บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1122

อะซี่เข้าบ้านของฮูหยินเหยาอย่างระริกระรี้ เคาะประตู แต่กลับเห็นฮุ่ยเทียนกวาดพื้นอยู่ข้างใน นางพลันชะงัก

“ทำไมท่านถึงมาอยู่นี่ ฮูหยินเหยาไปไหนรึ?”

นางเกิดความประหลาดใจขึ้น ผู้ชายกวาดพื้นให้รู้สึกแปลกๆ โดยเฉพาะคนที่มีวรยุทธ์เก่งกล้าเช่นนี้ สองมือเขาควรถือกระบี่ร่ายสังหารคน ไม่ใช่มากวาดพื้น

ฮุ่ยเทียนช้อนตาเย็นชาขึ้นมา เอ่ย “นางออกไปซื้อของ เจ้าหานางมีธุระอะไร?”

อะซี่ลังเลครู่หนึ่ง “นางออกไปแล้ว? แล้วท่านกวาดพื้นในบ้านนาง?”

“ให้อาหารหมาด้วย” ฮุ่ยเทียนเชิดตามองสุนัขที่หมอบอยู่ข้างธรณีประตู เอ่ย

อะซี่อ้อเสียงหนึ่ง ไม่รู้จะเข้าไปหรือไม่เข้าดี แต่เป็นฮุ่ยเทียนที่ทักทายนาง “เจ้าหานางมีธุระหรือ? นางไม่กลับมาเร็วอย่างนั้นหรอก ไม่งั้นเจ้าก็เข้าไปรอก่อน?”

อะซี่รู้สึกว่ามีแต่เขากับนางคุยกันอยู่ข้างในดูแปลกเล็กน้อย จึงถอยออกอย่างประหม่า เอ่ย “ก็ไม่มีอะไร แค่ว่าฉู่หมิงหยางตายแล้ว ข้ามาบอกนางสักหน่อยเท่านั้น”

ฮุ่ยเทียนอือเสียงหนึ่ง “รู้แล้ว ถ้าเจ้าไม่รอข้าจะบอกนางให้”

อะซี่อ้ออีกครั้ง เห็นเขากวาดพื้นต่อ ทั้งกิริยายังสบายๆ คล่องแคล่วมาก เห็นแล้วก็รู้สึกประหลาด ถึงก่อนหน้านี้พี่หยวนเคยพูดคำพูดที่มีความหมายลึกซึ้ง แต่นางมักรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้

นางหันกลับมามองฮุ่ยเทียนอีกครั้ง แต่ขณะที่กำลังจะหมุนตัวไป ฮุ่ยเทียนก็เรียกนางไว้ “ช้าก่อน”

อะซี่หยุดฝีเท้าแล้วเอ่ยถาม “มีอะไรหรือ?”

“เจ้าเห็นข้าอยู่ที่ฮูหยินเหยานี่ รู้สึกแปลกหรือไม่?”

อะซี่เออออ “แปลก...” แต่พอเห็นสายตาเขาเย็นชาก็พลันเปลี่ยนคำพูด “ไม่แปลกนี่ ระหว่างเพื่อนบ้าน ช่วยให้อาหารหมา ทำความสะอาดอะไรเป็นเรื่องปกติ”

ฮุ่ยเทียนยันไม้กวาดมองนางแล้วเอ่ย “ข้ากับฮูหยินเหยาไม่มีอะไรกัน กลับไปแล้วอย่าพูดไปเรื่อยล่ะ ข้ายังไงก็ได้ กลัวแต่จะทำให้ชื่อเสียงนางเสื่อมเสีย”

อะซี่รับคำ “รู้แล้ว”

แต่ขณะที่อะซี่คิดจะไปก็ได้ยินเขาพูดขึ้นอีก “สาวใช้ในบ้านนางขโมยเงินไป แล้วนางก็ไม่ค่อยสบาย ไอมาหลายวัน มีไข้นิดหน่อยไปหาหมอเอง ข้าก็เลยช่วยนางกวาดลานบ้าน ให้อาหารหมา”

“นังเด็กนั่นขโมยเงินแล้วหนีหรือ?” อะซี่ตกใจ “ทำไมไม่บอกเราล่ะ? ให้พี่เขยข้าไปจับกลับมาก็ได้นี่”

“นางคิดว่าเป็นเรื่องเล็ก แถมไม่ได้ขโมยไปมากก็เลยปล่อยนางไป” ฮุ่ยเทียนกล่าวเรียบ

อะซี่รู้สึกว่าหลังจากเรื่องนั้น ฮูหยินเหยาก็ไม่ค่อยไปจวนอ๋องฉู่ ไม่รู้เพราะอะไร ตอนนี้ในบ้านเกิดเรื่องแถมยังป่วยอีก ไปหาหมอเองแต่ไม่ไปจวนอ๋องฉู่ ทำไมห่างเหินอย่างนั้นล่ะ?

อะซี่คิดแล้วจึงเอ่ย “ฮูหยินเหยายังติดใจอยู่บ้างใช่หรือไม่? ไม่พอใจที่ให้นางเป็นเหยื่อล่อฮูหยินทัง?”

“ไม่รู้!” ฮุ่ยเทียนมองนางด้วยความเย็นชา “ใจนางคิดยังไง ข้าไม่รู้ แต่ข้าไม่พอใจ พวกเจ้าเก่งขนาดนั้นทำเองก็พอแล้ว รู้ทั้งรู้ว่านางไม่เป็นวรยุทธ์ แต่กลับให้นางไปเสี่ยงภัย ถ้าตายไปจริงพวกเจ้าจะรับผิดชอบได้หรือ?”