บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1027

ขณะจะออกจากวัง หยวนชิงหลิงก็กำชับหนักหนา บุหรี่ห้ามสูบมาก เอาแค่พออิ่มเอมครั้งคราวเท่านั้น เหล้าก็ดื่มหมดเลยไม่ได้ ต้องค่อยๆ ลิ้มรส

ไท่ซ่างหวงเองก็กำชับเช่นกัน ว่าครั้งหน้าให้พาเด็กๆ มาด้วย ถึงจะเป็นพวกไม่รู้คุณ แต่ได้เห็นก็รู้สึกเปรมปรีดิ์ อย่างไรข้างตัวก็ต้องการคนเหล่านี้มาทำให้ครื้นเครง ไม่เช่นนี้วันเวลาจะเงียบเหงาเกินไป

บัดนี้ร่างกายไท่ซ่างหวงดีขึ้นแล้ว มีแรงมีกำลังแต่กลับอยู่ในสถานะปลดเกษียณ แม้ดูเหมือนเสพสุขกับชีวิต แต่เขาก็เป็นคนที่ผ่านลมมรสุมมาตลอดชีวิต จู่ๆ ถูกให้ขึ้นฝั่ง ได้แต่ดูคลื่นน้ำพัดระลอกจึงรู้สึกไม่ชิน

เมื่อก่อนเขาสุขภาพไม่ดีก็แล้วไป แต่ตอนนี้ค่อยๆ ดีแล้ว เขาจึงมีความคิดขึ้นอีก

แน่นอน เขาก็รู้ว่าตอนนี้บุตรชายตนก็เป็นฮ่องเต้ได้ดี หากเขาเข้าแทรก คนในราชสำนักก็จะคาดเดาไปต่างๆ นานา กลับส่งผลเสีย ทั้งไม่เป็นผลดีกับความสัมพันธ์พ่อลูก ดังนั้นเขาจึงไม่แตะเรื่องราชสำนัก

อีกสองวันกุ้ยเฟยก็ให้คนมาบอกให้หยวนชิงหลิงเข้าวังไปพบ

หยวนชิงหลิงแปลกใจมาก แต่ไหนมานางกับกุ้ยเฟยก็ไม่มีอะไรให้คุยกัน อีกทั้งตั้งแต่ขอให้หยวนชิงหลิงขอความเห็นใจให้ตระกูลตี๋แต่หยวนชิงหลิงช่วยไม่ได้แล้ว กุ้ยเฟยก็ไม่ค่อยชอบนางนัก

ทำไมจู่ๆ ก็ให้นางเข้าวังล่ะ?

ดังนั้นนางจึงผลัดไป อ้างว่าไม่ค่อยสบาย จะไปหาวันพรุ่งนี้ รอให้เจ้าห้ากลับมาแล้วถามเขาดูก่อน ดูสิว่าระยะนี้ตระกูลตี๋เกิดเรื่องขึ้นอีกหรือไม่ นางรู้ดี ว่าหากตี๋กุ้ยเฟยไม่มีเรื่องขอให้นางช่วยก็จะไม่พบนางเด็ดขาด

ทว่าเรื่องเหล่านั้นที่ตี๋กุ้ยเฟยขอให้นางช่วย ก็ไม่ใช่เรื่องที่นางสามารถช่วยได้

รอจนพลบค่ำเจ้าห้ากลับมาและถามเรื่องตระกูลตี๋แล้ว เจ้าห้าก็กล่าว “ตอนนี้ตระกูลตี๋ยังทำเรื่องอะไรได้อีกล่ะ? ไม้ล้มผู้คนแตกระแหง แม้แต่พี่สี่ก็ไม่อยู่ในเมืองหลวง ตอนนี้ก่อเรื่องไปจะไม่เสียเปล่าหรือ? คงเป็นเรื่องอื่น? ป่วยกระมัง?”

หยวนชิงหลิงนึกขึ้นมาได้ว่าพระชายาซุนรอบรู้ข่าวสาร กับสถานการณ์ท่านหญิงในวังก็รู้ไปเสียหมด ดังนั้นจึงไปหา หากป่วยจริง นางสั่งการมาแล้วก็อย่างไรก็ต้องไปสักหน่อย

เมื่อถึงจวนอ๋องซุน หลังจากพระชายาซุนดีใจที่นางกลับมา สนทนาไปพักหนึ่งแล้วก็พูดถึงเรื่องที่ตี๋กุ้ยเฟยเรียกเข้าพบ พระชายาซุนเอ่ย “ช่วงก่อนได้ยินว่านางปวดหัวเข่า ปวดมาหลายวัน หมอหลวงจ่ายยาประคบร้อนให้แล้ว แต่ไม่ค่อยได้ผล บางทีคงอยากให้เจ้าไปรักษาให้”

“ปวดหัวเข่า? งั้นข้าจะไปดูสักหน่อย ข้ากลัวแต่เป็นเรื่องอื่นเท่านั้นแหละ” หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าตัวเองระวังตัวมากกว่าเดิม แต่เรื่องที่ไม่ควรยุ่งก็ไม่ต้องยุ่ง เหนื่อยแล้วยังไม่ว่าดีอีก

“จะว่ายังไงดีล่ะ? กุ้ยเฟยคงทำใจได้แล้วมั้ง ที่ตระกูลตี๋ประสบเคราะห์ครั้งนี้ นางก็เห็นอยู่กับตา หากก่อเรื่องขึ้นอีกก็ไม่รู้ว่าศีรษะจะต้องหลุดจากบ่าไปอีกกี่คน แล้วถ้าสุดท้ายแม้แต่ศีรษะลูกชายสุดที่รักของนางก็รักษาไว้ไม่ได้ จะได้ไม่คุ้มเสีย กุ้ยเฟยเป็นคนฉลาด ย่อมมองออกอยู่แล้ว” พระชายาซุนกล่าว

หยวนชิงหลิงพยักหน้า “ได้ งั้นข้าจะไปซักหน่อย จริงสิ ช่วงนี้ได้พบฮูหยินเหยาไหม?”

“นางสบายดี ได้พบเป็นบางครั้ง”

“ไว้ข้าจะไปเยี่ยมนาง” หยวนชิงหลิงกล่าว

พระชายาซุนเอ่ย “พรุ่งนี้ข้าจะส่งจดหมายไปให้นาง ให้นางไปจวนเจ้า ทุกคนจะได้พูดคุยกัน และอยากถามเจ้าเรื่องจิ้งเหอด้วย”

“ได้ งั้นรอข้ากลับจากวังแล้วเราค่อยว่ากัน” หยวนชิงหลิงกล่าว