บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 77

หลงเฟยหลีเห็นสีหน้านางแปลก ๆ จึงพูดเสียงดังว่า :

“เจ้าอย่าคิดเหลวไหล ข้าคิดว่าเจ้าเหมือนแค่แมวเล่นกับหนู ก็คิดว่าเจ้าน่าสนใจเท่านั้นเอง อีกไม่นาน ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป”

เย่จายซิงหมดคำพูด อย่างนี้เขาเรียกว่าปกปิดหรือเปล่านะ?

นางค้นพบว่า อนาคตเทพปีศาจผู้นี้เป็นคนปากอย่างใจอย่าง

ปากบอกว่าจะให้นางหิวจนตาย แต่ที่เอามาให้นางกินกลับเป็นสัตว์ปีกแสนอร่อยที่เขาย่างกับมือ

ที่เขาบอกว่าภายหน้าจะปล่อยนางไปนางไม่เชื่อหรอก

เพียงแต่นางไม่เข้าใจว่า หลงเฟยหลีรู้สึกว่านางน่าสนใจตรงไหน นางเปลี่ยนก็ได้นี่ นางไม่อยากข้องเกี่ยวกับราชาปีศาจในอนาคตเลย

นางพยักหน้าอื้ม ๆ จากนั้นมองเขาแล้วก็พูดว่า :

“นี่ ข้าไม่คิดเหลวไหลหรอก ในเมื่อเจ้าไม่ปล่อยข้าไป ก็ขอให้เห็นแก่ยาสะเดาะเคราะห์สองเม็ด บอกชาติกำเนิดของข้าด้วย”

“เจ้าไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าแม่ของเจ้าเป็นใคร?”

คิ้วกระบี่ของเขาเลิกขึ้น เหมือนหงุดหงิด

เห็นนางผงกหัว จึงบอกนางเรื่องที่นางอยากจะรู้

“ในกายของเจ้ามีโลหิตหงส์บริสุทธิ์ มีเพียงอย่างเดียวคือ แม่ของเจ้าเป็นองค์หญิงจงหนิงฝูหนึ่งเดียวแห่งเผ่าหงส์ในอาณาจักรเวหาทิพย์

“อาณาจักรเวหาทิพย์? ที่นั่นเป็นสถานที่อะไร?”

เย่จายซิงไม่เคยได้ยินอาณาจักรเวหาทิพย์มาก่อน แต่พอได้ยินชื่อนี้ ก็รู้ว่าสถานที่นี้ไม่ธรรมดา

“นั่นเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ชั้นสูงแห่งแผ่นดินเทียนเหย้า จำเป็นต้องใช้ค่ายวาร์ปโบราณถ่ายทอดจึงจะส่งถึง สายเลือดมารดาของเจ้าสูงศักดิ์ แต่กลับให้กำเนิดเจ้ากับผู้บำเพ็ญชั้นสามัญในดินแดนชั้นต่ำ ช่างเหนือความคาดหมายจริง ๆ แต่เท่าที่ข้ารู้มา เหมือนว่าองค์หญิงหงส์จะสูญเสียความจำจากอุบัติเหตุ ข้างกายนางมีคู่หมั้นที่รักมั่นและเหมาะสม น่าจะไม่มีใครรู้เรื่องการมีตัวตนของเจ้าเลย”

เขาพูดด้วยเสียงราบเรียบ มุมปากกระตุกยิ้มอย่างชั่วร้าย เย้ยหยันที่มารดาของนางอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีบุตรสาวอย่างนางอยู่ ช่างน่าสงสารจริง ๆ

เย่จายซิงเข้าใจความหมายสิ่งที่เขาพูด นั่นก็คือ คู่หมั้นของมารดานางในตอนนี้ ไม่ใช่บิดาของนาง แต่เป็นชายอื่นที่เหมาะสม

จะน้ำเน่าเกินไปแล้ว

เช่นนั้น รากทิพย์ในกายของนาง คงถูกคนในอาณาจักรเวหาทิพย์เอาไปสินะ?

หากนางจะแก้แค้น ต้องไปอาณาจักรเวหาทิพย์ใช่หรือไม่?

และบิดาของนาง ก็ไปที่นั่นด้วยหรือไม่?

หากเขารู้ว่ามารดาของนางสูญเสียความทรงจำไปแล้ว ยังมีคู่หมั้นอื่นด้วย เขาต้องรับไม่ได้แน่

แต่นางก็ไม่ได้คิดมาก สำหรับนางในตอนนี้ จะอาณาจักรเวหาทิพย์เผ่าพันธุ์หงส์อะไรก็ตาม ล้วนไกลเกินเอื้อมเหลือเกิน

เดิมทีหลงเฟยหลีอยากเห็นความเศร้าโศกบนใบหน้านาง นึกไม่ถึงว่านางกะพริบตาปริบ ๆ แล้วก็แหงนหน้าขึ้นมองเขาถามด้วยคำถามชวนสงสัยว่า：

“เจ้าต้องอยู่ภพมารหรือไม่ก็ภพปีศาจไม่ใช่เหรอ ทำยังไงถึงไปอาณาจักรเวหาทิพย์ได้?”

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาทะมึนตึงสะบัดแขนเสื้อแล้วก็เดินไปทิ้งไว้เพียงคำพูดว่า : “สิ่งที่ไม่ควรถามเจ้าก็จงอย่าถามเป็นดีที่สุด”

ดูท่าทางคงทำให้เขาคิดถึงเรื่องไม่ดีบางอย่างขึ้นมา อยู่ ๆ จึงเปลี่ยนสีหน้า

นางมองเนื้อนกที่เย็นชืด จืดไม่มีรสชาติ แต่พอนึกถึงว่าหลงเฟยหลีอาจจะแอบจับตามองนางอยู่ ยังไงก็ละเมียดกินเนื้อให้เกลี้ยงดีกว่า อย่างไรเสีย เขาก็ลงมือทำกับมือ ถ้ากินไม่หมด เขาต้องไม่ชอบใจแน่

นางเช็ดมืออยู่ก็พบว่าตอนนี้ม่านอาคมไม่ได้ปิดผนึก แอบดีใจจึงเดินออกไป สีหน้าเผยให้เห็นว่ามองนั่นมองนี่ด้วยความสงสัย

เดินวนหนึ่งรอบ ก็ยังไม่พบทางออก

“หลงเฟยหลี ท่านอยู่ไหน?”

นางเรียกเสียงเบา ๆ

เรียกหาข้าทำไม？”

หลงเฟยหลีทำหน้าขรึมปรากฏตัวอยู่ข้างหลังนาง ราวกับเดินออกมาจากหมอกดำ

“ข้าไม่ถามไปเรื่อยแล้ว ขอบคุณท่านอย่างมากที่บอกข้าเกี่ยวกับชาติกำเนิดมารดาข้า ข้าแค่อยากถามท่านว่า คนอื่นมองข้าเพียงพริบตาเดียวก็สามารถดูออกว่ากายข้ามีโลหิตหงส์บริสุทธิ์อย่างนั้นหรือ?”

“ข้าเป็นผู้มีพรสวรรค์ต่างจากคนทั่วไป ยากที่หาผู้ใดเทียบได้”

อย่างนั้นก็หมายความว่าคนอื่นดูไม่ออกนั่นเอง