บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 33

ฮูหยินเฒ่า เย่เจียหยูและคนอื่นๆ มองหีบสมบัติด้วยความดีใจ ทว่าคิดไม่ถึง เมื่อเปิดหีบสมบัติ ด้านในกลับเป็นก้อนหินทั้งหมด！

"เจ้าคนชั่วช้า！ เจ้าเอาของด้านในไปเก็บไว้ที่ใด！"

ฮูหยินเฒ่าแตะลูกชาย ด่าทอว่าเป็นลูกทรพี

"ท่านแม่！ ข้าไม่รู้จริงๆ！ ข้าตื่นขึ้นมาก็นอนที่นี่แล้ว ข้ายังไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ห่อเก็บของนี้ก็ไม่ใช่ของข้า พี่รองป้ายสีข้าแน่นอน！"

ท่านสามเย่ร้องโอดครวญโต้เถียง บอกว่าตนถูกป้ายสี

นางโจวก็ร้องห่มร้องไห้อยู่ข้างๆ ด่าทอว่าบ้านสองจิตใจอำมหิต เอากุญแจคลังสมบัติไปแล้วยังจะครหาบ้านสามของพวกเขา

ฮูหยินเฒ่าไม่เชื่อคำพูดของเขา รู้สึกว่าเขากำลังเถียงข้างๆ คูๆ เค้นถามว่าพวกเขาเอาของไปมากน้อยเพียงใด กุญแจที่แท้จริงอยู่ที่ใด

ท่านสามเย่และนางโจวจะรู้ได้อย่างไรว่ากุญแจอยู่ที่ใด แน่นอนว่าย่อมพูดไม่ออก

ฮูหยินเฒ่าทำใจเหี้ยม บอกให้คนจับพวกเขาสองสามีภรรยามัดเอาไว้ แล้วสอบปากคำอย่างเข้มงวด

"ช้าก่อน ท่านย่า คล้ายว่าน้องสี่จะมียาที่ชื่อว่ายาคำจริง ทำให้คนที่กินยาเข้าไปแล้วพูดความจริง"

จู่ๆ เย่เจียหยูก็พูดขึ้น

ฮูหยินเฒ่ามองเย่จายซิงด้วยแววตาเฉียบแหลม：

"มียาเช่นนี้แล้วยังจะยืนเซ่ออยู่ทำไม！ ยังไม่รีบไปเอามาอีก！”

เย่จายซิงฟังน้ำเสียงของนางที่คล้ายเป็นเรื่องสมควร บ่นในใจ คนที่ไม่รู้คงจะคิดว่ายานี้เป็นของหญิงชรา

หึ ยาของข้า เหตุใดเจ้าขอแล้วข้าต้องให้ด้วย?

นางพูดเสียงเรียบ：

"ยาคำจริงที่พี่รองพูดถึง ก่อนหน้านี้ข้าเคยบอกว่านักกลั่นยาขั้นเจ็ดเป็นคนให้ข้า มีทั้งหมดสองเม็ด ข้าใช้ไปนานแล้ว หากท่านย่าต้องการ คราวหน้านักกลั่นยาขั้นเจ็ดคนนั้นปรากฏตัว ข้าค่อยถามเขาว่ามีหรือไม่"

ฮูหยินเฒ่าพูดเสียงเยือกเย็น：

"นักกลั่นยาขั้นเจ็ดใช่ว่าเจ้าอยากพบก็พบเจอได้? เป็นมนุษย์อย่าคิดเพ้อเจ้อ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ที่นี่ไม่มีธุระของเจ้าแล้ว เจ้าไปเถอะ！”

น้ำเสียงของฮูหยินเฒ่าเปี่ยมไปด้วยความหงุด คล้ายว่ารังเกียจเย่จายซิงอย่างมาก

"เหตุใดจึงบอกว่าไม่มีธุระของข้า? ท่านย่า ท่านอาสาม พี่สะใภ้สามขโมยกุญแจ เอาสมบัติที่ท่านพ่อเหลือเอาไว้ให้ข้าและน้องชายไป อย่างน้อยพวกเราต้องทวงคืนได้นิดหนึ่งกระมังเจ้าคะ"

เย่จายซิงขมวดคิ้วเป็นปม คล้ายไม่พอใจ

"รอได้ของล้ำค่ากลับมา ข้าย่อมแบ่งให้พวกเจ้า ทำไม เจ้ากลัวว่าข้าจะฮุบสมบัติของพวกเจ้าหรืออย่างไร！”

น้ำเสียงของฮูหยินเฒ่าฉายความเหี้ยมโหด แววตาที่หรี่เล็กลงเปี่ยมไปด้วยความไม่สบอารมณ์

"เจ้าค่ะ เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ"

เย่จายซิงก้มหน้าลง น้ำเสียงผิดหวัง หันหลังเดินกลับไป

แผ่นหลังของนาง คล้ายหมดเรี่ยวแรง

เย่เจียหยูหัวเราะเยือกเย็น นางคิดว่าเย่จายซิงจะเก่งกาจเพียงใด ดูเหมือนว่าฝีมือก็มีเพียงเท่านั้น ถูกท่านย่าตำหนิเล็กน้อย ก็ไม่กล้าปริปากแล้ว

รอดพ้นจากสายตาของทุกคน มุมปากของเย่จายซิงยกขึ้นเล็กน้อย

นางหัวเราะจนหัวไหล่สั่นเทา ไป๋จู๋วที่อยู่ด้านหลังคิดว่านางร้องไห้เสียอีก

"คุณหนู อย่าเสียใจเลยเจ้าค่ะ ฮูหยินเฒ่าท่าน..."

คำพูดปลอบโยนยังพูดไม่ทันจบ เห็นคุณหนูของตนหันหน้ากลับมา ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ไม่มีน้ำตาแม้แต่น้อย?

"ข้าเสียใจอะไรกัน พวกเขาทะเลาะเบาะแว้งกันเอง ข้าดูอย่างสนุก"

ไป๋จู๋วเบิกตากว้าง รีบมองไปรอบๆ โชคดีที่รอบๆ ไม่มีผู้คน มิเช่นนั้นหากมีคนได้ยินคุณหนูพูดเช่นนี้ เรื่องต้องไปถึงหูฮูหยินเฒ่าอย่างรวดเร็วแน่นอน

"คุณหนู แท้จริงแล้วข้าเองก็รู้สึกว่าพวกเขาชั่วร้ายยิ่งนัก มักจะกลั่นแกล้งคุณหนูและคุณชายน้อยอยู่ร่ำไป！ พวกเขาสมควรโดนเช่นนี้แล้ว！”

ไป๋จู่วพูดเสียงเบา

เย่จายซิงหัวเราะ นี่แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น วันข้างหน้ายังมีเรื่องชุลมุนวุ่นวายของพวกเขาอีกมากมาย

นางมาแล้ว พวกเขาอย่าคิดว่าจะมีชีวิตที่ดี

เมื่อกลับไปถึงเรือน เหยียนเฟิงกลับมาแล้ว

"พระชายา ข้าน้อยสืบได้ความแล้วขอรับ เพลิงพิลึกที่สหการค้าผานหลงประมูลเริ่มต้นที่ห้าแสนตำลึงทอง"

เย่จายซิง ： “……”