บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 299

โม่เสิ่นยวนรู้ดีว่าน้องชายทำใจคุ้นเคยนั้นยาก เพราะว่าน้องซิงบอกเขาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

เย่ยู่หยางและพี่สาวไม่มีใครปราศจากใครได้ ทว่าพี่สาวจะต้องแต่งงานออกไปเร็วขนาดนี้ เขาต้องเสียใจบ้างแน่นอน

แต่เขาก็ไม่ได้อยากทำให้โม่เสิ่นยวนลำบากใจจริงๆ เขาแค่ต้องการดูว่าโม่เสิ่นยวนรักพี่สาวเขาแค่ไหน

“เจ้าจะต้องผ่านด่านของข้าก่อน ถึงจะได้พบพี่สาวของข้า”

“ได้”

โม่เสิ่นยวนพยักหน้ากับเย่ยู่หยาง “ไม่ว่าเจ้าจะให้ทำอะไร ข้าจะทำให้สำเร็จเป็นแน่”

เย่ยู่หยางหยิบดายเย็บปักออกมา ภาพด้านบนคือเป็ดแมนดาริน

ลั่วกูหยุนยกเก้าอี้พลางยิ้มออกมา：

“มามามา เซ่าตี้มานั่งปัก ปักเสร็จเจ้าก็จะได้เห็นเย่จายซิงแล้ว！”

เขามาดูความคึกคักโดยไม่สนใจ เมื่อก่อนตอนที่ได้ยินเย่ยู่หยางเสนอความคิดนี้ เขาก็เห็นด้วยเป็นอย่างมาก

ได้เห็นโม่เสิ่นยวนปักดอกไม้ มันก็ช่างน่าสนุกเหลือเกินแล้ว

อีกครู่เขาจะต้องใช้หินทิ้งเงาบันทึกเอาไว้ ต่อไปไม่มีอะไรทำก็หยิบขึ้นมาดู

“ให้เซ่าตี้ปักดอกไม้？เซ่าตี้จะปักเป็นหรือ！”

“ใช่น่ะสิ เซ่าตี้เป็นผู้ชาย ใครจะปักของแบบนี้เป็น”

“ภาพที่ปักข้างบนคือเป็ดแมนดาริน ซึ่งยากกว่าการปักดอกไม้เป็นไหนๆ ！นี่ไม่ใช่ว่าทำให้เซ่าตี้ลำบากใจหรือ！”

ผู้ชมต่างพูดกันไปต่างๆ นาๆ

ขณะนั้นเอง โม่เสิ่นยวนยื่นมือมารับดายปักไป จากนั้นก็หยิบด้ายและเข็ม นั่งบนเก้าอี้แล้วเริ่มปักอย่างตั้งใจ

ภาพนั้น ต่างทำให้ผู้คนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

เซ่าตี้เขา ปักเป็นด้วย！

ผู้คนที่มาเริ่มมุงกันเยอะขึ้น ทุกคนที่มาต่างก็เห็นเซ่าตี้กำลังดึงเข็มปักอย่างตั้งใจที่หน้าประตูใหญ่หอไป๋เป่า ปักทีละเข็มทีละเข็ม ประเด็นคือเชาปักออกมาได้ดีมาก ปักออกมาตามลายแบบ ไม่นานก็ปักเป็ดแมนดารินออกมาได้ครึ่งตัว

ผู้คนทั้งตกใจและอึ้งไปตามๆ กัน

สามารถทำให้เซ่าตี้ยินยอมและตั้งใจปักเป็ดแมนดารินที่มีลายซับซ้อนขนาดนี้ นั่นแสดงว่าเซ่าตี้รักในตัวเย่จายซิงมาก มิเช่นนั้นจะมีผู้ชายสักกี่คนที่ยอมทำเรื่องเช่นนี้ให้ผู้หญิง

ผู้ชายคนอื่นต่างก็คิดว่านี่มันเป็นเรื่องที่อับอายขายหน้า ผู้ชายบางคนรักหน้าตาของตัวเองมาก ไม่แน่ว่าอาจจะโกรธจนเดินออกไปแล้ว

เย่จายซิงที่มองลงจากยอดหอ มุมปากยกขึ้นสูง

ผู้ชายคนนี้ ไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลยสักครั้ง

นางจับคางพร้อมใช้ความคิด จากนั้นก็มองเขาปักเป็ดแมนดารินจนเสร็จอย่างตั้งใจ

ฝีมือในการปักของเขาแน่นอนว่าไม่ดี บางเข็มก็ปักผิด ตอนหลังเริ่มปักก็ยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ เป็ดแมนดารินคู่นั้น มันดีมากสำหรับนาง

โม่เสิ่นยวนเอามือปัดเศษด้าย จากนั้นลุกขึ้นมา เงยขึ้นไปสบตากับเย่จายซิง ทั้งสองคนยิ้มออกมาพร้อมกัน

จากนั้นเขาน้ำผ้าเช็ดมือส่งให้เย่ยู่หยาง：

“เชิญน้องชายดูว่าเป็ดแมนดารินคู่นี้พอใจหรือไม่”

คำว่าน้องชาย ทำให้เย่ยู่หยางสบดเหอะออกมา จากนั้นก็รับผ้าเช็ดมือไปดู ทีแรกกะว่าจะหาสิ่งที่ทำผิด ผลปรากฏว่าไม่มี

ผู้ชายปักได้ดีขนาดนี้เลย นั่นแสดงถึงความตั้งใจของเขา

เขาจะไม่ปกป้องพี่สาวเขาไม่ได้

เขาเม้มริมปีปากแล้วพูดว่า：

“จะว่าพอใจก็ได้ แต่ข้าจะบอกเจ้าว่า หากต่อไปเจ้าทำไม่ดีกับพี่สาวของข้า ข้าไม่สนว่าเจ้าจะเป็นเช่นไร ข้าจะคิดบัญชีกับเจ้า ถึงแม้ว่าตอนนี้ข้าจะสู้เจ้าไม่ได้ แต่ว่าสักวันข้าจะต้องนำเจ้าได้แน่！”

เพื่อปกป้องพี่สาว เขาได้มานะฝึกการบำเพ็ญแล้ว เขายังสามารถพยายามได้มากกว่านี้เป็นสิบเท่าร้อยเท่า

“ข้าโม่เสิ่นยวน ขอสาบานต่อฟ้าดิน หากชีวิตนี้ทำไม่ดีต่อเย่จายซิง ขอให้ฟ้าผ่าข้า ตายอย่างน่าอนาถ”

โม่เสิ่นยวนยกมือขึ้น จากนั้นมองไปที่เย่ยู่หยางแล้วสาบานต่อคำสาบานพิษสวรรค์