บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1025

หลังจากกลับถึงเมืองหลวงก็ไปรับเด็กๆ ที่บ้านตระกูลเหลิ่งก่อน

เดิมนึกว่าจากกันนาน เด็กๆ จะอาลัยหามาก หยวนชิงหลิงถึงกับเตรียมกอดเด็กๆ ไว้แล้ว แต่คิดไม่ถึง พวกเขากลับเล่นกับคนสำนักเหลิ่งหลังอยู่ในลานบ้าน เล่นสนุกสนานยกใหญ่ เมื่อเห็นบิดามารดากลับมาก็แค่วิ่งไปหาพวกเขายิ้มแป้นให้ทีหนึ่งแล้วก็วิ่งไป เย็นชาเสียจริง

หมาป่าเปาจื่อวิ่งพรวดเข้าไปพันแข้งพันขาซาลาเปา ซาลาเปาจึงอุ้มมันขึ้นมาหอมเป็นการใหญ่ ตำแหน่งของบิดามารดาจึงถูกหมาป่าเปาจื่อเข้าแทนที่

ท่านชายสี่จรดแขนเสื้อเดินออกมา ชุดสีขาวล้วนพลิ้วไหวท่ามกลางสายลม นัยน์ตาดำเงาดั่งหมึกชายตาขึ้น แพขนตายาวกระพือ ดวงตาหงส์มีความยิ้มเยาะเล็กน้อย “ไม่ต้องมาหรอกพ่ะย่ะค่ะ ถึงมาก็ไม่กลับ พวกเขาบอกว่าจะอยู่ที่นี่ซักสองสามปี”

หยู่เหวินเห้าเดือดจัด “ไร้จิตใจเสียจริงๆ ดีนะที่มีเจ้าแฝดสอง”

แม่นมอุ้มสองแฝดมา ไม่เจอหลายวัน ใบหน้าพวกเขากลมดิกยิ่งกว่าแต่ก่อน หยวนชิงหลิงมองดวงตาพวกเขาอย่างกังวล บัดนี้เมื่อกลับมาเป็นเหมือนดังเดิมแล้วก็วางใจ

สองสามีภรรยาอุ้มคนละคน จากนั้นหยู่เหวินเห้าก็ตะโกนไปทางเด็กๆ “กลับบ้าน!”

เด็กๆ วิ่งโร่เข้ามา เหงื่อออกเต็มหน้า ซาเลาเปาดึงใบหูของหมาป่าขอร้อง “เสด็จพ่อ เสด็จแม่ อีกสองวันพวกเราค่อยกลับกันนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ได้!” หยู่เหวินเห้าหน้านิ่วคิ้วขมวด “พรุ่งนี้ต้องเข้าวังไปถวายพระพรเสด็จปู่กับเสด็จทวดนะ”

“ไว้วันหลังพ่ะย่ะค่ะ!” ซาลาเปาประกาศอย่างองอาจ จากนั้นก็กลับไปเข้าฝูงวิ่งกับคนอื่นๆ แทบทำจนผู้เป็นพ่อต้องโมโหตาย

จนปัญญาจึงได้แต่พาแฝดสองกลับ

ครั้นแล้วหยวนชิงหลิงจึงเอ่ยกับท่านชายสี่ “เช่นนั้นก็รบกวนท่านช่วยดูแลอีกสองวัน”

“ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ หากท่านตัดใจขายได้ จะขายให้กระหม่อมก็ได้พ่ะย่ะค่ะ” ท่านชายสี่พูดตรง “ว่าราคามาได้เลย”

หยู่เหวินเห้ากรอกตาขาวให้ “ไม่ขาย! ยกให้เจ้าเลยแล้วกัน!”

ท่านชายสี่ยักไหล่ “ได้พ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้ามองด้านในทีหนึ่ง “หลิงเอ๋อร์ล่ะ?”

“ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ ช่วงนี้อยู่ไม่ติดบ้านเลย” นัยน์ตาท่านชายสี่เหมือนมีความขุ่นเคืองเล็กน้อย

หยู่เหวินเห้าจึงไม่ถาม เก็บของแล้วพาสองแฝดกับสองเสือกลับจวน

เมื่อกลับถึงจวน หลังแม่นมสี่รีบอุ่นข้าวปลาอาหารปรนนิบัติเรียบร้อยแล้วก็ถามถึงหมันเอ๋อ แม่นมสี่กับแม่นมฉีต่างชอบหมันเอ๋อมาก หมันเอ๋อทั้งทำงานเก่งทั้งเป็นเด็กดี เป็นที่รักใคร่ของคนทั่วไป

แต่เมื่อบอกพวกนางว่าหมันเอ๋อไปหนานเจียงแล้ว แม่นมทั้งสองก็เสียใจนิดๆ

ตกค่ำพอย่าหยวนกลับมา หยวนชิงหลิงก็นำรูปภาพกองโตไปหา สองย่าหลานซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่มดูรูป ดูไปเดี๋ยวก็ร้องไห้เดี๋ยวก็หัวเราะ ย่าหยวนเช็ดน้ำตาแล้วหัวเราะพลางพูด “พวกเรานี่เป็นคู่ย่าหลานประสาทจริงๆ”

นางเห็นรูปที่หยู่เหวินเห้าตัวแข็งทื่อแล้วก็ว่า “พ่อหลานเขยใส่ชุดยุคพวกเราแล้วก็หล่อมาก”

“พอไหวค่ะ!” หยวนชิงหลิงหัวเราะ “ถ้ามีโอกาสได้ไปอีกครั้ง แม่บอกว่าจะจัดงานแต่งงานให้พวกเรา ถึงตอนนั้นต้องรับท่านกลับไปด้วยแน่”

ย่าหยวนยิ้มพูด “ดูซิ พูดเรื่องข้ามมิติเวลาซะง่ายอย่างกับกินข้าวแน่ะ”

“นั่นนะสิ ไทเฮาหลงที่ข้ารู้จักเก่งมากจริงๆ” หยวนชิงหลิงพูดไปอย่างนั้น เผลอเหม่อลอย สมองนึกย้อนไปเรื่องเทพศาสตร์หรือไม่ก็วิทยาศาสตร์ จากนั้นก็สะบัดศีรษะ จะคิดเรื่องพวกนั้นไม่ได้

ย่าหยวนโอบบ่าของหลานสาว ยิ้มบางพลางถอดถอนใจ “ดีจริงๆ เลยนะ ให้พ่อแม่ได้เห็นเจ้าอีกครั้ง ถือว่าลุล่วงความในใจย่าอีกเรื่อง ท่าทางแม่เจ้าดีแล้วละสิ?”

“ดีมากแล้วค่ะ” หยวนชิงหลิงพูดเบา พอนึกถึงแม่แล้วก็ยังอยากร้องไห้ แต่ก็อย่างที่คุณย่าพูด ถือว่าลุล่วงความในใจแล้ว

สองย่าหลานพูดคุยกันจนดึก จนผู้เป็นย่าไม่ไหวแล้วหยวนชิงหลิงถึงกลับตำหนักเซี่ยวเยว่