บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 332

“พี่เย่ สองคนนั้นมาเพื่อแก้แค้นเจ้าหรือ?”

ระหว่างทางกลับไปสำนักถามอย่างกังวล ซินเสียนก็ถามอย่างไม่สบายใจ

สองคนนั้นยโสโอหัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสตรีคนนั้น ราวกับว่านางจะดูถูกคนไปทั่ว

สายตาแบบนั้นทำให้ซินเสียนไม่ชอบใจมาก ราวกับว่านางมองมดปลวกที่อยู่บนพื้น

สำนักเสวียนปิงเป็นสำนักที่มีชื่อเสียง สำนักเฉียนคุนยังไม่เป็นที่รู้จัก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่อีกฝ่ายจะดูถูก

อย่างไรก็ตาม ซินเสียนกลัวว่าจะเกิดปัญหาวุ่นวาย

“ไม่ต้องกังวล”

เสียงของเย่จายซิงสงบ การปรากฏตัวของฉียวี่เจียและกัวเจียงไม่ได้ทำให้นางตื่นตระหนกมากนัก

ตอนที่นางเห็นทั้งสองคน นางก็รู้ว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อสอบสวนสาเหตุการตายของผู้อาวุโสจู

นางถือว่าจบความเกลียดชังกับสำนักเสวียนปิงแล้ว

แต่สองคนนี้ไม่ได้มีความเกลียดชังกับนาง ดังนั้นนางจึงไม่จำเป็นต้องฆ่าสองคนนี้

รอให้อีกฝ่ายใช้วิธีนี้ก่อนค่อยว่ากัน นางไม่มีอะไรต้องกลัว อีกทั้งนางก็ยังหวังว่าจะได้เจอกับอันตราย เพื่อกระตุ้นศักยภาพร่างกายของนางให้ผ่านพ้นอันตราย เพื่อให้อาวุธวิเศษและสิ่งอื่น ๆ ที่นางเคยใช้แต่ไม่มีในความทรงจำออกมา

ดังนั้นนอกจากเรื่องที่หมวกถูกทำร้ายทำให้นางไม่พอใจแล้ว นางก็สลัดคนทั้งสองออกจากสมองทันที

เมื่อเห็นว่านางไม่กังวลแล้ว ซินเสียนก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร อารมณ์ของนางถึงได้สงบลง

ราวกับว่านางมีพลังเวทที่สามารถกระจายไปยังคนรอบข้างได้

หลังจากกลับไปถึงสำนัก เย่จายซิงก็ไปหาผู้อาวุโสสามเพื่อกลั่นยาสองสามหม้อ จากนั้นก็กลับไปนอน

นางผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีอะไรในความฝันขอนาง และนางก็ยังตื่นเช้าด้วยพลังที่เต็มเปี่ยม

นางไม่รู้ว่าในทุกคืนขวดกลืนอัมภรต่างก็เข้าไปในร่างกายเพื่อระงับคำสาปของนางเอาไว้

ทั้งยังมีดอกเสี่ยวจิน ที่ทำให้เส้นชีพจรภายในของนางแข็งแกร่งขึ้นทุกวัน พลังวิญญาณที่สะสมไว้นั้นมากกว่าของผู้อื่นหลายเท่า แม้ว่าการบ่มเพาะของนางจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่นางก็รู้ดีว่าพลังของนางกำลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างแข็งแกร่ง

และนางก็แทบไม่ต้องบ่มเพาะอะไรเลย

หลอมยาตอนกลางวันสิ้นเปลืองพลังจิตไปจนหมด พอนอนพักผ่อนก็เติมเต็มพลังกลับมา ดังนั้นการรับรู้ของนางจึงเพิ่มขึ้นไปทีละขั้น

ดูเหมือนทุกอย่างจะดีขึ้น

นอกจากนางแล้วก็ไม่มีอะไรที่คิดออกอีก

เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า นางนั่งอยู่บนเตียงครู่หนึ่ง นางอึ้งไปครู่หนึ่งโดยที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นบ่อยนัก

นางรู้สึกราวกับว่านางฝันถึงชายคนหนึ่ง แต่เมื่อนางตื่นจากความฝัน ทุกอย่างในความฝันนั้นก็หายไป ราวกับว่าแม้แต่ความฝันก็ยังเป็นเพียงภาพลวงตา

ดูเหมือนจะมีหมอกหนาทึบอยู่ในหัวของนาง และนางก็ไม่สามารถกำจัดหมอกหนานี้ได้

หลังจากที่นางจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ก็ไปหาผู้อาวุโสสาม

“จายซิง โอสถเพิ่มทิพย์ที่เจ้ากลั่นมาพอใช้แล้วล่ะ ถ้าอย่างนั้น วันนี้พวกเรามากลั่นยาชนิดอื่นดีหรือไม่?”

