บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1112

หลินเซียวจ้องมองเขาครู่ใหญ่ แต่กลับรู้สึกไม่เข้าใจ ทั้งไม่อาจยอมรับได้ "ทำไมเจ้าถึงมั่นใจนักว่าอ๋องผิงหนานไม่มีความคิดทะเยอทะยานอยากแย่งชิงบัลลังก์ ใคร ๆ ต่างก็สงสัยเขากับอ๋องชินเฟิงอันกันทั้งนั้น"

หยู่เหวินเห้านั่งบนเก้าอี้นิ่ง ๆ แววตาสงบหนักแน่น มีวี่แววของความผ่อนคลายหลังจากผ่านความตึงเครียดอันหนักหน่วง “เจ้าอ้างชื่ออ๋องผิงหนานมาทำให้บ้านเมืองวุ่นวาย แต่กลับไม่เคยเข้าใจเขาอย่างชัดเจน เวลาที่เขาจะเป็นปกติค่อนข้างน้อย เวลาส่วนใหญ่เขาก็จะกลับไปมีความคิดเหมือนกับเด็ก ๆ เด็กคนหนึ่งจะมีความโลภ คิดอยากแย่งชิงบัลลังก์ได้อย่างไรกันล่ะ?”

“แล้วอ๋องชินเฟิงอันล่ะ?” หลินเซียวดูเหมือนจะรู้เรื่องนี้ แต่ก็ยังไม่เข้าใจ “คนที่อ๋องผิงหนานห่วงใยมากที่สุดก็คือคู่สามีภรรยาอ๋องชินเฟิงอัน ระหว่างที่เขามีสติแจ่มชัด อาจจะวางแผนให้พวกเขาก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ อ๋องชินเฟิงอันไม่มีความทะเยอทะยาน? น่ากลัวว่าคนในราชวงศ์เป่ยถังคงจะไม่มีใครเชื่อหรอก”

หยู่เหวินเห้าแค่นยิ้มเย็นชา "คนในราชวงศ์เป่ยถังไม่เชื่อ แต่ข้าเชื่อ"

หลินเซียวจ้องมองเขาเขม็ง “ถ้าเจ้าเชื่อ ก็นับว่าไร้เดียงสาเกินไปแล้ว ทำการใหญ่ไม่มีวันสำเร็จ ไม่ช้าก็เร็วเจ้าจะต้องตายแน่! "

หยู่เหวินเห้าเอนหลังพิงเก้าอี้ แล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า : “เรื่องนั้นคงไม่ต้องให้เจ้าเปลืองแรงหรอก ดูสภาพของเจ้าก่อนเถอะ หงเล่อยู่ที่ไหน เจ้าไม่พูดออกมาเสียล่ะ”

หลินเซียวหันหน้าไปอีกทาง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: "ถ้าเจ้ามีปัญญา ก็ไปตามหาเอาเองสิ อย่าคิดนะว่าจับข้าได้ แล้วจะเค้นเอาอะไรออกจากปากข้าได้ โทษทรมานที่หนักสุดของกรมการพระนครคืออะไร ข้าก็ไม่กลัวทั้งนั้น ถ้าแน่จริงก็งัดออกมาใช้ให้หมด”

หยู่เหวินเห้าจ้องเขาอยู่นาน ประกายแสงอันแหลมคมในดวงตาสาดฉายคมปลาบ ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ "ข้าไม่ได้คิดจะเค้นหาอะไรจากปากของเจ้าอยู่แล้ว ที่เข้าล้อมฐานที่มั่นของเจ้า ก็เพื่อจะจับกุมเจ้า ข้าไม่รีบร้อนหาตัวเขาออกมานักหรอก"

หลินเซียวนั่งขัดสมาธิ พลางหลับตาลงช้า ๆ “จริงรึ? ในเมื่อเจ้าบรรลุเป้าหมายแล้ว เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรจะพูด อยากฆ่าอยากแกงอะไร ก็สุดแล้วแต่เจ้าเถอะ!”

“ ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าหรอก แต่จะส่งเจ้าไปให้หงเฉิงจัดการ ” หยู่เหวินเห้ายืนขึ้นยืนเต็มความสูงอยู่หน้าคุก มองผ่านรั้วเหล็กเข้าไปดูหลินเซียวที่ลืมตาขึ้นมาในทันใด " หงเฉิงจะฆ่า เจ้าหรือไม่ ข้าจะไม่สอดมือเข้าไปยุ่ง ถ้าเจ้าอยากมีชีวิตรอด ก็ใช้ลิ้นจอมตลบตะแลงของเจ้าเกลี้ยกล่อมหงเฉิงให้ได้ก็แล้วกัน เพราะถึงอย่างไร เจ้าก็ชอบล้อเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงมาตลอดอยู่แล้วนี่”

เขาพูดจบ ก็หันหลังแล้วเดินออกไปสั่งกับอ๋องฉีว่า ถ้าเสี้ยวหงเฉิงไม่ฆ่าเขาทิ้ง ก็ให้ส่งตัวไปที่คุกน้ำมืด

“ส่งไปที่คุกน้ำมืด?” อ๋องฉีตกใจจนผงะ “นานมากแล้วที่ไม่มีใครถูกส่งไปติดคุกน้ำมืดนี้”

“ ซ่อมเสียหน่อย แล้วทาผนังเป็นสีดำให้หมด ต้องใส่ยาให้เขาดื่มทุกวัน อย่าปล่อยให้พลังยุทธ์ของเขาฟื้นคืนได้ อย่าปล่อยให้เขาฆ่าตัวตายเป็นอันขาด และอย่าปล่อยให้มีแสงสว่างใด ๆ เล็ดลอดเข้าไปได้แม้แต่เศษเสี้ยว ให้เขาอยู่ในคุกน้ำมืดไปนาน ๆ การทรมานทางกายไร้ประโยชน์สำหรับเขา ต้องทรมานเขาด้วยการทำลายจิตใจ" หยู่เหวินเห้าหรี่ตาขณะพูดบรรยาย

อ๋องฉีพ่นลมหายใจดังพรวด “ตกอยู่ในสภาพหมาจนตรอกขนาดนี้แล้วแท้ ๆ ยังมีหน้ามาทำตัวหยิ่งผยอง ข้าแทบอดใจไม่ไหว อยากจะฆ่าเขาทิ้งเสียจริง ๆ เลย ข้าสงสัยว่าเป็นเขานี่แหละที่ฆ่าพี่ใหญ่”

“ไม่ต้องสงสัยหรอก ในไม่ช้าเขาจะคายความจริงออกมาทีละน้อย ๆ เจ้าบอกเขาไปว่า ทุกครั้งที่พูดเรื่องมีประโยชน์เรื่องหนึ่ง ก็จะจุดไฟให้เขาได้หนึ่งชั่วยาม”

อ๋องฉีพยักหน้า แล้วถามอีกครั้งว่า: "แต่ว่า ถ้าเสี้ยวหงเฉิงอยากฆ่าเขาล่ะ?"

“ หงเฉิงไม่ทำหรอก อย่างมากที่สุดนางก็แค่ระบายโทสะสักยก”

“นี่ก็ไม่แน่หรอกนะเสี้ยวหงเฉิงเกลียดหลินเซียวแทบตายแล้ว” อ๋องฉีค้าน

หยู่เหวินเห้าเงียบไปครู่หนึ่ง " ถ้าเสี้ยวหงเฉิงอยากจะฆ่าเขาจริง ๆ ก็ปล่อยให้นางฆ่าไปเถอะ ถ้านางไม่ได้ระบายโทสะนี้ออกไปเสียบ้าง ชีวิตของนางคงไม่อาจมีความสุขได้แน่"

หลังจากหยู่เหวินเห้าพูดจบ ก็ออกจากกรมการพระนครไป

เขาไปหาเสี้ยวหงเฉินด้วยตัวเอง บอกกับนางว่า หลินเซียวถูกจับได้แล้ว อยากจะไปดูน้ำหน้าเขา หรืออยากไปจัดการกับเขาหรือไม่ ให้เสี้ยวหงเฉิงตัดสินใจเลย

ดวงตาของเสี้ยวหงเฉิงทอประกายดุดันโหดเหี้ยม "ดี!"

จากนั้นแววความเกลียดชังก็ตามมา ดวงตาเป็นสีแดงก่ำ หันไปมองหยู่เหวินเห้า "ข้าฆ่าเขาได้หรือไม่? เขามีประโยชน์อะไรกับเจ้าหรือไม่?

หยู่เหวินเห้าตอบว่า: "เจ้าสามารถฆ่าเขาได้ ขอแค่เจ้ารู้สึกว่ามันช่วยบรรเทาความเกลียดชังในใจลงได้"