บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1080

หยวนชิงหลิงแอบพูดว่าไม่ดีแล้ว มีดผ่าตัดใจมือลอยออกไปแล้ว แต่กลับถูกนักฆ่าใช้กระบี่กันออกไปได้อย่างง่ายดาย กระทั่งหมันเอ๋อนางก็ไม่สามารถลากออกไปได้ ทางด้านหน้าด้านหลังถูกสกัดไว้หมดแล้ว

นางประคองหมันเอ๋อ ยืนขึ้นมาช้าๆ ในเมื่อไม่มีทางไปแล้ว เช่นนั้นก็ดูซิว่าฝ่ายตรงข้ามต้องการชีวิตหรือว่าอย่างอื่น เป้าหมายไม่ได้นอกเหนือจากนางหรือว่าหมันเอ๋อ

“พระชายารัชทายาท อ๋องหนานเจียง เชิญตามพวกเราไปรอบหนึ่ง!” ผู้นำเป็นคนชุดดำผู้หนึ่งดาบชี้มาทางหยวนชิงหลิง กล่าวอย่างเย็นชา

หยวนชิงหลิงปกป้องหมันเอ๋อไว้ด้านหลัง เอ่ยถาม: “พวกเจ้าเป็นผู้ใด? ต้องการพาพวกข้าไปที่ไหน?”

“ไม่จำเป็นต้องถาม ถึงแล้วก็จะรู้เอง!” คนผู้นั้นพูดแล้วก็เป่าปากทีหนึ่ง จึงเห็นรถม้าคันหนึ่งเคลื่อนที่เข้ามา คนที่ขับรถม้าก็ปิดหน้าสวมชุดดำทั้งตัว สามารถสวมชุดดำปิดหน้าอยู่ในบริเวณจวนอ๋องอานได้ ก็สามารถคิดได้ว่า ไม่ได้เห็นจวนอ๋องอานอยู่ในสายตาโดยสิ้นเชิง แน่นอน และก็เป็นไปได้ว่า.......

บนคอของทั้งสองคนมีกระบี่วางไว้ หมันเอ๋อพยายามขัดขืน ถูกต่อยบนหน้าหมัดหนึ่ง แทบจะเป็นลมตายไปแล้ว หลังจากที่ถูกโยนเข้าไปในรถม้า ก็ถูกเชือกมัด หยวนชิงหลิงเห็นที่ไหล่และแขนของหมันเอ๋อล้วนได้รับบาดเจ็บแล้ว เลือดก็ยังไม่หยุด จึงกล่าวอย่างเดือดดาล: “พวกเจ้าห้ามเลือดให้นางก่อน ไม่เช่นนั้น นางจะเสียเลือดมากเกินไปและตายได้ ถ้าหากว่านางตายแล้ว พวกเจ้าจับนางจะมีประโยชน์อะไร?”

คนเหล่านี้ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย หลังจากที่มัดแน่นแล้วจึงปล่อยม่านลง แล้วได้ยินเสียงยกแส้ รถม้าเพิ่งจะออกเดินทาง แต่ก็หยุดหลงอย่างฉับพลันอีก หมันเอ๋อใช้เท้าถีบม่านออก เห็นเพียงคนผู้หนึ่งถือกระบี่เหาะลงมา เขาสวมชุดแดงทั้งตัว อยู่ในยามค่ำคืนเช่นนี้ก็เห็นได้ว่าสะดุดตาเป็นพิเศษ เห็นเพียงกระบี่ยาวของเขาสะบัดอยู่กลางอากาศเป็นเส้นรัศมีวงกลมเหมือนดั่งดาวตกทิ่มแทงลงมาเช่นนั้น เมื่อเขาลงมือ ก็แทงลงที่คนขับรถม้า ตกลงมาอยู่บนรถม้าอย่างมั่นคง

“เป็นท่านชายหงเย่!” หมันเอ๋อร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นคำหนึ่ง “ท่านชายหงเย่ช่วยพระชายารัชทายาทด้วย”

แววตาของหงเย่เย็นชา มองดูพวกนางแวบหนึ่ง ใบหน้าที่สง่างามมีกลิ่นอายความหม่นหมองเฉยชา นี่ก็เป็นครั้งแรกที่หยวนชิงหลิงได้เห็นแววตาที่คล้ายดั่งเทพสังหารเช่นนี้จากบนใบหน้าของเขา

นักฆ่าทั้งสี่คนลุกขึ้นมาอย่างไม่รักชีวิต พริบตานั้นเบื้องหน้าประสานกันเป็นตาข่ายกระบี่ ปราณกระบี่น่าเกรงขามเยือกเย็น ปาดจนเลือดสาดไปทุกที่ เมื่อครู่หมันเอ๋อได้ต้านทานอย่างสุดความสามารถ ก็ไม่สามารถฝ่าวงล้อมได้ ไม่กี่กระบวนท่าง่ายดายแค่นี่ของเขา กลับปาดไปอย่างต่อเนื่องสองสามคน

หยวนชิงหลิงมองไม่ออกจริงๆว่าวิชากระบี่ของเขามีความพิเศษอยู่ที่ใด ราวกับว่านางก็สามารถใช้กระบวนท่าเช่นนี้ได้ แต่ทำไมหงเย่ใช้ออกมาแล้วกลับเก่งกาจล่ะ?

