บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1101

หยู่เหวินเห้าก็ถามขึ้นว่า “ตอนนี้พวกเราแทบจะสามารถมั่นใจได้แล้วว่า ทังหยางคือคนที่สมองเสื่อมคนนั้น เจ้ารู้ไหมว่าทำไมเขาถึงเป็นเช่นนี้?”

หงเย่ละสายตา พร้อมพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “เป็นเพราะฤทธิ์ยาที่กินลงไป เจ้าเห็นเขาสมองเสื่อม แต่หากเมื่อถามถึงเรื่องเกี่ยวกับตัวของเขา เขาล้วนสามารถตอบได้ เขาสามารถตอบได้เพียงเท่านี้ เป็นวิธีการอย่างหนึ่ง ที่บีบบังคับให้เขาสารภาพ คล้ายกับน้ำจื่อจินของพวกเจ้า เอาเขามาสร้างเป็นตัวทังหยางปลอม ที่ที่สามารถจะลอกเลียนแบบได้ ล้วนลอกเลียนแบบให้ได้มากที่สุด บาดแผล รอยแผลเป็นบนร่างกาย หากลอกเลียนแบบไม่ได้ ก็ใช้วิธีการทุบตีทรมานในเวลาต่อมาเพื่อปกปิด นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขามีรอยแผลเป็นเต็มตัว”

หยู่เหวินเห้าอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ลงมือได้โหดเหี้ยมจริงๆ งั้นมียาถอนพิษไหม?”

หงเย่ส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ต้อง พักผ่อนไม่กี่วันก็ดีขึ้นแล้ว เมื่อหมดฤทธิ์ยาแล้ว ก็จะเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่อาจจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ไม่ค่อยได้”

หยู่เหวินเห้าค่อยวางใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “จำไม่ได้ก็ดี มันไม่ใช่ความทรงจำที่ดีอะไร”

หงเย่เอียงหน้ามองดูเขา พร้อมอมยิ้มพูดขึ้นว่า “กำลังคิดว่า การกระทำของพวกเขาไม่ได้น่ากลัวใช่ไหม? พวกเจ้าสามารถช่วยคนออกมาได้อย่างง่ายดาย”

หยู่เหวินเห้าเอามือทั้งคู่ค้ำไว้ด้านหลัง พร้อมพูดขึ้นว่า “สำหรับหงเล่ จะดูถูกศัตรูได้อย่างไร?”

หงเย่พูดขึ้นว่า “เมื่อเจ้าคิดว่า ที่จริงเขาเป็นคนที่รับมือง่ายมากนั้น เจ้าก็แพ้แล้ว”

แต่หงเย่ กลับหันมามองเขาในทันที พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่เขาเผชิญกับเจ้า เขาดูถูกศัตรูอย่างแน่นอน เขาดูถูกเจ้า ดังนั้นเขาจะพ่ายแพ้อยู่ในกำมือของเจ้า”

ช่องว่างระหว่างต้นไม้ภายในสวน มีแสงสาดส่องอย่างพร่าเลือน สาดส่องดวงตาหงเย่เหมือนดั่งแสงหิ่งห้อย ดูเหมือนเขาจะดีใจ แต่ก็ดูเหมือนโกรธมาก บางที ตัวเขาเองก็อาจจะไม่รู้ว่าในใจที่แท้จริงของตนเองคิดอย่างไร

“พวกเราสามารถที่จะเป็นเพื่อนกันได้” หงเย่พูดขึ้น

หยู่เหวินเห้าหัวเราะขึ้นมาอย่างอ่อนล้า พร้อมพูดขึ้นว่า “ตอนนี้ ข้าหวังเพียงที่จะมีเพื่อนเยอะขึ้น มีศัตรูน้อยลง ขอเพียงเจ้าไม่รักชอบเจ้าหยวน ข้ายินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะเป็นเพื่อนกับเจ้า”

หงเย่กลับพูดว่า “ไม่พูดว่ารักชอบ แต่มีความรู้สึกที่ดี ก็อาจจะเป็นไปได้ว่าต่อไปจะแย่งชิงกับเจ้า แต่ตอนนี้ศัตรูกำลังจะถึงตรงหน้าแล้ว และด้วยกำลังของข้าในตอนนี้ อยากที่จะล้มเจ้าไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นข้าต้องร่วมมือกับเจ้า แต่พูดจริงๆแล้ว เจ้าต้องการข้า มากกว่าที่ข้าต้องการเจ้า ไม่งั้น ข้ายังสามารถลอบสังหารเขา แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ สิ่งที่ข้าต้องการ ไม่เพียงแค่ให้เขาตาย”

ความเกลียดชังที่จำฝังใจนั้น พูดออกมาอย่าสงบจิตสงบใจ กลับยังคงทำให้สะเทือนใจ

หยู่เหวินเห้าเตะเขาหนึ่งที พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ายังรักชอบภรรยาคนอื่นเช่นนี้หรือ?”

หงเย่หัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่ได้รักชอบภรรยาของคนทุกคน”

หยู่เหวินเห้ามองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดจริงหรือเท็จ? เจ้ารักชอบเจ้าหยวนของข้าจริงหรือ?”

“ทำไมถึงจะเป็นจริงไม่ได้? นางไม่มีเสน่ห์ขนาดนี้เลยหรือ?” หงเย่ถามกลับ

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่อยู่แล้ว คนที่ชอบนางมีเยอะแยะ แต่ไม่มีใครกล้าพูดต่อหน้าข้า”

“ให้เกียรติเกินไปแล้ว” หยวนชิงหลิงเดินออกมาจากข้างใน พวกเขาคุยกันอยู่ที่ระเบียง นางช่วยตรวจอาการให้กับทังหยางอยู่ข้างใน ได้ยินหมดทุกอย่าง เริ่มแรกก็ไม่สนใจ แต่เมื่อได้ยินประโยคนี้ ก็อดทนไม่ไหว เดินออกมา พร้อมพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ

หยู่เหวินเห้ารู้ว่าทังหยางไม่เป็นอะไรมาก ในใจค่อยโล่งอก หันกลับมามองเห็นหยวนชิงหลิงหน้าแดงระเรื่อ ในใจหวั่นไหว มือข้างหนึ่งดึงนางมา ให้นางนั่งอยู่ด้านข้างตน พร้อมพูดเตือนขึ้นว่า “ต่อไป เวลาเห็นเขาต้องหลบ ไม่ต้องพูดอะไรกับเขามาก คนคนนี้ไว้ใจไม่ได้”

หงเย่ลุกขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน มองดูหยู่เหวินเห้าแวบหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าต้องเจอกับกีดกันบ้าง ต้องมีคู่แข่ง ขอเพียงรู้ว่าไม่ได้มาง่ายๆ ถึงจะรู้จักเห็นคุณค่าของนางจริงๆ”