บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 354

อุตสาหกรรมประเภทต่างๆของตระกูลหนานกงแผ่ขยายไปทั่วทั้งแผ่นดินใหญ่ เป็นตระกูลขุนนางที่มีชื่อเสียง ทรัพย์สินเงินทองของครอบครัวมีมากมายมหาศาล

หนานกงจิ่นนายน้อยหนานกงยิ่งเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์ที่มีชื่อเสียง ตอนที่ถือกำเนิดออกมาฟ้าดินก็มีปรากฏการณ์ประหลาด กล่าวกันว่าเป็นเทพบรรพกาลกลับชาติมาเกิด

มารดาของเขายังเป็นพระองค์หญิงองค์โตของราชวงศ์จิงหงอาณาจักรทางเหนือ ฐานะก็คือสูงส่งจนไม่สามารถบรรยายได้

ไม่รู้ว่ามีหญิงสาวมากมายเท่าใดที่อยากจะแต่งงานเป็นภรรยาของนายน้อยหนานกง เพียงแต่น่าเสียดายที่เขาเป็นเทพมังกรเห็นหางไม่เห็นหัวผู้นี้(ผู้ที่ทำตัวลึกลับไม่ชอบเปิดเผย) ปรากฏตัวให้เห็นน้อยมาก ค่อนข้างเก็บตัว

ฉียวี่เจียคิดไม่ถึงว่าสถานที่เล็กๆเช่นเมืองเสวียนหยวนประเภทนี้ คาดไม่ถึงว่าจะได้พบเจอหนานกงจิ่น ทำให้นางทั้งประหลาดใจทั้งดีใจ

นางลูบปอยผมสองสามเส้น ทำท่าทางสะดีดสะดิ้งมุ่งไปยังหนานกงจิ่น แต่ทว่าสายตาของหนานกงจิ่นไม่แม้แต่มองไปบนร่างกายของนาง ก็เดินมุ่งหน้าไปยังเย่จายซิง

“ข้ามองดูเจ้ารู้สึกคุ้นตาเล็กน้อย พวกเราเคยเจอกันที่ใดใช่หรือไม่?”

ประโยคแรกของหนานกงจิ่นก็คือรู้สึกเหมือนกับว่าเคยรู้จักกับเย่จายซิงมาก่อน

ฟังดูเหมือนเป็นภาษาชวนคุยที่ดูจะไม่ค่อยมีคุณภาพสักเท่าใด

ฉียวี่เจียกัดฟัน ในใจไม่มีความสุข

หรือว่าชายหนุ่มทุกคน ทั้งหมดล้วนถูกความงดงามของเย่จายซิงทำให้สับสนงั้นหรือ?

แม้กระทั่งนายน้อยหนานกงเองก็หนีไม่พ้น?

เย่จายซิงมองไม่เห็นเจตนาร้ายจากบริเวณหว่างคิ้วของหนานกงจิ่น และก็ไม่ได้มองเห็นสีสันอื่นๆเช่นกัน หมายความว่าเขารู้สึกว่านางคุ้นตาจริงๆ

ทันทีที่นางครุ่นคิด กล่าว: “ข้าไม่รู้ว่าพวกเราเคยเจอกันหรือไม่ ไม่ทราบว่านายน้อยหนานกงสามารถนึกออกได้หรือไม่?”

ถ้าหากเขาทราบตัวตนของตนเอง เช่นนั้นก็จะยอดเยี่ยมไปเลย

หนานกงจิ่นขมวดหว่างคิ้วแล้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ส่ายหน้าแล้วกล่าว:

“น่าแปลก ก็คือรู้สึกว่าคุ้นหน้าคุ้นตาเจ้าอยู่บ้างเล็กน้อย แต่ถ้าหากเคยพบเจอเจ้า ข้าไม่มีทางไม่มีความทรงจำเลยแม้แต่น้อย”

เย่จายซิงมีความผิดหวังเล็กน้อย ยังนึกว่าจะได้เบาะแสเพิ่มอีกนิด

“เมื่อครู่ผู้อาวุโสซุนเหมือนกับว่าประหลาดใจยิ่งนัก ข้าเองก็จะมาดูค่ายกลเหาะเหินที่เจ้าวาด”