สายตาที่ผู้อาวุโสมองดูนาง มันดูสนิทสนมมากกว่าที่เขามองลูกศิษย์คนอื่น

“โอสถเพิ่มทิพย์” ชื่อที่เจ้าสำนักตั้งชื่อ แต่มันก็เข้ากับผลของยา

ยาโอสถเพิ่มทิพย์ที่กลั่นมาเป็นเวลาหลายวัน คนในสำนักมากกว่าหนึ่งร้อยคนได้กินไปแล้วสามสี่เม็ด แน่นอนว่าผลที่ได้นั้นก็มีทั้งดีและแย่

ตัวอย่างเช่น รากทิพย์ของซินเสียนกลายเป็นรากเดี่ยวหลังจากกินเม็ดที่สี่ไป และพรสวรรค์บ่มเพาะเพิ่มขึ้นมากกว่ารากทิพย์สามรากก่อนหน้านี้หลายสิบเท่า

แต่เมื่อเย่เส้ากินเพียงเม็ดเดียวก็ได้ผลดี และจากนั้นก็กินอีก ผลที่เปลี่ยนไปจึงไม่มากนัก

ยังมีลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์พื้นฐานต่ำเกินไป จึงไม่มีศักยภาพ กินโอสถเพิ่มทิพย์ก็ยังไม่มีประโยชน์

ผลกระทบนี้แตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล

“ก็ได้ ข้าอยากลองหลอมโอสถไขกระดูกเยือก เมื่อวานตอนข้าออกไปข้างนอก ข้าก็ซื้อยาวิญญาณมาครบแล้ว”

เย่จายซิงกล่าวกับผู้อาวุโสสาม

“โอสถไขกระดูกเยือกยากเกินไป ถ้าเจ้ายินดีจะลองก็ลองเถอะ อย่างไรเสียเมื่อถึงเวลานั้นที่เจ้าหลอมออกมาไม่ได้ก็อย่าท้อแท้ ยานี้ตอนนี้ก็มีเพียงราชายาที่อยู่ในตระกูลไป๋หลี่คนนั้นที่สามารถหลอมได้ เขาเป็นอาจารย์กลั่นยาขั้นแปดแล้ว

ผู้อาวุโสสามครุ่นคิด เขากังวลว่าเย่จายซิงจะล้มเหลวแล้วหดหู่

พรสวรรค์ในการกลั่นยาของเย่จายซิงนั้นดีที่สุดที่เขาเคยเห็นมา ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้นางเอาแต่กลั่นยาโดยไม่ผิดพลาดแม้แต่น้อย

แต่โอสถไขกระดูกเยือกนี้นั้นแตกต่างกัน เพราะมันยากเกินไปที่จะกลั่นออกมา ดังนั้นโอสถไขกระดูกเยือกจึงเป็นสินค้าที่มีเพียงตระกูลไป๋หลี่ขายเท่านั้นและหายากและมีค่ามาก

“วางใจเถอะ ผู้อาวุโสสาม ข้าจะลองดู ถ้ากลั่นไม่ได้ก็คงไม่ถูกโจมตี

เย่จายซิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเบาๆ

นางไม่ใช่คนที่มีสภาพจิตใจย่ำแย่ นางจะพ่ายแพ้เพราะความล้มเหลวได้อย่างไร

ผู้อาวุโสสามพยักหน้า ไปเตรียมสมุนไพรที่จำเป็น และวางไว้ข้างเตาหลอมอย่างเรียบร้อย

เขาเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ ถ้าโอสถทิพย์ตัวไหนที่วางไม่ตรง ก็จะกลับไปวางให้ตรง

นางหลุดขำออกมา หลังจากดูตำแหน่งของสมุนไพรต่างๆ จากนั้นก็หลับตาลง

อันที่จริง นางยังคงจำอะไรไม่ได้ แต่เรื่องการกลั่นยา เหมือนจะรวมเข้ากับกระดูกของนาง ตอนที่นางเคลื่อนไหว ร่างกายของนางก็ทำส่วนที่เหลือเอง

นางเคลื่อนไหวเร็วมาก เปลวเพลิงโอสถทิพย์ก็ร่ายรำอยู่ในมือของนาง ทำให้คนที่ได้มองเริ่มประหม่า

ผู้อาวุโสสามยืนข้างๆ นางอย่างประหม่า เพราะกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาง

แต่อย่างไรเสียความกังวลทั้งหมดของเขากลับเป็นสิ่งที่ฟุ่มเฟือย เพราะตลอดเวลาจนมาถึงนาทีสุดท้าย นางก็ไม่ได้ทำผิดพลาดแม้แต่น้อย ทำให้คนประหลาดใจ

ตูม!

