บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 351

เรือทิพย์สองลำชนกันอยู่กลางท้องฟ้า บนพื้นดินถูกกระแทกจนเกิดหลุมหลุมหนึ่ง ทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยซากปรักหักพังของเรือทิพย์

แต่ทว่าเรือทิพย์ของอีกฝ่ายถูกทำลายเพียงแค่บริเวณดาดฟ้าเรือ อาจจะเกี่ยวข้องกับระดับขั้นที่ยิ่งสูง ก็ยิ่งแข็งแรงแน่นหนา ซ่อมแซมเล็กน้อยก็สามารถใช้งานต่อไปได้

เรือทิพย์ลำนี้ของเย่จายซิงจะซ่อมแซมเพิ่มเติมอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์แล้ว นางจ่ายค่าเช่าไปหนึ่งแสนหินทิพย์ชั้นต่ำ แต่ถ้าหากจะต้องชดใช้เงินละก็ ราคาสร้างอาจจะต้องห้าถึงหกล้าน

“สุนัขที่ไหนไม่ดูตาม้าตาเรือ ทำลายเรือทิพย์ของพวกเราตระกูลลู่!”

ในตอนนี้เอง ชายหนุ่มหญิงสาววัยรุ่นสองสามคนเดินออกมาจากเรือทิพย์ ลักษณะผู้ดีสูงส่งไปทั่วกาย หนึ่งในนั้นหญิงสาวใบหน้ากลมงดงามคนหนึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก ทันทีที่ออกมาก็ด่าด้วยความเดือดดาลเสียงดัง

ตระกูลลู่?!

ฉียวี่เจียและกัวเจียงสีหน้าถอดสี ทั้งสองคนหลบไปข้างหลังโดยไม่รู้ตัว

ตระกูลลู่แห่งเซียนเหอ นั่นคือลำดับถัดต่อจากการมีอยู่ของตระกูลป๋ายหลี่ ทั้งตระกูลตั้งแต่บนยันล่างล้วนเป็นคนบ้าคลั่งการบำเพ็ญตน อีกทั้งแม้แต่ความแค้นที่น้อยที่สุดก็ยังต้องแก้แค้น วิธีการโหดเหี้ยม ผู้ที่ยั่วยุตระกูลลู่ แต่ไหนแต่ไรมาล้วนมีจุดจบที่บ้านแตกสาแหรกขาดตายอย่างไร้ศพ

เย่จายซิงไม่รู้จักตระกูลลู่ตระกูลจางอะไร เมื่อเห็นสีหน้าที่ตื่นตระหนกของทั้งสองคน นางก็ไม่ได้มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย กลับเดินไปข้างหน้า ยืดลำตัวตั้งตรง กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา:

“สุนัขป่าที่ไหนมาเห่ามั่วซั่ว เห็นได้ชัดว่าเรือทิพย์ของพวกเจ้าใช้ความเร็วเร็วเกินไป ชนเข้ากับเรือทิพย์ของข้า ตอนนี้ยังจะมาเสแสร้งแกล้งถูกชนอีกงั้นหรือ?”

ทันทีที่นางเดินเข้าไป ดวงตาทั้งหกคู่จ้องมองใบที่บนใบหน้าของเธอ

โดยเฉพาะชายหนุ่มทั้งสองคนที่อยู่ตรงกลาง ในดวงตากำลังเปล่งแสงประกายระยิบระยับอย่างตื่นตา

“เสแสร้งแกล้งถูกชน? ช่างน่าขัน! พวกข้าตระกูลลู่จำเป็นต้องเสแสร้งแกล้งถูกชนต่อเจ้าคนต่ำต้อยประเภทนี้ด้วยหรือ? คาดไม่ถึงว่าเจ้าจะกล้ากล่าวว่าพวกข้าเป็นสุนัขป่า ข้าว่าเจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”

ดวงตาของหญิงสาวใบหน้ากลมลู่ซวงอิงมีความเดือดดาลพลุ่งพล่าน อยู่ในตระกูลนางถือว่ามีรูปร่างหน้าตาที่ธรรมดาที่สุด เมื่อเห็นหญิงสาวที่รูปโฉมงดงาม นางก็จะอิจฉาริษยา

บัดนี้เมื่อได้นางเห็นใบหน้าที่งดงามจนไร้คู่แข่งของเย่จายซิง ภายในใจก็ยิ่งเกิดความริษยามากขึ้น

ยิ่งไปกว่านั้น คู่หมั้นของนางก็จ้องมองใบหน้านั้นของเย่จายซิงด้วยเช่นกัน!

