บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 71

ปัง！

ศีรษะของเจียวปีศาจชนกับม่านอาคม ถูกดีดกระเด็นออกไป เลือดสีเขียวเข้มไหลออกจากหน้าผาก

แต่มันก็ยังไม่หยุด สายตาดุดัน กลับยังชนแล้วชนเล่า

มันคืออสูรปีศาจขั้นแปด เทียบเท่ากับการผู้บำเพ็ญเพียรในดินแดนมหาจักรพรรดิทิพย์ช่วงสุดท้าย

“น้องซิง!”

จวินหยวนเหลียวหันมา คิ้วขมวด เกิดความกังวลขึ้นในใจ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่รู้สึกอารมณ์เช่นนี้?

ปีศาจที่รุมโจมตีเมื่อเห็นเขาว่อกแว่ก ยิ่งโจมตีเขาถี่ยิ่งขึ้น ทำให้เขาไม่สามารถปลีกตัวไปช่วยเย่จายซิงได้

เย่จายซิงกัดฟัน ไม่ถอยหนี ข้างหลังนางยังมีชาวบ้านอีกนับไม่ถ้วน เป้าหมายของเจียวปีศาจอยู่ที่นาง หากนางเข้าเมือง คนที่จะเดือดร้อนก็คือชาวบ้านตาดำๆ

ทันใดนั้นกิเลนก็เหินจากช่องว่างเวลาจวินหยวนออกมา ขวางอยู่ตรงหน้านาง

ทว่าม่านอาคมก็เกิดรอยร้าวในเวลานี้ เจียวปีศาจสนใจแต่นาง ไม่อาลัยสงคราม ตวัดหางทีเดียวซัดกิเลนกระเด็น เอาหัวชนอย่างดุดันต่อไป เสียงดังเปรี๊ยะ ม่านอาคมเต่าก็ปริออก

เย่จายซิงถูกปีศาจน่ากลัวรัดจนหายใจไม่ออก มุมปากสัมผัสความคาวหวาน

หากนางนำยาพิษออกมาในเวลานี้ มีโอกาสสูงที่เจียวปีศาจจะถูกพิษ แต่ยาพิษจะแพร่กระจายอยู่ในอากาศ ทุกคนก็จะไม่รอด

นางยืนนิ่งไม่ขยับ เสียงตะโกนของจวินหยวนดังเข้ามาในหู สั่งให้นางกระโดดจากกำแพงเมือง

ขอแค่ฉวยเวลาสั้นๆ ไม่กี่วินาที เขาก็จะหลุดพ้นจากปีศาจมาช่วยนางทัน

แต่นางกลับไม่เชื่อฟังเขา สายตามองจวินหยวนที่ต่อสู้อย่างร้อนใจ นางรับรู้ถึงความใส่ใจที่เขามีต่อนางจากตัวเขา

เห็นได้ชัดว่าเจียวปีศาจมาเพราะนาง พอนางหนี คนที่พินาศก็คือคนอื่น

ดังนั้นตอนที่เจียวปีศาจยื่นกรงเล็บที่แหลมคมออกมาจะกุมตัวนางเอาไว้ นางจึงไม่ขัดขืนแม้แต่นิดเดียว

พรึ่บ！

ปีกใหญ่สีดำกระพือออก เจียวปีศาจไม่โจมตีเมืองอีกตามที่คาด บินเข้าไปในเทือกเขาลึก

“น้องซิง !”

จวินหยวนตะโกนเสียงเข้ม มือง้าวกระบี่ขึ้นฟันลง ตัดศีรษะปีศาจตัวหนึ่งลงตรงหน้า และไล่ตามไปทางที่เจียวปีศาจเหินไป

ท้องฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้น ปีศาจตัวอื่นค่อยๆ ล่าถอยไปเหมือนกระแสน้ำลด

แม่ทัพผางมองดูโศกนาฏกรรม ดวงตาแดงก่ำ เขาดูออกว่าเย่จายซิงเป็นห่วงคนส่วนใหญ่ ปกป้องชีวิตผู้คนเอาไว้ แต่นางกลับถูกอสูรปีศาจขั้นแปดจับตัวไป แล้วจะมีชีวิตรอดได้อย่างไร?

อ๋องเซ่อเจิ้งก็ไล่ตามอย่างไม่เหลียวหลัง แล้วจะไล่ตามยังไง? เจียวปีศาจตัวนั้นต้องอาศัยอยู่ในเทือกเขาลึกแน่นอน สำหรับมนุษย์อย่างเราๆ แล้ว นั่นเป็นสถานที่ต้องห้าม ไม่เพียงมีอสูรปีศาจเป็นฝูง ยังมีอันตรายที่คาดไม่ถึงกระทั่งมีการร่ำลือว่าที่นั่นเคยเป็นสนามรบโบราณ

แม้ว่าอ๋องเซ่อเจิ้งจะฝึกฌานมาจากแดนมหาจักรพรรดิทิพย์แล้วยังไง? เขาก็แค่ตัวคนเดียว กำลังจากคนคนเดียวมีจำกัด เกรงว่าสุดท้ายแล้วนอกจากจะไม่พบแม้แต่เงาของเย่จายซิง ยังทำให้ตัวเองต้องพ่วงเข้าไปด้วย

แม่ทัพผางถอนใจยาว ปกป้องเมืองเอาไว้ได้แล้ว แต่ผลลัพธ์เช่นนี้ ทำเขาหดหู่มากกว่าการเสียเมืองอีก

……

จวินหยวนเหินไล่ตามถึงกลางเทือกเขาก็ไม่เห็นเงาของเจียวปีศาจ สิ่งที่กีดขวางหน้าเขา คือไอพิษสีเทา ไอพิษที่หนาแน่น ได้บดบังสายตาทั้งหมด

ต่อให้เขามาตรวจสอบเทือกเขาในยามวิกาล ก็ไม่เคยเข้าไปในไอพิษ เคยมีผู้เก่งกล้าเคยเข้าไปผจญภัย ผลปรากฏไปแล้วก็ไม่กลับ

เขาถอดหน้ากากออก ลูบแหวนที่ค่อยๆ ร้อนขึ้นอยู่ที่นิ้ว ใบหน้าหล่อเหลาประดุจเทพสวรรค์เหลือเพียงความซีดเซียวที่หนาวเย็นเข้ากระดูก เขากินโอสถทิพย์ลงไปเม็ดหนึ่ง และก้าวเข้าไปท่ามกลางไอพิษอย่างไม่ลังเล

ไอพิษได้พิชิตการฝึกฌานเอาไว้ พอเขาเข้าไป การฝึกฌานในแดนมหาจักรพรรดิทิพย์ก็ได้แค่สำแดงฤทธิ์เดชในแดนราชาทิพย์ เขารู้สึกหนักอึ้งในใจรำพึงว่า：

“น้องซิง รอข้า”

……