ทัณฑ์ยาบนฟ้าเกิดขึ้นอีกครั้ง!

ในขณะนี้ คางของผู้อาวุโสสามก็เกือบเคล็ด

“อะไรเนี่ย? นี่คือกลั่นยาเสร็จแล้วหรือ? ไม่ใช่กระมัง”

เขาเกือบจะสงสัยว่าสิ่งที่เย่จายซิงหลอมนั้นไม่ใช่โอสถไขกระดูกเยือกแล้ว

เหตุใดตอนที่เย่จายซิงกลั่นยานั้น มันถึงกลั่นยาออกมาง่ายมาก แต่พอคนอื่นกลั่นกลับยากหลายเท่า

ตัวอย่างเช่น การใช้เวลานานในการหลอมยาขั้นสี่

แต่ที่เย่จายซิงกลับทำเหมือนกับการกินข้าวอย่างไรอย่างนั้น

เดี๋ยวก่อน นี่คือโอสถไขกระดูกเยือกเชียวนะ!

เรียกได้ว่าเป็นยากลั่นที่ยากที่สุด แต่นางกำลังจะกลั่นมันได้สำเร็จ

มองดูทัณฑ์ยาที่สะสมมากขึ้นเรื่อยๆ จิตของผู้อาวุโสสามก็กำลังจะพังทลายลง นี่มันคือสัจธรรมอะไรกันแน่? แบบนี้จะให้นักกลั่นยาธรรมดามีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?

“ฮ่าฮ่าฮ่า เย่จายซิงกำลังจะหลอมยาอีกหม้อแล้วหรือ?”

เจ้าสำนักเห็นทัณฑ์ยาก็รีบบินมาทันที

เขาคิดว่าสิ่งเย่จายซิงกลั่นยาออกมานั้นก็ยังคงเป็นโอสถเพิ่มทิพย์

“ท่านผู้อาวุโสสาม ท่านเป็นอะไร ท้องผูกหรือ?”

เจ้าสำนักร่อนลงที่ข้างกายของผู้อาวุโสสาม ไม่เข้าใจสีหน้าที่ซับซ้อนของผู้อาวุโสสาม

ผู้อาวุโสสามเหลือบมองเจ้าสำนักแล้วกล่าว

“เดาสิว่านางกลั่นยาอะไร?”

“ไม่ใช่โอสถเพิ่มทิพย์หรอกหรือ?” เจ้าสำนักกล่าวไปพลางยกแขนเสื้อล้วงเอาหนังสือนิทานออกมา และเตรียมจะเปิดมัน

นี่คือสิ่งที่เขายึดมาจากลูกศิษย์คนอื่นๆ ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องเจ้านายเผด็จการกับภรรยาขี้อ้อน เขายังไม่ทันอ่านนิทานประเภทนี้ มันจึงน่าสนใจมาก

“นางหลอมโอสถเพิ่มทิพย์ มาหลายร้อยเม็ดแล้ว เจ้าคิดว่าถ้าเป็นยาโอสถเพิ่มทิพย์ ข้าจะประหลาดใจขนาดนี้หรือไม่?” ผู้อาวุโสสามสูดลมหายใจเข้าก่อนจะพูดว่า “นางกลั่นโอสถไขกระดูกเยือก”

เพลียะ

นิทานหลุดจากมือของเจ้าสำนักทันที และล้มลงกับพื้น

เจ้าสำนักอ้าปากค้าง “เจ้าว่ายาอะไรนะ?”

“โอสถไขกระดูกเยือก”

“โอสถไขกระดูกเยือกอะไร?”

“โอสถไขกระดูกเยือก”

“กระดูกเยือกคือยาอะไร?”

ผู้อาวุโสสามกลอกตาหลายครั้ง เท้าข้างหนึ่งก้าวไปเหยียบเท้าของเจ้าสำนักอย่างแรง “ก็โอสถไขกระดูกเยือกที่ราชายาไป๋หลี่กลั่นออกมาไงเล่า”