บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 43

จวินหยวนสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาไว้ ปรากฏเพียงริมฝีปากที่เห็นได้ชัดว่ายากที่จะเข้าใกล้ได้

เขารูปร่างสูงเรียว เพียงแค่นั่งอยู่ตรงนั้นก็ดูสูงกว่าเย่จายซิงหลายเท่าเลยทีเดียว อีกทั้งการดำรงอยู่ของเขาก็ยังค่อนข้างรุนแรงด้วย ตอนที่ไม่มีคำพูดใดนั้นก็ทำให้เกิดความรู้สึกกดดันมาก

ดูเหมือนว่าเขากำลังโมโหที่นางจะคืนเงินให้เขา หรือว่าโมโหที่นางทิ้งเหยียนเฟิงเอาไว้แล้วแอบหนีออกไป?

เดิมทีนางไม่อยากขึ้นเกี้ยวของเขา แต่เพราะถูกเขาจูงมือพาขึ้นมา มิเช่นนั้นนางก็กลับไปเองแล้ว

เดิมคิดว่าเขาจะมาไต่ถามความผิดเสียอีก ใครจะไปคาดคิดว่าพอถึงหน้าจวนแม่ทัพ เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำเลย เอาแต่นั่งอยู่ตรงนั้นหลับตาทำสมาธิ

เกี้ยวหยุดลง เย่จายซิงรีบกระโดดลงไปในทันทีแล้วหันหน้ากลับมาแล้วกล่าวว่า

“เสด็จอา ข้าขอตัวเข้าไปก่อน”

เขาลืมตาที่ลึกขึ้นมองมาที่นางชั่วครู่ สั่งการให้ให้ออกเกี้ยว แม้แต่คำเดียวก็ไม่ได้พูดกับนาง

ช่างหยิ่งผยองเสียจริง เย่จายซิงดูตำหนิ มองดูเกี้ยวที่จากไปไกลแล้ว นางจึงเดินเข้าไปในจวนแม่ทัพ

“ช้าก่อน คุณหนูสี่ ฮูหยินเฒ่ามีธุระจะขอพบท่าน!”

นางเดินไปทางลานบ้านของตนเองได้เพียงไม่กี่ก้าว แม่นมเฒ่าคนหนึ่งก็พาคนรับใช้สองสามคนมาดักขวางหน้านางเอาไว้ดูท่าทางหยิ่งยโสและดูเหยียดหยามอย่างไม่ต้องปิดบังซ่อนเร้น

เย่จายซิงจำนางได้ นางเป็นหญิงรับใช้ที่แต่งมาเป็นเพื่อนฮูหยินเฒ่าแซ่หลิน เป็นสุนัขรับใช้ที่ซื่อสัตย์ตัวหนึ่งของฮูหยินเฒ่า

แม่นมหลินมองเย่จายซิงมองท่าทางเย็นชาแล้วกล่าวว่า

“คุณหนูสี่ยังยืนอึ้งอะไรอยู่เล่า ยังไม่รีบตามหญิงรับใช้ไปอีก!”

เย่จายซิงยิ้มที่มุมปากด้วยอาการเยาะเย้ยอย่างเด็ดเดี่ยว

"ในเมื่อแม่นมหลินรู้ว่าตนเป็นหญิงรับใช้ก็ควรมีท่าทีของหญิงรับใช้ กล้าชี้นิ้วสั่งการกับนายหญิง ความกล้าช่างไม่ธรรมดาเลย"

แม่นมหลินยิ้มด้วยท่าทางเย็นชา นางเป็นคนอัปลักษณ์ที่ไร้ความสามารถคนหนึ่ง นับเป็นเจ้านายแบบไหนกัน!