พูดไป หนานกงจิ่นเดินเข้าไปด้านในเรือทิพย์ที่ยับเยิน

หญิงสาวที่เสียงดังเอะอะโวยวายนางนั้นถูกไล่ออกไปแล้ว ฉียวี่เจียและกัวเจียงก่อนเข้าเมืองก็ถูกป้อนยาเข้าไปแล้วไม่มีทางพูดได้ ผู้ดูแลคนงานที่อยู่หน้างานก็ดูเคร่งขรึมขึ้นไม่น้อยเนื่องจากการมาถึงของนายน้อย ไม่แอบพูดคุยกันเสียงเบาอีก กลับเป็นค่อนข้างเงียบสงบ

เนื่องจากค่อนข้างเงียบสงบ ด้านในมีเสียงแปลกประหลาดใจเสียงหนึ่งดังลอยมา ทำให้ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นได้ยินอย่างชัดเจน

“ค่ายกลเหาะเหินนี้วาดได้ไม่เลวเลยจริงๆ! คาดไม่ถึงว่าจะเลื่อนขั้นเรือทิพย์ทั้งลำได้ เมื่อเปรียบเทียบกับอาจารย์ค่ายกลบางส่วนแล้ว ไม่ได้ด้อยกว่าที่เคยมีมา”

หนานกงจิ่นเอ่ยกล่าวสรรเสริญ

ผู้อาวุโสซุนพยักหน้า: “ไม่ผิด ข้าเคยเจออาจารย์ค่ายกลที่ความสามารถแข็งแกร่งยิ่งใหญ่มาไม่น้อย แต่น้อยมากที่จะได้เห็นค่ายกลเหาะเหินที่ทำให้คนประหลาดใจเช่นนี้ ไม่ทราบว่า แม่นางน้อยผู้นี้ยินดีจะเข้าร่วมกับสหการค้าของพวกเราหรือไม่ กลายเป็นอาจารย์ค่ายกลที่มีเกียรติยศและชื่อเสียงท่านหนึ่ง”

หนานกงจิ่นเดินออกมา มองดูเย่จายซิงด้วยความชื่นชมแล้วกล่าว:

“ผู้อาวุโสซุนยากที่จะชื่นชมใครสักคนเป็นอย่างมาก ไม่ทราบว่าเจ้ายินดีเข้าร่วมกับสหการค้าหนานกงหรือไม่?”

ตระกูลหนานกงลงมืออย่างกล้าได้กล้าเสีย กลายเป็นอาจารย์ค่ายกลมีเกียรติยศและชื่อเสียงของสหการค้าหนานกง สามารถนำพาผลประโยชน์มาให้มากมาย

แต่ทว่าเย่จายซิงก็ปฏิเสธโดยที่ไม่ได้ครุ่นคิดเลยสักนิด

“ขออภัย ข้าไม่มีเวลา พรุ่งนี้ข้าต้องเข้าร่วมการแข่งขันกลั่นยา หลังจากนั้นอีกไม่กี่วันข้างหน้าก็จะเดินทางออกจากเมืองเสวียนหยวนไปเซียนเหอ คงไม่อยู่ที่นี่นานนัก”

“การแข่งขันกลั่นยา?” หนานกงจิ่นกล่าวอย่างประหลาดใจ: “เจ้าไม่ใช่เพียงแค่อาจารย์ค่ายกล ยังเป็นอาจารย์กลั่นยาด้วย?”

นางพยักหน้า

เขายิ่งประหลาดใจมากขึ้น:

“แต่เท่าที่ข้าทราบมา การแข่งขันกลั่นยาวันพรุ่งนี้เป็นการแข่งขันของอาจารย์กลั่นยาขั้นสูง อีกทั้งยังเป็นการเลือกอาจารย์กลั่นยาที่แข็งแกร่งออกมาจากชั้นต่างๆ เจ้าอายุยังน้อย อย่าบอกข้าว่าเจ้าก็เป็นอาจารย์กลั่นยาขั้นสูงเช่นกัน?”

“ข้าเป็นอาจารย์กลั่นยาขั้นเจ็ด”