บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 301

เพล้ง！

เสียงดังสนั่น

ผู้คนต่างเห็นองค์หญิงหลิวอิ๋งกระเด็นออกไป จากนั้นพื้นก็แยก กระดูกของนางหัก มีเลือดไหลออกที่ปากไม่หยุด

“เย่จายซิง！ข้าจะฆ่าผู้หญิงคนนี้！”

ดางตาทั้งคู่บ้าคลั่ง น้ำเสียงแฝงไปด้วยความร้ายกาจ ราวกับว่าได้รับการกระทบทั่งอย่างรุนแรง

หากว่าไม่มีเย่จายซิง ทุกอย่างก็คงไม่เป็นเช่นนี้ นางกำลังหลอกตัวเองคิดว่าเย่จายซิงเป็นคนทำลายทุกอย่างที่นางมี

เมื่อมองเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความแค้นของหลิวอิ๋ง แม้แต่ความสงสารสักนิดคนทั่วไปที่พบเห็นก็ยังไม่อยากสงสาร นางดูร้ายกาจมาก ร้ายกาจจนขนาดที่ว่าผู้คนยังจำไม่ได้ว่าเมื่อก่อนนางเคยเป็นองค์หญิงผู้สูงส่ง

เมื่อได้เห็นธาตุแท้ของหลิวอิ๋ง ณ ตอนนั้น คนทั่วไปที่พบเห็นต่างก็ไม่แปลกใจเรื่องที่ฮองเฮากบฏ

หลิวอิ๋งถูกเลี้ยงมาจนมีนิสัยเช่นนี้ ดอกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น คงน่าจะเป็นการสืบทอดทางสายเลือด

“ลากนางออกไปจากเมือง”

โม่เสิ่นยวนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

องครักษ์กลุ่มหนึ่งฝ่าฝูงชนออกมา จากนั้นนำตัวหลิวอิ๋งออกไป

“ข้าไม่มีทางปล่อยพวกเจ้า！”

“เย่จายซิง！สักวันข้าจะแก้แค้นเจ้าให้ได้！”

หลิวอิ๋งตะโกนเสียงดัง แต่ตะโกนไม่ได้เท่าไหร่ก็ถูกไข่เน่าโยนเข้าปาก อยากตะโกนก็ตะโกนไม่ได้

เย่จายซิงหลุดหัวเราะออกมา ใครกันที่โยนไข่เน่าใส่ปากนาง ช่างฉลาดเหลือเกิน

นางไม่กลัวการแก้แค้นของหลิวอิ๋ง เพราะว่าการฝึกบำเพ็ญของหลิวอิ๋งถูกปลดไปหมดแล้ว แถมยังสูญเสียสถานะความเป็นองค์หญิง ต่อให้แก้แค้นยังไงก็จัดการนางไม่ได้อยู่ดี

แต่ว่านางก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว เรื่องราวดำเนินมาถึงตรงนี้ เหตุใดหลิวอิ๋งถึงยังคิดไม่ได้อีก คิดว่านางมาทำลายทำให้นางสูญเสียทุกอย่าง

ทั้งๆ ที่เป็นจิตใจที่ป่าเถื่อนของฮองเฮาฉู่แม่ของนางเอง ทำให้นางต้องสูญเสียพระนามองค์หญิงไป สูญเสียทุกสิ่งที่เมื่อก่อนเคยมี

สมองมีปัญหา

“ข้าจะให้คนไปจัดการนาง”

โม่เสิ่นยวนพูดข้างๆ นาง

เย่จายซิงส่ายหัว：“ไม่ต้องหรอกเสด็จอา นางเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของฮ่องเต้ มีเลือดในตระกูลของพวกท่านอยู่ ท่านทำเช่นนี้ไม่เหมาะสม”

นางไม่รู้สึกว่าหลิวอิ๋งมีอะไรต้องน่ากลัว แล้วนางก็ไม่อยากให้เสด็จอากับฮ่องเต้ต้องมีความแค้นเพราะหลิวอิ๋งด้วย ไม่จำเป็นเลย

โม่เสิ่นยวนพยักหน้าแล้วมองไปที่นาง แต่ว่าเขาก็ยังสั่งองครักษ์ลับ ให้ไปจัดการหลิวอิ๋ง

หลิวอิ๋งเกลียดน้องซิง ทิ้งอันตรายเอาไว้

เขาจะไม่ทิ้งอันตรายไว้ให้นางแม้แต่คนเดียว แม้ว่าจะไม่อยู่ในสายตาก็ตาม

หลิวอิ๋งถูกองครักษ์ลากตัวออกไป ด้วยตาของผู้คนที่จ้องมอง จากนั้นก็ถูกโยนทิ้งที่ประตูเฉินตู

นางคว่ำหน้าอยู่ที่พื้น กลิ่นตัวเหม็นโชกไปหมด กระดูกหักไปหลายท่อน มีคนมามุงล้อมรอบแล้วชี้ไปทาง

“นั่นมันองค์หญิงหลิวอิ๋งไม่ใช่หรือ！ฮองเฮาแม่ของนางเกือบจะทำร้ายฮ่องเต้ไปแล้ว！”

“ตัวเหม็นมาก！”

“สมน้ำหน้า！”

“ขอทานยังสู้ไม่ได้！”

หลิวอิ๋งอับอายจนต้องเอาหัวมุดดิน นางถูกเลี้ยงตามใจมาตั้งแต่เด็ก ได้รับการยกยอปอปั้นมาตลอด เมื่อไหร่กันที่ต้องถูกดูหมิ่นถึงเพียงนี้？

“ไสหัวออกไป！ไสหัวไปซะ！”

นางตะโกนเสียงดัง จากนั้นค่อยๆ คลานไปที่คนน้อยๆ

ผู้คนต่างหัวเราะเยาะ มององค์หญิงที่เคยสง่างามตอนนี้ต้องมาตกอับ

หลิวอิ๋งคลานไปตรงที่ไม่มีคน หลังจากนั้นครึ่งชั่วยาม ผู้คนที่มามุงดูความสนุกก็ค่อยๆ หายไป

จากนั้นองครักษ์ลับของโม่เสิ่นยวนก็ปรากฏตัวขึ้น ไม่พูดพร่ำทำเพลง ก็ชักดาบออกมา

ชับ！

ภาพหัวคนขาดที่ตกลงพื้นไม่มีคนพบเห็น ฟันลงไปที่พื้นที่โล่งๆ

หลิวอิ๋งที่อยู่ที่พื้นคนเดียวกลับหายไปอย่างว่างเปล่า องครักษ์ลับเห็นแค่เพียงดอกบัวสีแดงหนึ่งดอกลอยขึ้น หายไปพร้อมกับร่างของหลิวอิ๋ง