นางคิดว่านางกล่าวว่าตระกูลลู่ เย่จายซิงจะต้องตกใจจนอึฉี่ราด

คิดไม่ถึงว่า เย่จายซิงกลับกล่าวอย่างเฉยเมย:

“ความจริงชนะการเถียงข้างๆคูๆ เรือทิพย์ของข้าถูกชนจนสภาพกลายเป็นเช่นนี้ เกือบจะเรือเสียหายจนถึงแก่ชีวิต ข้ายังไม่ได้ให้พวกเจ้าชดใช้ค่าเสียหาย เจ้ากลับคำได้ดี กลับโยนความผิดมาให้ อีกอย่าง สุนัขป่าเห่ามั่วซั่วที่ข้าพูดคือเจ้า ไม่ใช่ใครอื่น”

“เจ้า! ข้าจะสังหารเจ้าซะ!”

ลู่ซวงอิงโมโหกระหืดกระหอบ กระบี่ยาวออกจากฝัก อายสังหารพวยพุ่ง

“ซวงอิงหยุด!”

ชายหนุ่มวัยรุ่นสองคนทั้งหมดก้าวออกมา ขวางลู่ซวงอิงเอาไว้ทั้งซ้ายและขวา

จากนั้นชายหนุ่มคนหนึ่งก็ก้าวออกมามุ่งไปยังเย่จายซิงเอ่ยกล่าวอย่างรู้สึกเสียใจ:

“ต้องขออภัยด้วยจริงๆ ข้าน้อยลู่ซวงเจ๋อนายน้อยแห่งตระกูลลู่ น้องสาวข้าอุปนิสัยเปิดเผยตรงไปตรงมา ล่วงเกินแม่นางแล้ว เรือทิพย์ของแม่นางเสียหาย ข้าจะชดใช้ให้เอง หวังว่าแม่นางอย่าได้โมโห”

“ท่านพี่! มีสิทธิ์อะไรไปขอโทษนาง! เมื่อครู่นางยังกล่าวว่าข้าเป็นหมา!”

ลู่ซวงอิงโมโหมากยิ่งขึ้น แต่ไหนแต่ไรมาพี่ชายนางต่างก็ไม่ใช่ผู้ที่ขอโทษขอโพยคนแปลกหน้าเช่นนี้ เมื่อพบเจอเรื่องราวประเภทนี้ ก็จะนำผู้ที่ขวางหูขวางตาสังหารทิ้งโดยทันที จะขอโทษขอโพยใครที่ไหนกัน!

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่าเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าผู้นี้งดงามราวกับเทพธิดาบนสวรรค์!

“ซวงอิง แท้ที่จริงแล้วเป็นเพราะความเร็วของเรือทิพย์ของพวกเราเร็วเกินไป ถึงได้ทำลายเรือทิพย์ของแม่นางท่านนี้ พวกเราเป็นฝ่ายผิด ควรจะชดใช้ก็ต้องชดใช้”

คู่หมั้นของนางป๋ายหลี่ฮ่าวก็เอ่ยกล่าวด้วยเช่นกัน

“พี่ฮ่าว เหตุใดแม้แต่ท่านก็พูดคุยกับหญิงสาวผู้นี้ด้วย ท่านเองก็ชื่นชอบใบหน้านางจิ้งจอกเจ้าเสน่ห์นี้แล้วใช่หรือไม่!”

“ซวงอิงเจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร พวกเราเป็นฝ่ายผิดก่อน จะไร้มารยาทเช่นนี้ได้อย่างไร!”

ป๋ายหลี่ฮ่าวตำหนิเสียงเบา สายตาจ้องมองไปบนกายของเย่จายซิงเป็นครั้งครา

“เอาละ ซวงอิง เจ้าเข้าไปด้านในเรือทิพย์พร้อมกับคนอื่นๆก่อน เรื่องราวตรงนี้ข้ากับท่านพี่หลี่ฮ้าวจะจัดการเอง”

ลู่ซวงเจ๋อเอ่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

เมื่อเห็นว่าท่านพี่เกิดโทสะเล็กน้อยแล้ว ลู่ซวงอิงจ้องเขม็งอย่างดุร้ายใส่เย่จายซิงแวบหนึ่ง ถึงจะกลับเข้าไปด้านในเรือทิพย์พร้อมกันหญิงสาวคนอื่นๆสองสามคนด้วยความไม่เต็มอกเต็มใจ

“มิทราบว่าเรือทิพย์ลำนี้ของแม่นางต้องการหินทิพย์จำนวนเท่าใด ข้าน้อยจะชดใช้ให้แก่แม่นางเดี๋ยวนี้”