บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1045

แม้ว่าหยู่เหวินเห้าได้ให้คนคอยสอดส่องหยู่เหวินจุนตั้งแต่ต้น แต่เห็นคนที่เขาไปมาหาสู่ด้วยเป็นพวกพ่อค้า ซุนฉวนหวู่คนนั้นก็ทำการตรวจสอบแล้ว เป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยแห่งเจียงหนานจริงๆ จึงไม่ได้สนใจเขาอีก อาศัยความสามารถของเขาหาเงินได้แค่ไหนก็เรื่องของเขา

บวกกับเขารู้ว่าเสด็จพ่อก็มีการให้คนมาตรวจดูสถานการณ์ของหยู่เหวินจุนอยู่เป็นประจำ ถ้าหากพบว่ามีสิ่งใดผิดปกติ ในวังจะมีการส่งคนออกมาบอกกล่าว ด้วยเหตุนี้ หยู่เหวินเห้าจึงยิ่งไม่ไปใส่ใจทางด้านเขาอีก ได้แต่ยุ่งเรื่องงานของตนเอง

ในเมืองหลวงคนในราชวงศ์กับเหล่าขุนนาง ที่จริงก็อยู่ในสังคมเดียวกัน ฮูหยินรองแห่งตระกูลกู้หาเงินได้ ก็แนะนำเพื่อนที่คุ้นเคยกัน เพื่อนที่คุ้นคุยกันหาเงินได้ ก็แนะนำคนอื่นๆต่อ หลังจากเป็นเช่นนี้ไม่นาน เงินที่ไหลผ่านมือของฉู่หมิงหยางออกไป สูงถึงหลายล้านตำลึง ฉู่หมิงหยางคำนวณบัญชี แค่หักเงินจากค่าดอกเบี้ยในหนึ่งเดือนก็สามารถได้เงินเจ็ดแปดพันตำลึงแล้ว หาได้เยอะกว่าหยู่เหวินจุนมากมายนัก

นางกับหยู่เหวินจุนก็ไม่ใช่สามีภรรยาที่จริงใจต่อกัน ย่อมต้องไม่พูดถึงจำนวนเงินนี้ให้เขาฟัง ได้แต่เก็บไว้เป็นเงินส่วนตัว

เงินที่ให้กู้ไปเหล่านี้ หนึ่งเดือนแบ่งดอกเบี้ยเป็นสามงวด เพราะเงินที่ปล่อยกู้ออกไป ล้วนคิดดอกเบี้ยทุกสิบวันทั้งสิ้น มีซุนฉวนหวู่เป็นคนส่งมอบให้นาง นางค่อยแบ่งไปให้ฮูหยินท่านอื่นๆ แต่ว่าในเดือนนี้ เลยกำหนดมาสองสามวันแล้ว ก็ไม่เห็นซุนฉวนหวู่มาสักที

นี่เป็นเรื่องที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีมาก่อน ฉู่หมิงหยางตกใจเป็นอย่างยิ่ง เคยไปหาซุนฉวนหวู่ที่บ้านที่เขาเช่าอาศัยอยู่ ไม่มีคนอยู่ในบ้าน คนรับใช้บอกกับนางว่า ท่านซุนกลับไปยังเจียงหนาน อีกหลายวันจึงจะกลับมา

ฉู่หมิงหยางกลับไปด้วยความรู้สึกกระสับกระส่ายไม่สบายใจ ย่อมต้องอธิบายทำความเข้าใจกับเหล่าฮูหยินด้วย ดีที่ทุกคนต่างก็เชื่อนาง เพราะว่าก่อนหน้านี้ก็จ่ายให้ตามกำหนดเวลามาตลอด

พอรอต่อไป ก็ถึงกำหนดเวลาต้องเก็บดอกเบี้ยในงวดที่สองแล้ว ซุนฉวนหวู่ก็ยังคงไม่กลับมา ฉู่หมิงหยางนั่งไม่ติดที่แล้ว ไปหาเขาอีกครั้งหนึ่ง