เวลาคับขันเกือบจะคลี่คลายแล้ว มีเพียงผู้เดียวที่ต่อต้านอย่างเหนียวแน่น สามารถเอาชนะได้อย่างง่ายดาย หยวนชิงหลิงถามหมันเอ๋อ “วิชากระบี่เหล่านี้ทำไมข้าถึงสามารถมองออกได้? ข้าก็สามารถใช้ได้”

หมันเอ๋อก็กำลังเฝ้าสังเกตการณ์ ในตามีความตกตะลึง กล่าวว่า: “ไม่ใช่เพคะ วิชากระบี่ธรรมดา แต่เบื้องหลังในนั้น แม้ว่าศัตรูจะสามารถหลบหลีกตัวกระบี่ได้ก็หลบปราณกระบี่ไม่ได้ ที่ถูกแทงบาดเจ็บล้วนเป็นการทำร้ายของปราณกระบี่ทั้งหมด กำลังภายในของท่านชายหงเย่ชั่งน่าทึ่งเป็นอย่างมาก จากอายุของเขาสามารถมีกำลังภายในระดับเช่นนี้ได้ ชั่งน่าทึ่งจริงๆ”

หยวนชิงหลิงมีความเข้าใจในวิทยายุทธ์ไม่มากนัก ได้ยินหมันเอ๋อกล่าวเช่นนี้ก็ตกตะลึงแล้ว จึงเอ่ยถาม: “เช่นนั้นหากว่าเขาเทียบกับรัชทายาทจะเป็นอย่างไร?”

หมันเอ๋อกล่าว: “พูดถึงกำลังภายใน เขาล้ำลึกกว่าองค์ชายรัชทายาทเพคะ แต่หากพูดถึงความวิจิตรของวิชากระบี่ เขาเทียบรัชทายาทไม่ติด เพียงแค่......บางครั้งเมื่อกำลังภายในล้ำลึกถึงระดับหนึ่ง วิชากระบี่จะวิจิตรหรือไม่ก็ไม่สำคัญแล้ว กำลังภายในราดเข้าไป กิ่งก้านที่แห้งเหี่ยวดอกไม้ที่ปลิวอยู่ก็ล้วนสามารถสังหารคนได้เพคะ”

พูดอีกนัยหนึ่งคือ ถ้าพูดถึงความสามารถจริงๆ เขาก็เก่งกาจกว่าเจ้าห้า

หมันเอ๋อสูดลมหายใจเฮือกหนึ่งอย่างกะทันหัน “โอ้พระเจ้า พระชายารัชทายาทท่านดูสิเพคะ คิดไม่ถึงว่าท่านชายหงเย่จะปาดเส้นเอ็นที่มือและเท้าทั้งหมดของคนเหล่านี้ได้อย่างแม่นยำ”

หยวนชิงหลิงมองไป หงเย่ได้ทำให้คนทั้งหมดล้มลงไปแล้ว คนทั้งหมดไม่ได้ตาย บนร่างกายมีบาดแผลหลายจุด มือเท้าแต่ละที่ถูกปาด เลือดสดไหลทะลักออกมา เดินไม่ได้ และตายไม่ได้

หงเย่ตกลงมาบนรถม้า ใช้กระบี่ปาดเชือกให้พวกนาง มองดูหยวนชิงหลิงแล้วเอ่ยถาม: “ไม่เป็นไรนะพ่ะย่ะค่ะ?”

“ไม่เป็นไร ขอบใจเจ้า!” หยวนชิงหลิงนวดข้อมือ มองดูหยดเลือดที่ยังหลงเหลืออยู่บนใบหน้าของเขา “เจ้าได้รับบาดเจ็บแล้วหรือ?”

“เลือดของพวกเขาพ่ะย่ะค่ะ!” หงเย่เอื้อมมือไปเช็ด ใบหน้ายังคงนิ่งเฉย “ไม่เป็นไรก็ดี พวกท่านกลับไปก่อนเถอะ ข้าอยู่เฝ้าตรงนี้ ข้าได้สั่งให้อะโฉ่วไปเชิญคนของกรมการพระนครมาแล้ว

หยวนชิงหลิงคิดถึงคนขับรถม้าขึ้นมา รีบวิ่งกลับไปทันที ทรวงอกของคนขับรถม้าถูกกระบี่ ตายไปแล้ว

คนขับรถม้าผู้นี้เพิ่งจะมาได้ไม่นาน หยวนชิงหลิงรู้ว่าในครอบครัวของเขายังมีเด็กอ่อนต้องเลี้ยงดู แต่กลับประสบภัยเช่นนี้ ในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่ดีเป็นที่สุด