บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 360

“ไม่! ต่อให้ข้าตายก็ไม่มีทางขอโทษนางปีศาจจิ้งจอกนั่น!”

ลู่ซวงอิงที่ถูกบังคับให้คุกเข่าบนพื้นออกแรงดิ้นรน คัดค้านไม่ขอโทษ

นางมีความเย่อหยิ่งของนาง ตั้งแต่เล็กจนโต นางก็คือคนที่ถูกประจบประแจงท่านนั้น คนทั่วไปทุกคนที่เจอนาง ล้วนหวาดกลัวประหม่า

นางที่เป็นแบบนี้ มีสิทธิ์อะไรต้องคุกเข่าก้มหัวยอมรับผิดต่อประชาชนชั้นต่ำคนหนึ่ง!

มีสิทธิ์อะไร!

เพี้ยะ!

ตบเข้าไปบนใบหน้าของนางอย่างรุนแรงอีกฉาดหนึ่ง

ลู่ซวงเจ๋ออารมณ์เดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง

ที่เขาทำแบบนี้ ไม่เพียงเพื่อคลายความเดือดดาลภายในใจ ก็เพื่อกอบกู้ชื่อเสียงของตระกูลกลับคืนมาด้วยเช่นกัน

วันนี้เย่จายซิงได้แสดงความสำเร็จอันโดดเด่นในการแข่งขันที่สำคัญสนามนี้ เรื่องนี้จะต้องเลื่องลือออกไปอย่างแน่นอน แต่ลู่ซวงอิงกลับพยายามจะลงมือกับเย่จายซิงในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ให้ได้ ยังพูดคำว่าจะกลั่นแกล้งเย่จายซิงประเภทนี้ออกมาอย่างโจ่งแจ้งอีก

ถ้าหากไม่หาทางออกให้เรื่องนี้ จะต้องนำความเย่อหยิ่งอวดดีใช้อำนาจบาตรใหญ่ของลู่ซวงอิงเลื่องลือออกไปอีกอย่างแน่นอน นี่เป็นสิ่งขัดขวางต่อชื่อเสียงของตระกูล

บัดนี้ตระกูลไม่ได้มีชื่อเสียงสูงส่งเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ตั้งใจแล้วว่าจะสั่งสมเส้นสายอย่างเงียบๆ อีกทั้งต้องการเข้าร่วมทำการค้าโอสถกับตระกูลป๋ายหลี่

แต่ถ้าหากชื่อเสียงของตระกูลลู่ไม่ดี จะไม่มีคนมาซื้อโอสถที่ร้านของตระกูลลู่

ลู่ซวงเจ๋อมองดูน้องสาวผู้มีทิฐิสูงของตนเอง ทำให้ภายในใจนั้นเกิดโทสะ

จนใกล้จะออกเรือนแล้ว ยังกำเริบเสิบสานเช่นนี้ ไม่คำนึกถึงลำดับความสำคัญ ต่อไปออกเรือนไปที่ตระกูลป๋ายหลี่ ก็คงจะไม่ใช่คนที่ง่ายที่จะรับมือด้วยโดยสิ้นเชิง

“ลู่ซวงอิง! เจ้าทำเรื่องที่ผิด เหตุใดจึงไม่กล้ายอมรับผิด! คำสั่งสอนของตระกูลลู่ของพวกเรา กล้าทำก็กล้ารับ! เป็นเจ้าที่รังแกแม่นางเย่ก่อน ให้เจ้าขอโทษ เจ้าก็ควรจะต้องรีบขอโทษ!”

ป๋ายหลี่ฮ่าวที่อยู่ด้านข้างไม่ได้ส่งเสียง

ถ้าหากเป็นเวลาปกติ เขาจะต้องทำท่าทางเสแสร้ง ช่วยลู่ซวงอิงคู่หมั้นผู้นี้พูดขอร้องดีดีสักสองสามประโยค เพื่อทำให้เรื่องจบลงด้วยดี

แต่ตอนนี้ภายในใจของเขาหงุดหงิดเป็นอย่างยิ่ง เป็ดที่มาถึงปากแล้วบินหนีไปหมดก็เป็นเพราะลู่ซวงอิง กลับยิ่งกระตุ้นอารมณ์ที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ของเขาที่มีต่อเย่จายซิงขึ้นมา

ยิ่งมองดูใบหน้าที่ราวกับจานของลู่ซวงอิงนี้ ยิ่งทำให้เขาโกรธเคือง

เขาปรารถนาเป็นอย่างยิ่งจะให้ลู่ซวงเจ๋ออบรมสั่งสอน ลู่ซวงอิงเพิ่มอีกสักสองสามยก ให้นางเพิ่มความจำ สำรวมอารมณ์

ลู่ซวงอิงกัดริมฝีปากเอาไว้แน่น ได้ฟังคำพูดที่พี่ชายของตนเองพูด ก็รู้ดีว่าจุดประสงค์ที่พี่ชายให้นางขอโทษจะต้องเพื่อกอบกู้ชื่อเสียงคืนมา เนื่องจากตระกูลลู่ไม่มีคำสั่งสอนแบบนี้เลยสักนิด

แต่นางไม่เต็มใจ ไม่เต็มใจก้มหัวให้แก่หญิงสาวที่นางดูแคลนคนหนึ่ง!