นางกำลังคิดจะชี้หน้าด่าว่าด้วยคำพูดที่ไม่น่าฟังออกมา ทันใดนั้นเองเจ้าแดงจิ้กจอกที่อยู่ในอ้อมอกของเย่จายซิงก็โผล่กระโดดเข้ามา จากนั้นยื่นกรงเล็บที่แหลมคมออกไปข่วนหน้าของนาง

แม่นมหลินกรีดร้องออกมา บนใบหน้าทั้งสองด้านปรากฏเป็นรอยเลือดลึกๆ ลงไปหลายรอยจนเนื้อเปิดออกแล้วเลือดก็ไหลลงมา

โดยเฉพาะปากนั้นของนางฉีกยาวตั้งแต่แก้มจนถึงมุมปาก เจ็บจนนางอยากจะร้องตะโกนก็ไม่กล้าร้อง กัดฟันจนตัวสั่นเทาไปหมด

คนรับใช้คนอื่นพอเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันตรงหน้าต่าพากันตกใจจนถอยหลังไป 10ก้าว สีหน้าซีดเผือดไปตามๆ กัน

เย่จายซิงเลิกคิ้วขึ้นเกิดความแปลกใจเล็กน้อย นางไม่ได้ให้จิ้กจอกน้อยลงมือ คิดไม่ถึงว่ามันจะปกป้องนายมันเช่นนี้ นี่ขนาดนางยังไม่ได้เข้ากันกับมันเลย

แต่อาจเพราะเป็นไปได้ว่ามันแสนรู้เกินไป รับรู้ได้ว่าตัวนางเองกำลังลังเลที่จะทำตัวให้เข้ากัน มันก็เลยเอาใจตนเป็นพิเศษ

ที่ไม่อาจปฏิเสธได้เลยก็คือจิ้งจอกน้อยประจบสอพลอถึงจุดที่ใช่เลย ตัวนางเองก็เตรียมที่จะสั่งสอนแม่นมหลินผู้นี้ มิเช่นนั้นใครก็กล้าที่จะมาขี่อยู่บนหัวนางได้

ตอนนี้จิ้งจอกน้อยข่วนใบหน้าของแม่นมหลินเละเทะไปหมด จึงกลายเป็นว่าตัดปัญหาให้นางไปเรื่องหนึ่งได้

นางหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา ค่อยๆ เช็ดกรงเล็บให้จิ้งจอกน้อย ดวงตาสีดำที่เช็ดชาจืดชืดคู่หนึ่งกวาดสายตามองไปที่คนอื่นๆ อารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ของคนพวกนี้ไม่กล้าที่จะปรากฏออกมาเลย

แม่นมหลินอยากจะด่าว่าสักสองสามประโยค พอขยับปากก็เจ็บไปถึงหัวใจเลยทีเดียว ในดวงตาที่ขุ่นมัวของนางแฝงไปด้วยความขุ่นเคืองราวกับจะบอกว่าแล้วเราจะได้เห็นดีกัน จากนั้นก็วิ่งไปทางเรือนคงจิตของฮูหยินเฒ่า หญิงรับใช้พวกนั้นก็รีบตามไปทันทีเช่นกัน

รอจนตอนที่เย่จายซิงค่อยๆ เดินไปถึงเรือนคงจิต หญิงรับใช้หลายคนกำลังใส่สีตีไข่กล่าวหาว่าเย่จายซิงสั่งการให้จิ้งจอกน้อยข่วนใบหน้าของแม่นมหลินอย่างไรบ้าง แม่นมหลินก็ได้เพียงแต่พยักหน้าอย่างสุดกำลัง ท่าทางต้องการให้ฮูหยินเฒ่าเป็นคนออกหน้าให้

ฮูหยินเฒ่าโมโหอย่างผิดปกติ จะตีสุนัขยังต้องดูเจ้าของ เย่จายซิงช่างไม่ได้เห็นแก่หน้าของนางเลยจริงเชียว

เย่จายซิงเพิ่งจะเดินเข้าไป กาน้ำชาในหนึ่งก็โยนมาทางศีรษะของนาง นางค่อยๆ เอียงศีรษะหลบกาน้ำชาไปได้ แต่น้ำชาก็คงสาดเข้าที่ชายกระโปรงของนาง