บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1066

ฮูหยินเหยาพอจะรู้ตัวเองดี ว่านางออกจะทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เกินไปหน่อย จึงถอนหายใจเบา ๆ "ไม่มีอะไรใหญ่โตหรอก หลังจากนี้ข้าจะไปคุยกับนางเอง"

หยวนชิงหลิงมองนางแล้วพูดว่า “เจ้าบอกเองว่าอยากมาอยู่ที่นี่ ข้าก็รู้สึกแล้วว่ามันไม่ปกติ ข้าอุตส่าห์ไปรับเมิ่งซิงมา เจ้าไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ทำให้นางร้องไห้เสียแล้ว นี่ไม่เหมือนเจ้าในยามปกติเลย สรุปว่าเจ้าโกรธเคืองเรื่องอะไรกันแน่? ถึงกับบอกข้าไม่ได้เลยอย่างนั้นรึ?"

ดวงตาของฮูหยินเหยาฉายแววขมขื่น “ไม่มีอะไรหรอก ในหัวข้าแค่รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแบบอธิบายไม่ถูกน่ะ ให้เวลาข้าค่อย ๆ ปรับแก้สักหน่อยก็ไม่เป็นไรแล้ว ขอโทษนะ มาเพิ่มปัญหาให้เจ้าแล้วจริง ๆ”

หยวนชิงหลิงเห็นว่านางยังคงไม่ยอมพูด จึงทำได้แค่พูดขึ้นว่า: "เห็นข้าเป็นคนอื่นเสียจริง ไม่พูดก็ไม่พูดแล้วกัน แต่เจ้าต้องเป็นคนออกไปโอ๋เมิ่งซิงเอง กว่านางจะได้พบเจ้าสักครั้งต้องลำบากขนาดไหน เจ้าไม่แสดงท่าทีที่แม่รักใคร่เมตตาต่อลูก ให้ลูกได้แสดงความกตัญญูให้เห็น แต่กลับมาถึงก็ใช้ไม้แข็งสั่งสอนนาง ข้อนี้ข้าไม่พอใจอย่างยิ่ง”

พูดจบ นางก็ไม่สนใจฮูหยินเหยาอีก หันหลังเดินจากไปทันที

ฮูหยินเหยาได้แต่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวด หลังจากมึนงงไปครู่หนึ่ง ก็เดินออกไปโอ๋เมิ่งซิงให้หยุดร้องไห้

ในช่วงเวลาที่เตรียมงานแต่งของหมันเอ๋อ ฉู่หมิงหยางกับหลินเซียวสองคนนี้ กลับยังคงมีการไปมาหาสู่กันอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าหลินเซียวจะไม่สามารถตามเงินของซุนฉวนหวู่คืนมาให้ฉู่หมิงหยางได้ แต่เขากลับช่วยให้จ่ายเงินค่าดอกเบี้ยให้นาง

เดิมฮูหยินรองตระกูลกู้จะไปเอาเงินคืน แต่พอออกไปข้างนอกได้ยินเรื่องซุบซิบนินทา นางก็ไม่สนใจเรื่องเงิน ในใจคิดแต่จะรีบไปชี้แจงและสืบหาให้มันแน่ชัด แม้ว่าจะไปแจ้งความแล้ว แต่ถึงตอนนี้ ที่ทำการปกครองก็ยังไม่สามารถตรวจสอบอะไรพบเลยแม้แค่น้อย นี่จึงทำให้นางร้อนใจเหลือเกินแล้ว

ส่วนทางตระกูลเหลิ่ง นางก็ปฏิเสธอย่างเป็นทางการไปแล้วเช่นกัน ฮูหยินเหลิ่งถึงกับมาด้วยตัวเอง แล้วมอบของขวัญให้จำนวนหนึ่ง บ่งบอกว่านางไม่ใช่เพราะข่าวลือภายนอก แต่เพราะเหลิ่งจิ้งเหยียนยังไม่มีแผนการว่าจะแต่งงาน บอกชัดด้วยว่าในช่วงสองปีจากนี้ก็ยังจะไม่แต่งงานอย่างแน่นอน

ฮุหยินรองตระกูลกู้ย่อมรู้ดีว่านั่นเป็นแค่ข้ออ้าง แต่ตอนนี้นางจะฝืนดื้อดึงต่อไปได้อย่างไรล่ะ? การที่ฮูหยินเหลิ่งมาด้วยตัวเอง ถือเป็นการไว้หน้าให้มากแล้ว ทั้งยังเป็นการให้ทางลงที่ดีกับตระกูลกู้อีกด้วย บอกว่าในอีกสองปีข้างหน้าเหลิ่งจิ้งเหยียนจะยังไม่แต่งงาน หากปฏิเสธเรื่องการแต่งงานออกมาชัด ๆ ย่อมต้องมีการไปคุยกับตระกูลอื่นทันที คนก็จะคิดกันได้ว่า เป็นเพราะชื่อเสียงของคุณหนูห้าตระกูลกู้แน่ ๆ ถึงได้ไม่ยอมแต่งงานกับนาง

