

รอจนไม่เห็นนางแล้ว เขาจึงเดินกลับไปยังวิหาร รอยยิ้มบนใบหน้าเลือนหาย แล้วกลายมาเป็นเซ่าตี้ผู้หน้านิ่งเช่นยามปกติ