เย่จายซิงทางนั้น แม้แต่หน้าก็ไม่หันกลับไปสักนิด ฝีเท้าไม่ได้มีการหยุดชะงักใดๆ เดินห่างออกไปจากฝูงชนพร้อมกับหนานกงจิ่น ราวกับว่าไม่สนใจเลยสักนิดว่าลู่ซวงอิงจะกล่าวขอโทษนางหรือไม่

เมื่อทุกคนเห็นเช่นนี้ พูดทอดถอนภายในใจ

ลองมองดู นี่ก็คือความแตกต่าง ยังบอกว่าตระกูลใหญ่อีกน่ะ เหมือนอย่างที่หนานกงจิ่นกล่าวไม่มีผิด ถ้าหากว่านางไม่ลักลอบกลับชาติมาเกิดใหม่ได้ดี ถือรองเท้าให้เย่จายซิงยังไม่คู่ควร

“เรียกง่ายๆว่าเจ้าก็คือเด็กหัวดื้อหัวรั้น!”

เมื่อลู่ซวงเจ๋อเห็นว่าไม่เห็นเงาของเย่จายซิง ไม่ได้ให้นางได้ฟังคำขอโทษของลู่ซวงอิง ความโกรธก็ยิ่งโหมกระหน่ำมากขึ้น ตบตีลู่ซวงอิงอย่างรุนแรงอีกยกใหญ่

พลางตบยังพลางด่านางว่าทำให้ประเพณีตระกูลของตระกูลลู่ของพวกเขาเสื่อมเสีย

พูดเหมือนกับว่าประเพณีตระกูลของตระกูลลู่ของพวกเขามีความดีงามมากมาย

ทุกคนไม่ได้ถูกหลอกลวงง่ายดายถึงเพียงนั้น คนตระกูลลู่เป็นอย่างไร ต่างก็เคยได้ยินมา ในใจของทุกคนล้วนมีการชั่งใจ

......

“ไม่คิดว่าเจ้าเพิ่งจะมาที่เมืองเสวียนหยวนได้เพียงไม่นาน ก็รู้จักหอสุราแห่งนี้แล้ว รสชาติของที่นี่ไม่เลวเลยจริงๆ”

ภายในหอสุราที่ไม่ใหญ่แห่งหนึ่ง เย่จายซิงและหนานกงจิ่นนั่งที่นั่งตรงข้ามกัน บนโต๊ะจัดวางด้วยอาหารขึ้นชื่อของร้านนี้ ทั้งสีกลิ่นหอมและรสชาติครบถ้วน

หนานกงจิ่นมาที่นี่นานถึงขนาดนี้แล้ว ยังเพิ่งจะทราบได้ไม่นานนี้ว่าร้านเก่าแก่แห่งนี้รสชาติดี

เย่จายซิงยิ้มเบาๆแล้วเอ่ยกล่าว: “ช่วงนี้ข้าไม่ค่อยเจริญอาหารเท่าใดนัก ฉะนั้นจึงตั้งใจหาคนเพื่อสอบถามเป็นพิเศษ”

หลังจากที่นางตั้งครรภ์ปฏิกิริยาก็มาค่อนข้างเร็วเป็นพิเศษ แต่ว่าในขณะนี้ยังไม่ถึงขั้นรู้สึกไม่สบายจนคลื่นไส้ประเภทนั้น ก็คือจะต้องกินอาหารที่รสชาติอ่อนๆสักหน่อย เมื่อเห็นอาหารมันเยิ้มก็จะมีความรู้สึกไม่สบายบ้างเล็กน้อย ความเจริญอาหารแย่ลงไม่น้อย

อาหารร้านนี้ค่อนข้างมีรสชาติเปรี้ยวหวาน เมื่อคืนวานนี้นางกินแล้ว รู้สึกว่าไม่เลวเลยเดียว

ไม่พูดคุยขณะทานอาหาร ทั้งสองคนทานอาหารเสร็จแล้ว หลังจากเสี่ยวเอ้อจัดการเก็บจานชามออกไปแล้ว หนานกงจิ่นจึงกล่าว: