บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1046

หลังจากที่ฉู่หมิงหยางถูกไล่กลับไปแล้ว ก็กระวนกระวายใจเป็นอย่างยิ่ง เห็นได้ชัดว่าซุนฉวนหวู่นั้นต้องการปฏิเสธน้ำขุ่น เงินหลายล้านตำลึง นางจะชดใช้ได้อย่างไร

นางชดใช้ไม่ไหว นางไม่มีเงินหลายล้านตำลึง

นางโมโหแทบจะทนไม่ไหว กลับไปถึงบ้าน ข้ารับใช้และสาวใช้ที่คอยปรนนิบัติยังไม่ได้เริ่มก่อไฟทำอาหาร เห็นนางกลับมา ก็รีบเข้าไปในห้องครัวทันที ปกติแล้วถ้าข้ารับใช้แอบอู้งาน นางต้องโมโหตำหนิยกใหญ่ แต่ว่าตอนนี้ไร้กะจิตกะใจจริงๆ มุ่งตรงกลับไปยังห้อง ตรวจดูเงินของตนเอง แม้ว่าช่วงที่ผ่านมานี้จะหาเงินได้ไม่น้อย แต่ว่า กลับไม่พอแม้กระทั่งจะจ่ายดอกเบี้ยของหนึ่งงวด

แต่ตอนนี้ได้ติดค้างไปสองงวดแล้ว มีบางคนเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว ถ้าหากเราเรื่องกับนางขึ้นมาจริงๆ นางก็คงไม่มีทางทำอะไรได้ ฉะนั้นถ้าจะประวิงเวลาออกไป ก่อนอื่นต้องให้ดอกเบี้ยของสองงวด อย่างน้อยก็ต้องใช้สองหมื่นตำลึง

ได้ยินเสียงของหยู่เหวินจุนที่ดังมาจากข้างนอก นางรีบซ่อนตั๋วเงินแล้วเดินออกไปทันที

วันนี้หยู่เหวินจุนอารมณ์ดี เดินเข้าประตูมาก็ยื่นกล่องผ้าไหมให้นางอันหนึ่ง “วันนี้หาเงินได้ก้อนหนึ่ง นี่มอบให้เจ้า”

ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองสามีภรรยาเพิ่งจะดีขึ้นหลังจากหาเงินได้ แต่การให้ของขวัญกลับเป็นครั้งแรกที่ทำ ฉู่หมิงหยางรับไปเปิดออกดู เป็นแหวนทองคำวงหนึ่ง แม้ว่าจะเป็นรูปแบบเก่า แต่ว่าก็มีน้ำหนักไม่น้อย

ฉู่หมิงหยางรู้ว่าช่วงนี้เขาหาเงินมาได้บ้าง แต่ว่าได้มาจำนวนเท่าไหร่ นางเองก็ไม่รู้ และที่ที่เขาใช้ซ่อนเงิน นางก็ไม่รู้เช่นกัน

นางชงน้ำชาให้เขา แอบถามหยั่งเชิงว่า “ช่วงนี้เห็นท่านหาเงินได้ไม่น้อย คงได้เป็นหมื่นตำลึงแล้วกระมัง”

หยู่เหวินจุนนั่งลงบนเก้าอี้ เอ่ยด้วยสีหน้าได้ใจว่า “ไม่ถึงก็ใกล้เคียง”

ฉู่หมิงหยางหัวใจไหววูบ ถ้าหากสามารถนำเงินมาให้ดอกเบี้ยก่อน ก็ยังสามารถยืดระยะเวลาได้อีกสิบวัน นางคิดเช่นนี้ จึงเขยิบเข้าไปนั่งลงข้างกายเขา “แล้วท่านเอาไปฝากร้านแลกเงินหมดเลยหรือ”

“เงินแค่นี้ ไม่จำเป็นต้องฝากร้านแลกเงิน”หยู่เหวินจุนดื่มชาไปคำหนึ่ง เหลือบมองนางแวบหนึ่ง “ทำไม ไม่มีเงินแล้วหรือ”