คนรับใช้บอกว่า ท่านซุนเพิ่งกลับมาถึง และมีเพื่อนอยู่ด้วย ฉู่หมิงหยางไม่สนว่าจะมีเพื่อนอะไรของเขาอยู่ด้วย ขอเพียงได้พบเขาก่อน เอาเงินแล้วค่อยว่ากันอีกที

นางจะเสี่ยงในเรื่องเช่นนี้ไม่ได้

เมื่อเข้าไปถึงโถงรับรอง ก็เห็นซุนฉวนหวู่นั่งอยู่บนเก้าอี้จริงๆ ในโถงรับรองยังมีคนอีกคนหนึ่ง รูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา จ้องมองมายังนางตรงๆ นางได้แต่สนใจจะทวงเงินกับซุนฉวนหวู่เท่านั้น ไม่ได้สังเกตแขกคนนั้นมากมาย พูดกับซุนฉวนหวู่ว่า “เจ้าออกมาสักครู่ ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”

ซุนฉวนหวู่เดินออกมาพร้อมกับนาง มาถึงห้องด้านข้าง ฉู่หมิงหยางก็เอ่ยด้วยเสียงร้อนใจว่า “ดอกเบี้ยก็ถึงเวลาสองงวดแล้ว ทุกคนต่างก็ร้อนใจกันมาก เจ้ารีบเขาดอกเบี้ยมาให้ข้าเร็วเข้า”

ซุนฉวนหวู่กลับนิ่งอึ้งไป “เงินอะไรกัน”

ฉู่หมิงหยางมองเขา รู้สึกตระหนกในใจ “ก็เงินที่ข้าให้เจ้าช่วยปล่อยกู้เพื่อหาดอกเบี้ยอย่างไรเล่า เจ้าต้องให้ดอกเบี้ย ไม่ ไม่ใช่ดอกเบี้ย คืนข้ามาทั้งเงินต้นทั้งดอกเบี้ย ข้าไม่ปล่อยกู้แล้ว”

นางเองก็กลัววันเวลาที่อกสั่นขวัญแขวนเหลือเกินแล้ว ถ้าหากไม่ได้เงินพวกนี้กลับคืนมา นางก็ไร้หนทางที่จะใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงอีกต่อไป

ซุนฉวนหวู่ยังคงมึนงงมาก “พระชายาองค์ชายใหญ่ คำพูดของท่านเริ่มต้นจากตรงไหน ข้าน้อยเคยไปถามหาเงินทองกับท่านตั้งแต่เมื่อไหร่ ปล่อยเงินกู้เอาดอกเบี้ยอะไรกัน ทำเอาข้าสับสนมึนงงไปหมดแล้ว”

ฉู่หมิงหยางได้ยินคำพูดนี้ ก็โมโหจนร่างกายสั่นเทา “เจ้ากล้าไม่ยอมรับหรือ”

“ไม่ใช่เรื่องที่จะยอมรับหรือไม่ยอมรับ ข้าน้อยไม่เคยเอาเงินของท่านเลยจริงๆ ท่านจำผิดหรือไม่” ซุนฉวนหวู่สองมือกอดอก ถามขึ้น

ฉู่หมิงหยางโมโหจนฟาดฝ่ามือลงไปทันที “เจ้ากล้าหลอกลวงข้า”

ซุนฉวนหวู่ก็ไม่หลบ ถูกตบเข้าอย่างจังหนึ่งฉาดใหญ่ สีหน้าเข้มขึ้นมาเล็กน้อย “พระชายาองค์ชายใหญ่ ขอท่านได้โปรดระวังด้วย ท่านหาว่าข้าเอาเงินของท่านไป ท่านต้องเอาหลักฐานออกมายืนยัน ข้าเคยเขียนจดหมายยืมให้ท่านหรือไม่”