บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1099

ในโลกใบนี้ ถ้าจะบอกว่าคนไม่มีหัวใจกลับสามารถเข้าใจจิตใจคนอื่นได้ ก็น่ากลัวว่าจะไม่มีใครเชื่อแน่

ฮุ่ยเทียนเป็นคนสุดท้ายที่มาถึง แต่แทนที่เขาจะเข้าไปในเรือน เขากลับลังเลอยู่ตรงทางแยกบนถนนครู่หนึ่ง จากนั้นก็วิ่งไปทางด้านซ้าย

ชั่วขณะนั้น ตัวเขาเองไม่สามารถพูดได้ว่าทำไม แต่มันเหมือนว่ามีบางอย่างในความมืด ที่ดึงดูดให้เขาเลือกไปทางซ้าย

หลังจากไล่ตามไปประมาณหนึ่งก้านธูป ก็เห็นเกี้ยวอยู่ข้างหน้า มีคนสี่คนกำลังแบกเกี้ยวหลังนั้นอยู่ ฝีเท้าเบามาก ส้นเท้าแทบไม่แตะพื้น เขาจึงหยุดมองอย่างสงสัย ส่งเสียงตะโกนออกไปเสียงหนึ่งว่า "หยุดก่อน !"

คนแบกเกี้ยวไม่หยุด ตรงกันข้าม พวกเขากลับสะกิดปลายเท้าพร้อมกัน ใช้วิชาตัวเบาเหินหนีไปอย่างรวดเร็ว

ฮุ่ยเทียนทะยานร่างขึ้นไป ประดุจห่านป่าที่ถลาลงมาจิกเหยื่อ กระบี่ยาวถูกดึงออกจากฝัก ประกายแสงเย็นเยียบส่องวาบผ่านเพียงพริบตา คนแบกเกี้ยวทิ้งตัวลงพื้น สามคนหันหลังมามองอย่างรวดเร็ว ชักกระบี่ออกจากฝักแล้วเหินเข้ามาสู้กับฮุ่ยเทียน

ส่วนอีกคน ไปดึงตัวฮูหยินเหยาออกมาจากเกี้ยว

ฮูหยินเหยาถูกวางยา ถูกแบกง่อนแง่นโงนเงนมาตลอดทาง เมื่อครู่ก่อนจะถึงเรือนแยกนั้น นางก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้ว แต่เพราะยามีฤทธิ์แรงมาก นางจึงคล้ายเป็นอัมพาต แทบจะขยับตัวไม่ได้ สติก็ยังไม่ค่อยแจ่มชัดนัก แต่นางก็รู้ตัวว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในตอนที่คนเหล่านี้เปลี่ยนทิศทางกะทันหัน นางได้ยินคนแบกเกี้ยวพูดว่า "มีคนตามมา แยกย้าย!"

ในเวลานั้น นางรู้สึกว่าอันตรายกำลังใกล้เข้ามาแล้ว เพราะทันที่ที่พวกนี้ถอยหนี นางก็จะถูกพาตัวไปขังไว้ที่อื่น และอาจไม่มีใครรู้ว่านางอยู่ที่ไหนอีกเลย

แต่ถึงอย่างไร สุดท้ายนางก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เพื่อต้องเผชิญหน้ากับอันตรายถึงชีวิตจะไม่กลัวได้อย่างไรกัน? นางขยับตัวไม่ได้ ทั้งยังไม่มีแรงขัดขืน ทำได้เพียงปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรม

นางได้ยินเสียงร้องตะโกนให้หยุดของฮุ่ยเทียน นางยังคิดอยู่ว่าตัวเองหูฝาด จนกระทั่งคนแบกเกี้ยวจู่ ๆ ก็กระโดดขึ้นเหินหนีอย่างรวดเร็ว นางถูกลากตัวถูลู่ถูกังไปเจ็ดแปดตลบ คลื่นไส้จนแทบจะอาเจียนออกมาให้ได้แล้ว ถึงได้รู้สึกว่านี่คือเรื่องจริง

เขามาแล้วจริง ๆ!

