บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 322

ภูเขาด้านหลังของสำนักใหญ่อาจจะเป็นสถานที่บำเพ็ญตน หรือไม่ก็นายา สำนักใหญ่ที่เก่าแก่ส่วนใหญ่จะมีสุสานดาบอยู่หลังเขา เพื่อเอาไว้ฝังดาบของบรรดาท่านอาวุโสและเหล่าลูกศิษย์ที่มีมาอยู่ยาวนาน

ภูเขาด้านหลังของสำนักเฉียนคุนนั้นน่าทึ่งมาก เป็นที่เตียนโล่ง ไม่มีต้นไม้แม้แต่ต้นเดียว มีแต่ผักหลากหลายชนิดสุดลูกหูลูกตา

ตอนที่เย่จายซิงกับหัวหน้ามาถึง หนังตาก็กระตุก แม้ว่านางจะสูญเสียความทรงจำไป แต่เมื่อเห็นด้านหลังภูเขาเต็มไปด้วยผืนผัก ก็รู้สึกว่าแปลกใจมาก

ช่างเป็นชีวิตที่ติดดินเหลือเกิน

คาดว่าคงไม่มีด้านหลังภูเขาของสำนักไหนที่ทำไว้เพื่อปลูกผักโดยเฉพาะ

หัวหน้าคุ้นเคยมานานแล้ว อันที่จริงแล้วการปลูกผักถูกสืบทอดมานานหลายชั่วอายุคนแล้ว

เขาชี้ไปที่สวนผักและพูดกับเย่จายซิงอย่างภูมิใจว่า

“ดูสิ ผักพวกนี้เติบโตดีมากเลย เขียวขจี มีรสหวานธรรมชาติ โรงอาหารของสำนักพวกเราแม้ว่าจะไม่ได้มีข้าวปลาอุดมสมบูรณ์ แต่ผักสดพวกนี้รสชาติดีกว่าเนื้อปลาเนื้อสัตว์เป็นไหนไหน”

นางเห็นการเติบโตที่ดีของพืชผักก็พยักหน้า “เติบโตได้ดีมากจริงๆ”

แต่ถ้ากินทุกวัน ในปากมันจะไม่เสียการรับรสไปเลยหรือ?

มิน่าล่ะบรรดาศิษย์ทั้งหลายถึงผอมเป็นลิงแบบนี้

แต่ที่หัวหน้าพานางมาหลังเขา ไม่น่าจะเพื่อพานางมาดูผักหรอกนะ?

หัวหน้าเดินไปด้านหน้าของคันนา พูดแนะนำผักต่างๆ ในสวนผักอย่างไม่หยุดปาก นางเดินตามด้านหลัง ยิ่งเดินก็ยิ่งรู้สึกสบายใจ ให้ความรู้สึกราวกับได้แช่ในน้ำอุ่น ร่างกายรู้สึกผ่อนคลาย

ทันใดนั้น หัวหน้าก็หยุดเดินอยู่ด้านหน้า คุกเข่าลง และเรียกนางให้ก้มหน้าลงมาดู

“จายซิง เจ้าดูนี้สิ ตรงนี้มีดอกไม้ดอกหนึ่ง สวยไหม?”

นางมองตามมือที่เขาชี้ เห็นแต่ดอกไม้สีทองขนาดเท่าหัวเด็กทารกเพียงดอกเดียวเบ่งบานอยู่ที่ริมทุ่ง

ดอกนี้ไม่มีใบ มีเพียงก้านดอกสีเขียวอ่อน แต่แค่มอง ก็รู้สึกว่ามันไม่เหมือนดอกไม้ทั่วๆ ไป

“นี้คือดอกอะไรหรือ?”

นางถามด้วยความสงสัย

หัวหน้าส่ายหน้า “ไม่รู้สิ ดอกไม้สีทองดอกนี้พึ่งโตมาได้สองสามวันนี้เอง ไม่รู้ว่าทำไมคนภายนอกถึงรู้เรื่องนี้ได้ สำนักของพวกเราก็เลยโดนพูดกันไปปากต่อปากว่าเป็นดินแดนแห่งความอุดมสมบูรณ์ ถ้ามันเป็นดินแดนแห่งความอุดมสมบูรณ์ละก็ สำนักของพวกเราจะตกอับมานานขนาดนี้ได้เลยหรือ?”

ตัวเขาเองก็ไม่เคยเชื่อเรื่องดินแดนขุมทรัพย์อะไรพวกนี้มาก่อน

เขาชี้ไปอีกหลายจุดและพูดว่า “ตรงนั้นก็มีขึ้นอยู่สองสามดอก จะว่าสวยก็สวย แต่พอเด็ดออกมันก็เหี่ยวทันที เจ้าลองดูสิ”

เย่จายซิงมองดูโดยรอบ มีทั้งหมดห้าถึงหกดอก แต่ห่างกันไกลมาก ไม่มีระยะที่แน่นอน

ดอกไม้ก็ไม่ได้มีอะไรที่พิเศษ นอกจากสีทองซึ่งเป็นสีที่หาได้ยาก ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรที่พิเศษแล้ว

นางไม่ได้เด็ดดอกไม้ แต่ใช้ดาบขุดดินรอบๆ เพื่อดูว่ารากของมันอยู่ที่ไหน

แต่แค่ขุดดิน ดอกไม้ก็ร่วงลง ที่แท้รากของมันสั้นมาก ฝังอยู่ในดินเพียงตื้นๆ เท่านั้น

รากสีขาวพอสัมผัสกับอากาศด้านนอกก็เหี่ยวทันที ดอกสีทองก็เช่นกัน

จริงๆแล้ว ดอกไม้บอบบางก็เป็นเรื่องปกติ

“หัวหน้า มันจะมีอะไรอยู่ใต้สวนผักแห่งนี้หรือเปล่า?”

นางถามขึ้น

“มีสิ”

หัวหน้าพูด แววตาของเย่จายซิงเป็นประกาย

และฟังเขาพูดต่อว่า

“ด้านล่างมีห้องใต้ดิน ข้างในเก็บพืชพรรณหัวมันและแตงต่างๆ อยู่ไม่น้อย ในวันที่อากาศร้อน อากาศด้านล่างก็จะเย็น”

นางยกริมฝีปาก

จริงๆ ก็ไม่ควรคาดหวังอะไรมากจนเกินไป

นางถามต่อว่า

“ข้าลงไปดูหน่อยได้ไหม?”