บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 40

เดิมทีจิ้งจอกสีแดงตัวน้อยยังคงดีดดิ้น แต่เมื่อได้ยินคำว่า "ผ้าพันคอ" สามพยางค์นี้ มันก็ไม่กล้าขยับอีกเลย

มันรู้ดีว่าบุรุษตรงหน้าที่โอบล้อมด้วยไอเย็นพูดจริงทำจริง บนตัวของบุรุษเคล้าไปด้วยกลิ่นอายของอสูรเทพ ไม่เพียงแค่ชนิดเดียว ทำให้อสูรเด็กหวาดกลัว

จู่ๆ มือที่อ่อนโยนยื่นมา แล้วอุ้มมันไป

มันเบิกตากว้าง สิ่งที่สะท้อนในดวงตาของมันคือใบหน้าที่มีปานแดง สบตากับดวงตาคู่ใสของหญิงสาว

คล้ายว่าบนตัวของหญิงสาวจะมีความอ่อนโยนที่ทำให้สรรพสัตว์สนิทสนม จิ้งจอกน้อยกะพริบตาปริบๆ เท้าหน้าทั้งสองข้างจับมือหญิงสาวแน่น

แอ๊งๆๆ บุรุษคนนั้นน่ากลัวยิ่งนัก มันกอดหญิงสาวไว้ไม่ยอมปล่อย

"น่ารักจริงๆ จิ้งจอกน้อยตอนเด็กๆ น่ารักยิ่งนัก เพียงแต่ไม่รู้ว่าเมื่อโตขึ้นจะอัปลักษณ์หรือไม่"

เย่จายซิงลูบขนของจิ้งจอก ขนนุ่มลื่น ให้สัมผัสที่ดีจริงๆ

จิ้งจอกน้อยส่ายหน้าให้นาง หมายความว่ามันโตขึ้นไม่มีวันอัปลักษณ์แน่นอน อย่าทอดทิ้งมัน มันไม่อยากกลายเป็นผ้าพันคอ

เย่จายซิงหัวเราะ ดวงตาของนางหยีเล็ก สดใสราวกับดวงดาว

จวินหยวนขมวดคิ้วเป็นปม มองมือของนาง ขุ่นเคืองเล็กน้อย คล้ายเสียใจที่ยกจิ้งจอกน้อยตัวนี้ให้นาง

เย่จายซิงสงสัย เหตุใดจู่ๆ เขาจึงไม่สบอารมณ์?

อารมณ์แปรปรวนจริงๆ

ไม่สิ เขาคงไม่ได้หึงจิ้งจอกน้อยกระมัง? หึงที่ตนลูบจิ้งจอกน้อยด้วยความสนิทสนมเช่นนี้?

ความปรารถนาที่จะครอบครองของเขามากถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

"เสด็จอา เช่นนั้น ท่านเก็บจิ้งจอกทิพย์จิ่วอิงไว้กับตนเองเถอะ"

เดิมทีนางก็ไม่ได้อยากจะได้เท่าใดนัก เมื่อครู่รู้สึกว่าท่าทีน่าสงสารของจิ้งจอกน้อยน่ารักมาก นางจึงอุ้มมา

"ข้าขาดก็แต่ผ้าพันคอหนึ่งผืนเท่านั้น"

ความหมายของเขาคือ หากนางคืนจิ้งจอกน้อยให้เขา จิ้งจอกน้อยก็จะตาย

จิ้งจอกน้อยตัวสั่น กอดมือนางแน่นยิ่งกว่าเดิม

เย่จายซิง：……

"ได้เจ้าค่ะ เช่นนั้นไว้วันหน้าข้าจะให้ของขวัญตอบแทนเสด็จอา จิ้งจอกน้อยข้ารับเอาไว้แล้ว"

เป็นถึงอสูรโหดโบราณ แต่กลับถูกเอาไปทำเป็นผ้าพันคอ ช่างน่าสงสารยิ่งนัก

"เสด็จอา ข้าขอตัวกลับก่อน"

เย่จายซิงกำลังจะออกไป อัคคีผนึกนภากาฬที่นางต้องการไม่ได้ถูกประมูล นางต้องไปถามสหการค้าผานหลง

"ไม่รีบร้อน ยังเหลือของประมูลชิ้นสุดท้าย"

จวินหยวนพูดเสียงเรียบ บอกให้นางนั่งลง

เสียงของเขาไม่อาจขัดขืน เผด็จการอย่างมาก เย่จายซิงไม่ได้สนใจของประมูลชิ้นสุดท้าย แต่เห็นแก่จิ้งจอกน้อยในมือที่เขาให้นาง สุดท้ายนางจึงนั่งลง ให้เกียรติเขา

เบื้องล่าง หญิงสาวรูปโฉมงดงามยกถาดที่คลุมด้วยผ้าสีดำขึ้นมา

สีหน้าของเย่จายซิงหวั่นไหว นางรีบนั่งตัวตรง สัญชาตญาณบอกนางว่าของที่อยู่บนถาดไม่ธรรมดา นางพอจะสัมผัสไอร้อนได้แล้ว

หรือว่า ของชิ้นสุดท้ายที่จะนำมาประมูลคืออัคคีผนึกนภากาฬ？

แต่ว่าเพลิงพิลึกขึ้นสาม คล้ายไม่ควรถูกเก็บเอาไว้เป็นสิ่งสุดท้ายหนิ

ภายในใจของนางเปี่ยมไปด้วยความฉงน ทว่าตั้งหน้าตั้งตารอ

จวินหยวนมองสีหน้าของนาง ยกมุมปากขึ้น เพียงครู่หนึ่ง รวดเร็วจนไม่อาจทันมอง

"ข้าไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้ว สิ่งประมูลสุดท้ายในงานประมูล คือเพลิงพิลึก"

นักประมูลมองหน้ากัน พูดเสียงดัง

จริงด้วย！

ดวงตาของเย่จายซิงทอประกาย แค่เพียงเป็นเพลิงพิลึกก็พอแล้ว นางขี้คร้านจะไปคิดว่าเพราะเหตุใดเพลิงพิลึกจึงถูกนำมาประมูลเป็นสิ่งสุดท้าย