ฮูหยินรองตระกูลกู้รู้สึกอึดอัดใจอยู่พักหนึ่ง แต่นางไม่อาจสืบจนรู้ความจริงได้ ยังดีที่คนข้างนอกซุบซิบนินทากันหลายวันเข้า ก็ไม่ได้มีความรู้สึกว่าแปลกใหม่น่าสนใจอะไรอีก กลับกลายเป็นว่ารู้สึกสงบลงไปได้ชั่วคราวแทน

รอจนสงบจิตใจลงมาได้ นางก็คิดว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ก็ควรจะต้องเอาเงินกลับคืนมาให้ได้เสียก่อน ดังนั้นจึงส่งคนไปหาฉู่หมิงหยางที่จวน แต่ช่วงนี้ฉู่หมิงหยางมักจะตัวติดอยู่กับหลินเซียวตลอด มักออกแต่เช้ากลับจนค่ำเช่นเดียวกับหยู่เหวินจุน หลังจากส่งคนไปเชิญจนสองสามวันผ่านไป ก็ยังไม่สามารถเชิญมาได้ นี่ทำให้ฮูหยินรองตระกูลกู้กังวลใจมาก คิดว่าฉู่หมิงหยางเจตนาหลบหน้านางแน่ ๆ จึงตัดสินใจไปที่นั่นด้วยตัวเอง

ตอนนี้หยู่เหวินจุนเริ่มทำการค้าแล้ว แต่ละวันจึงยุ่งมาก หลังจากตื่นนอนก็ออกไปทันที จนยามไฮ่ ( ช่วงเวลา 21.00 – 23.00 น.) ถึงจะกลับมา ในจวนจึงมีแค่คนรับใช้กับบรรดาสาวใช้ที่คอยดูแลเรื่องจิปาถะ

เพียงแต่หลังจากที่หยู่เหวินจุนออกไปวันนี้ ยามอู่ก็กลับมา (ประมาณเที่ยง) เขากินข้าวกับคนอื่นเมื่อตอนเที่ยง กินมากเกินไปหน่อย รู้สึกอึดอัดไม่สบายท้อง จึงอยากกลับมานอนพักสักหน่อย

กลับถึงบ้านไม่เจอฉู่หมิงหยาง จึงเรียกสาวใช้ให้ไปชงชากาเล็ก ๆ มาให้ดื่มสักกาเพื่อช่วยย่อย หลังจากดื่มไปจนเริ่มรู้สึกสบายตัวขึ้นบ้างเล็กน้อย ก็คิดว่าจะนอนพักสักครู่ ชั่วขณะนั้นก็ได้ยินว่าฮูหยินรองตระกูลกู้มาขอพบ

คนของตระกูลกู้เป็นอะไรที่แต่ไหนแต่ไรมา เขาไม่ค่อยจะเห็นอยู่ในสายตาสักเท่าไหร่อยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้เป็นเพราะความเป็นอริกับกู้ซือ เขาก็ยิ่งไม่เต็มใจจะให้ความสนใจเข้าไปใหญ่เมื่อรู้ว่ามาหาฉู่หมิงหยาง จึงพูดแบ่งรับแบ่งสู้ไปสองสามคำอย่างขอไปที

ฮูหยินรองตระกูลกู้กลับมีท่าทีร้อนใจมาก " นางจะกลับมาเมื่อไหร่รึ? ข้าส่งคนไปเชิญนางสามวันแล้ว ก็เอาแต่บอกว่านางไม่อยู่บ้าน ข้ามีเรื่องด่วนที่จะต้องพบนางให้ได้ "

เมื่อหยู่เหวินจุนได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็เริ่มให้ความสนใจ เรียกสาวใช้ให้เข้ามาแล้วถามว่า “ช่วงนี้ มักจะออกไปข้างนอกบ่อย ๆ รึ?”

สาวใช้กลัวเขาจึงไม่กล้าปิดบัง รีบตอบไปว่า “ใช่เพคะ ช่วงนี้ฮูหยินออกไปทุกวัน หลังจากที่ท่านออกไปแล้ว นางก็จะออกไปทันที จนค่ำ ๆ ถึงค่อยกลับมาเพคะ"

หยู่เหวินจุนหรี่ตาลง “ออกไปข้างนอกทุกวันรึ ? ไปไหน ? ทำไมไม่พาเจ้าไปด้วย ?”