บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 45

เย่จายซิงและน้องชายกลับมาที่ลานบ้าน

เหยียนเฟิงได้เฝ้ารักษาการณ์อยู่ที่ทางเข้าลานบ้านแล้ว สวมใส่หน้ากากสีดำอยู่ราวกับคนอำพรางตัวก็ไม่ปาน

ตอนที่นางเดินผ่านก็ได้กลิ่นเลือดจางๆ จากตัวเขา

“เจ้าถูกลงโทษงั้นหรือ?”

นางขมวดคิ้วถามขึ้น

“เรียนพระชายา ข้าน้อยไม่ได้ปกป้องอยู่ข้างกายของพระชายาได้ทันการณ์ เป็นความละเลยในหน้าที่ของข้าน้อย ควรแล้วที่จะได้รับโทษ”

เหยียนเฟิงกล่าว

เย่จายซิงไม่รู้จะพูดอย่างไรต่อ นางสามารถได้กลิ่นเลือดจางๆได้ แสดงว่าบาดแผลที่ได้รับนั้นต้องไม่เบาเลย จวินหยวนก็เหลือเกินช่างไม่มีความเห็นอกเห็นใจถึงได้ลงโทษหนักเช่นนี้

“ขอโทษด้วยที่ข้าทำให้เจ้าต้องเดือดร้อน”

เหยียนเฟิงคิดไม่ถึงว่านางจะกล่าวคำขอโทษ จากนั้นก้มหน้ากล่าวว่า

“พระชายาไม่ต้องโทษตัวเอง ข้าน้อยละเลยต่อหน้าที่เองก็ควรได้รับโทษ”

“ข้าแค่ไม่อยากให้ความเป็นส่วนตัวเล็กน้อยของข้าก็ไม่มี ถ้าเช่นนั้นเจ้ากลับไปเถอะ ที่นี่ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาเฝ้าไว้”

เย่จายซิงกล่าวกับเขา

“พระชายา นายท่านบอกกับข้าว่า ต่อจากนี้ท่านอยากจะไปที่ใด หากจำเป็นต้องให้ข้าน้อยติดตามไป ข้าก็จะตามไป หากไม่ต้องการข้าน้อยก็จะไม่ล้ำเส้นท่าน ดังนั้นต่อจากนี้ให้ท่านวางใจได้ นายท่านให้ข้าน้อยมาที่นี่ไม่ใช่เพราะว่าจะเฝ้าดูความเคลื่อนไหวพระชายา แต่เพื่อปกป้องพระชายาขอรับ”

เหยียนเฟิงกล่าว

เย่จายซิงประหลาดใจจนปากค่อยๆ อ้าออก จวินหยวนเป็นคนที่บ้าอำนาจเช่นนั้นคิดไม่ถึงว่าจะทำเรื่องที่อ่อนข้อเช่นนี้ได้!

ในจุดนี้นางคิดไม่ถึงเลยแม้แต่นิด

นางมักจะคิดว่าเขาเลือดเย็นไร้ความรู้สึกอีกทั้งยังเต็มไปด้วยความมุ่งหมาย แต่กลับไม่เคยคิดว่าเขาส่งเหยียนเฟิงมาไม่ใช่เพื่อเฝ้าจับผิดนาง

ผ่านไปชั่วครู่แล้วนางก็ยังไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี นิ่งอึ้งไปหลายวินาทีนางจึงกล่าวว่า

“ข้ารู้แล้ว อีกประเดี๋ยวข้าจะหลอมรวมเพลิงพิลึก ไม่ว่าใครก็ตามห้ามให้เข้ามาเด็ดขาด”

นางหมายถึงคนอื่นๆ ที่อยู่ในจวนแม่ทัพ

นางรู้ดีว่าจิ้งจอกน้อยไม่อาจรับเย่เจียหยูเป็นนายหญิงได้อยู่แล้ว ไม่แน่ว่าที่เรือนคงจิตในตอนนี้ชุลมุนไปหมดแล้ว นางไม่ต้องการให้มีใครมารบกวนนางในช่วงเวลาสำคัญแห่งการหลอมรวมเพลิงพิลึก

“พระชายาวางใจได้ขอรับ”

พูดจบเหยียนเฟิงก็หยิบเอากล่องที่ห่อมิดชิดด้วยผ้าสีดำกล่องหนึ่งออกมา

“พระชายา นี่เป็นสิ่งที่นายท่านมอบให้ท่าน เขาบอกว่าท่านจำเป็นต้องได้ใช้มันแน่นอน”

“ไม่ต้อง ข้ายอมรับอสูรศักดิ์สิทธิ์ที่เขามอบให้แล้ว......”

เย่จายซิงปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว

“นายท่านบอกว่าหากท่านบอกว่าไม่เอาก็ให้ข้าน้อยกำจัดทิ้งซะ”

นาง: .......

นี่มันเป็นหลักการใดของเจ้านายจอมเผด็จการกัน

นางทำได้เพียงรับเอากล่องข้ามมือมา กล่องเบามาก ไม่มีความหนักอะไรเลย ผ้าสีดำห่อมิดชิดจนอากาศผ่านเข้าไปไม่ได้ แยกออกจากตัวสำนึก แต่ก็ไม่รู้ว่าด้านในคือสิ่งใดกัน

เข้ามาในลานบ้านแล้ว เย่ยู่หยางลังเลที่จะพูด

“ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลอะไร เสี่ยวยู่ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าพี่เจ้าไม่ทำเรื่องอะไรที่ข้าไม่แน่ใจหรอก”

เย่จายซิงมองไปที่เขา ภายในดวงตาสีดำนั้นเต็มไปด้วยพลัง

เย่ยู่หยางรู้สึกว่าในดวงตาของท่านพี่มีพลังที่ทรงพลังอยู่อย่างหนึ่ง ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างในสายตาของนางต่างเป็นเรื่องเล็กไปหมด

เขาพยักหน้าอย่างหนักหน่วงแล้วกล่าวว่า “ท่านพี่ ข้าเชื่อในความสามารถของท่าน แต่ท่านจะต้องเอาความปลอดภัยในชีวิตวางไว้เป็นอันดับแรก”

“แน่นอน ข้ารับปากเจ้าเสี่ยวยู่”

นางยื่นมือออกไปหยิกแก้มของน้องชาย แก้มที่อ่อนนุ่มทำให้ได้ความสัมผัสที่นุ่มนวลจึงหยิกอยู่ชั่วครู่ หน้าของเขากลายเป็นสีแดงระเรื่อไปหมด และขนตาที่ทั้งยาวและหนาก็กระพือสองสามครั้งราวกับปีกผีเสื้อ

น้องชายน่ารักน่าชังมากทีเดียว!

มีน้องชายเช่นนี้คนหนึ่งช่างดีจริงๆ เลยเชียว!

เย่จายซิงแอบยิ้มอยู่ในใจ อาศัยจังหวะที่น้องชายกำลังเขินอายอยู่และยังไม่ได้รู้สึกตัวอะไร ก็เลยหยิกไปอีกสองสามที จากนั้นก็รีบเผ่นหายไปเลย