บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1078

ได้ยินเสียงร้องไห้ของทารก เขาตะโกนผ่านประตูไปด้านใน “คลอดแล้วใช่หรือไม่? ปลอดภัยหรือไม่?”

เสียงของนางผดุงครรภ์ดังออกมาจากด้านในด้วยความดีใจเป็นอย่างยิ่ง “แสดงความยินดีกับท่านอ๋องได้พระธิดา แม่ลูกปลอดภัยราบรื่นเจ้าคะ”

เขาดีใจมาก ปลอดภัยก็ดี ปลอดภัยก็ดีแล้ว

เขาอยากผลักประตูเข้าไป กุ้ยเฟยกลับยืนขึ้นขวางไว้ทันที กล่าวถาม: “จัดการดีแล้วหรือ?”

“ท่านหญิง โปรดรอสักครู่เจ้าคะ กำลังจัดการเจ้าค่ะ” นางผดุงครรภ์สั่งให้คนทำความสะอาดห้องเลือด ชั่วครู่ใหญ่จึงได้เปิดประตู ยังไม่ได้ถอนสายบัวขอความชอบ อ๋องอานก็เข้าไปดั่งลมพายุแล้ว

หยวนชิงหลิงกำลังจัดการบาดแผลที่สายสะดือให้ทารก เขาไม่ทันได้ดู ก็พุ่งไปถึงหน้าเตียงแล้ว ค่อยๆโน้มตัวลง จ้องมองพระชายาอาน ลูบใบหน้าที่อ่อนล้าซีดเผือดของนาง กล่าวด้วยเสียงสะอื้น: “ลำบากเจ้าแล้ว”

ในน้ำเสียงของพระชายาอานแฝงไปด้วยความอ่อนล้า ดวงตาใบหน้าล้วนเป็นรอยยิ้ม “ท่านอ๋องดูลูกสิเพคะ”

“ได้ ได้!” อ๋องอานพูดเช่นนี้แล้วหันกลับไปมองแค่แวบหนึ่งเท่านั้น แต่กลับไม่ได้เดินเข้าไป ยังคงเฝ้าพระชายาอานไว้

หลังจากที่หยวนชิงหลิงจัดการเรียบร้อยแล้ว อุ้มเด็กเข้ามา วางไว้บนมือของอ๋องอาน

สำหรับอ๋องอานแล้วค่อนข้างกะทันหันไม่ทันได้ตั้งตัว ทารกวางอยู่บนมือของเขาแล้ว เขาไม่กล้าขยับ ใช้ท่าทางแปลกๆอุ้มไว้ มองดูใบหน้าสีชมพูน้อยๆนั่นด้วยความระมัดระวัง ไม่ได้เปิดตา และไม่รู้ว่าเหมือนใคร แต่จิตใจของอ๋องอานกลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาด รู้สึกว่าหลายปีก่อนหรือว่าชาติที่แล้วก็ได้รู้จักนางแล้ว นี่เป็นความรู้สึกที่มหัศจรรย์เพียงไร

อันที่จริงตั้งแต่พระชายาอานตั้งครรภ์ ต่อบุตรแล้วแม้จะบอกว่าเขามีความคาดหวัง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เติบโตอยู่ในท้องของเขา เขาก็ไม่ได้มีความรู้สึกผูกพันอะไร ตอนนี้กลับไม่เหมือนเดิมแล้ว

นี่คือลูกสาวของเขา!

บางที สิ่งของบางอย่าง ก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นจริงๆ

อ๋องอานเอาเด็กวางไว้ข้างกายของพระชายาอาน พระชายาอานเอียงหน้าดู จิตใจปีติดีใจ

“เสด็จแม่ ท่านดูสิพ่ะย่ะค่ะ!” อ๋องอานหันกลับไปพูดกับตี๋กุ้ยเฟย

บนใบหน้าของตี๋กุ้ยเฟยอมยิ้มเล็กน้อย แน่นอนว่าก็เป็นความปีติดีใจ เพียงแค่ในใจก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะเสียดายเล็กน้อย

นางมองดูหยวนชิงหลิงแวบหนึ่ง เป็นความรู้สึกที่พูดไม่ออก ทำไมถึงเป็นนางผู้เดียวที่ให้กำเนิดบุตรชายได้? ยังจะให้กำเนิดตั้งห้าคน

ขณะที่ออกจากจวนอ๋องอาน หรงเยว่ยิ้มอย่างเหม่อลอยจนเริ่มปวดแก้มเล็กน้อยแล้ว กล่าวกับทุกคน: “ดีจริงๆ บังเกิดขึ้นมาอีกหนึ่งชีวิตแล้ว”

สีของท้องฟ้าดำมืดขึ้นแล้ว เงาร่างของคนสองสามคนสะท้อนกลับหัวอยู่บนกำแพงของจวนอ๋องอาน ชีวิตใหม่บังเกิดขึ้น ทำให้จวนอ๋องที่เดิมทีไม่ค่อยคึกคักมากนักคึกคักเจี๊ยวจ๊าวขึ้นมาแล้ว ค่อยๆไกลออกไปจากเสียงหัวเราะดีอกดีใจเหล่านั้น ความรู้สึกเศร้าของหรงเยว่ก็มาแล้ว

หยวนชิงหลิงคล้องมือของนางแล้วเดินออกไปด้วยกัน “ปล่อยวาง ใกล้จะถึงเจ้าแล้ว”

หรงเยว่ฝืนหัวเราะแล้ว “ให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะเพคะ”

เห็นการคลอดบุตรของพระชายาอานแล้ว ฉับพลันนั้นนางก็รู้สึกว่า ชีวิตหนึ่งเช่นนั้นต้องการความเป็นสิริมงคลอย่างมากมายเพียงใดถึงจะสามารถบังเกิดได้กันนะ? ชั่วขณะนั้นนางก็ไม่กล้าดึงดันแล้ว

แต่ละคนขึ้นรถม้าหน้าประตู แยกกันกลับจวน

กลับถึงจวน หยู่เหวินเห้าก็กลับมาแล้ว อ่านสาส์นทูลข้อราชการของขุนนางอยู่ในห้องหนังสือ หยวนชิงหลิงเดินเข้าไป เพิ่มไม้กฤษณาให้เขาช้อนหนึ่ง เขายื่นมือจูงนางเข้ามากอดในอ้อมกอด “คลอดแล้ว?”

“อืม ลูกสาว!” หยวนชิงหลิงพิงในอ้อมกอดของเขา กล่าวเบาๆ

“ดีจริงๆ!” หยู่เหวินเห้าอิจฉาเป็นอย่างมาก

หยวนชิงหลิงจึงหัวเราะแล้ว “ทำไม? คิดจะแย่งอีกแล้วหรือ?”

“ไม่กล้า!” หยู่เหวินเห้าก้มหน้าลง “ใครก็ล้วนกล้าแย่ง มีเพียงเขาผู้เดียวที่ไม่กล้า”