ขอบตาของฮูหยินเหยาพลันร้อนผ่าว รู้สึกว่าวันนี้ต่อให้ต้องมาตายที่นี่ก็คุ้มค่าแล้ว อย่างน้อย ก็ยังมีคนที่เต็มใจยอมแลกด้วยชีวิตเพื่อนาง

เมื่อถูกคนแบกเกี้ยวลากตัวออกมา ท่ามกลางความตื่นตระหนก นางจึงหันกลับไปมองเขาแวบหนึ่ง ทันได้เห็นเขาเหินกายพลิ้วไหวอยู่ท่ามกลางเงากระบี่ ประกายแสงที่ฉวัดเฉวียน ดวงตาแดงก่ำด้วยไอสังหาร นางก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร จมูกของนางพลันแสบร้อน และแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้น

ฮุ่ยเทียนกำลังต่อสู้ติดพัน เห็นว่านางถูกคนแบกเกี้ยวลากตัวไป ทั้งยังหันกลับมามองด้วยน้ำตานองหน้า จึงเข้าใจว่าถูกคนแบกเกี้ยวทำให้บาดเจ็บ ในใจพลันโกรธสุดขีด กระตุ้นปราณกระบี่อย่างรุนแรง พลังปราณพวยพุ่งออกมาอย่างดุร้ายเฉียบขาดน่าสะพรึง ทุ่มพลังทั้งหมดเข้าสู้อย่างไม่คิดชีวิต จนทำให้คนแบกเกี้ยวคนอื่นต่างตกใจกลัว ฝืนต้านเพื่อเปิดทางให้คนแบกเกี้ยวที่จับตัวฮูหยินเหยาไว้คนนั้นหนีไปให้จงได้

แต่เพลงกระบี่ของฮุ่ยเทียนนั้น มีความรุนแรงดุดันอย่างยิ่ง มีหรือที่สายลับอย่างพวกเขาจะต้านทานได้? หลังจากผ่านไปไม่กี่กระบวนท่า พวกที่รุมล้อมเขาอยู่ก็ถูกกำจัด ฮุ่ยเทียนเหินไปข้างหน้า พริบตาที่ทิ้งตัวลงกับพื้น กระบี่ก็ไปจ่ออยู่ที่คอของคนแบกเกี้ยว

เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า คนแบกเกี้ยวก็รู้แล้วว่าถ้าตกไปอยู่ในมือคนพวกนี้ ตัวเองก็คงไม่สามารถอยู่รอดปลอดภัยได้แน่อยู่แล้ว จึงแข็งใจตวัดกระบี่แล้วส่งตรงไปที่หน้าอกของฮูหยินเหยา มือของฮุ่ยเทียนพลันยื่นออกไปอย่างรวดเร็ว สกัดกั้นอยู่ตรงส่วนหน้าอกของฮูหยินเหยา กำปลายดาบไว้แน่น เลือดสด ๆ พลันไหลอาบลงมาจากฝ่ามือของเขา ในเวลาเดียวกัน กระบี่ในมืออีกข้างของฮุ่ยเทียนก็วาดผ่านลำคอของคนแบกเกี้ยว เป็นการออกแรงเพียงเบา ๆ เลือดก็พุ่งสาดกระจายออกมา คนก็ล้มลงไปกับพื้นทันที

ฮูหยินเหยาแทบจะยืนไม่อยู่ ฮุ่ยเทียนช่วยพยุงนาง ฮูหยินเหยามองที่มือของเขา ในใจรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่ง "เจ้า... ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย?"

หลังจากที่ฮุ่ยเทียนช่วยพยุงนางให้นั่งลงแล้ว ก็ฉีกชายผ้าออกมาชิ้นหนึ่ง นำมาพันที่ฝ่ามือ รัดให้แน่นเพื่อหยุดเลือด สีหน้าของเขาดูเรียบสนิทไม่แยแส พูดว่า "ผิวหยาบหนังเหนียวอย่างข้าน่ะ ไม่เป็นไรหรอก เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?"

ฮูหยินเหยาส่ายหน้า “ข้าไม่เป็นไร แค่ไม่มีแรงเฉย ๆ”

ฮุ่ยเทียนนั่งลงข้าง ๆ นาง “ เช่นนั้นข้าจะพักผ่อนกับเจ้าที่นี่สักครู่ รอให้ฤทธิ์ยาของเจ้าบรรเทาลงแล้ว ค่อยกลับไปพร้อมเจ้า ”

เขาเคยสาบานไว้ว่า ถ้าหากนางไม่อนุญาต ก็จะไม่แตะต้องนางแม้แต่น้อยนิด เมื่อครู่ที่เขายื่นมือไปช่วยนาง เป็นเพราะเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำเช่นนั้น

ที่แก้มของเขามีรอยฟกช้ำ กับมีรอยคราบเลือดสายหนึ่งเปื้อนอยู่เล็กน้อย คราบเลือดเริ่มจับตัวเป็นลิ่มอย่างรวดเร็ว พอเช็ดออก คราบเลือดนั้นดูเหมือนตะขอที่แขวนอยู่บนแก้มกับใต้ดวงตาของเขามากผมยุ่งเหยิงเล็กน้อย เสื้อผ้าตรงไหล่ก็ขาดเป็นรอยโหว่อีกจุดหนึ่งด้วย