เรื่องที่ฉู่หมิงหยางปล่อยเงินกู้ไม่ได้บอกให้เขารู้ เกรงว่าเขาจะขอส่วนแบ่งผลประโยชน์ด้วย ฉะนั้น ในสายตาของหยู่เหวินจุน ฉู่หมิงหยางนั้นไม่ได้มีเงินทองอะไร

ฉู่หมิงหยางแอบหัวเราะเสียงหนึ่ง “ไม่ใช่ คิดว่าใกล้จะถึงฤดูใบไม้ผลิแล้ว อยากจะตัดชุดผ้าไหมกลับบ้านมารดาสักหน่อย”

หยู่เหวินจุนวันนี้อารมณ์ดี เมื่อร้องขอก็ต้องตอบสนอง พูดว่า “ประเดี๋ยวให้เจ้าห้าสิบตำลึง เจ้าอยากจะทำชุดอะไรก็ไปทำ”

ห้าสิบตำลึง แม้แต่เศษเงินก็นับไม่ได้ แต่ว่า เดิมทีฉู่หมิงหยางก็ไม่ได้ต้องการเงินแค่ไม่กี่สิบตำลึง เพียงแค่อยากจะรู้ว่าเขาซ่อนเงินเอาไว้ที่ไหนกันแน่

ฉะนั้น หลังจากกินข้าวเย็นกันแล้ว ฉู่หมิงหยางก็คอยสังเกตการเคลื่อนไหวของเขาอยู่ตลอด รอให้ถึงเวลาเขาเข้าไปเอาเงิน นางก็แอบตามไปข้างหลัง พบว่าเขาซ่อนเงินทั้งหมดเอาไว้ในตู้ที่อยู่ใต้เตียง ส่วนกุญแจนั้นพกติดตัวเอาไว้ตลอดเวลา

ฉู่หมิงหยางวางแผนอยู่ในใจ ต้องเอาเงินที่อยู่ในมือของซุนฉวนหวู่ทั้งเงินต้นและดอกเบี้ยกลับมาทั้งหมด ฉะนั้น จึงขอยืมหยู่เหวินจุนไปใช้ก่อน เมื่อได้เงินกลับคืนมาแล้วค่อยแอบใส่คืนกลับไป ทำเช่นนี้ก็จะไม่มีใครรู้เห็นทั้งสิ้น

ฉะนั้น ในคืนวันเดียวกันนางจึงแอบขโมยกุญแจก่อน วันรุ่งขึ้นหลังจากหยู่เหวินจุนออกไปแล้ว นางจึงแอบเอาตู้ออกมาจากใต้เตียง เอาตั๋วเงินออกไป มีเงินอยู่ประมาณหลายร้อยตำลึง นางไม่ได้เอาไป เพราะไม่ได้ตัดความเป็นไปได้ที่ว่าช่วงนี้หยู่เหวินจุนก็ต้องการใช้เงินบ้างเช่นกัน

หลังจากเอาตั๋วเงินไปแล้ว นางก็ออกจากบ้านไปแจกจ่ายเงินดอกเบี้ยให้ทีละบ้านพร้อมคำอธิบาย ยังดีที่ช่วงเวลาที่ผ่านมาจ่ายเงินดอกเบี้ยได้ตรงเวลาตลอด และบวกกับครั้งที่แล้วนั้นมีกรณีพิเศษเกิดขึ้น คนปล่อยเงินกู้กลับเจียงหนาน ทำให้ไร้หนทางที่จะจ่ายดอกเบี้ยได้ตรงเวลา

วันนี้มาชดใช้คืนก็ดีแล้ว ด้วยเหตุนี้ คนส่วนใหญ่ก็ยังคงไว้วางใจอยู่ แต่มีเพียงฮูหยินรองตระกูลกู้คนเดียวเท่านั้น กลับรู้สึกกังวลอยู่บ้าง บอกว่าต้องการเอาเงินคืน ไม่อยากจะปล่อยกู้เอาดอกเบี้ยแล้ว