บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 113

หยวนชิงหลิงขดตัวพลางพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ถ้าเจ้าอยากจะด่าก็ด่ามาเลย แต่ห้ามทุบตีข้าเด็ดขาด ถ้าเจ้ากล้าทุบตีข้า ข้าจะขอสู้สุดชีวิตกับเจ้าเลย ข้าขอพูดไว้ตรงนี้นะ ว่าข้าไม่ได้ผลักนางตกน้ำ เป็นนางเองต่างหากที่เกิดประสาทขึ้นมาจนลากข้าตกลงไปในทะเลสาบ ทั้งยังกดหัวข้าไว้แรงๆ ไม่ให้เงยหน้าขึ้นได้ ข้าถึงต้องดึงปิ่นปักผมออกมาแทงนางจนได้รับบาดเจ็บ!"

นางสูดน้ำมูกถี่ๆ รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอย่างสุดแสน ทำไมถึงโชคร้ายไปเจอผู้หญิงบ้าบอเสียสติแบบนั้นเข้าไปได้นะ?

"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่มีทางเชื่อข้า เจ้าเกลียดชังข้า แค่ข้าหายใจยังผิดต่อเจ้าแล้ว เจ้าชอบนาง ต่อให้นางเท้าเหม็น เจ้าก็ยังรู้สึกว่ามันหอม..."

หยู่เหวินเห้าใช้มือข้างหนึ่งถลกเสื้อผ้าของนางขึ้น เตรียมจะถอดมันออกด้วยมือทั้งสองข้าง "หุบปาก!"

ดวงตาหยวนชิงหลิงแดงก่ำ พูดอย่างดุดันว่า "คิดจะทุบตีข้าอีกแล้วรึ เจ้าคิดจะทุบตีข้าอีกแล้วรึ ได้เลย ข้าจะขอสู้กับเจ้าให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยคอยดู"

พูดจบ นางก็รัดเข้าที่ลำคออีกฝ่ายแล้วกัดลงไปจนจมเขี้ยว

"เจ้าเป็นบ้าไปแล้วรึ!" หยู่เหวินเห้าโกรธจัด เอื้อมมือไปแตะที่คอ พบว่ามีเลือดไหลออกมาจากคอของเขาจนชุ่ม เขาถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกแล้วโยนให้นาง "ข้าบอกเมื่อไรว่าคิดจะทุบตีเจ้า เสื้อผ้าเจ้าเปียกโชกจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ถอดออกแล้วใส่เสื้อคลุมของข้าซะ"

"เจ้าไม่มีทางใจดีแบบนี้แน่" หยวนชิงหลิงมองดูเสื้อคลุมที่เขาถอดออกมา แล้วพูดอย่างมั่นอกมั่นใจในความคิดตัวเองเต็มที่

"ใช่สิ ข้ายังคิดจะฆ่าเจ้าให้ตายอีกด้วยต่างหาก" หยู่เหวินเห้าโกรธสุดขีด ใบหน้าอันหล่อเหลาดูบิดเบี้ยวและดุร้ายขึ้นหลายส่วนเพราะความโกรธเกรี้ยว

หยวนชิงหลิงถูใบหน้าตัวเอง พลางพูดด้วยความเก้อเขินว่า "ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็พูดออกมาสิ ทำไมต้องฉีกเสื้อผ้าข้าด้วย เป็นใบ้หรืออย่างไร"

หยู่เหวินเห้าไม่สนใจนาง หันหน้าไปอีกด้าน

จมูกของหยวนชิงหลิงมีอาการคันยุบยิบ จนจามออกมาหลายครั้งติดต่อกัน มันหนาวมากจริงๆ นั่นแหละ

นางค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออกอย่างช้าๆ "ห้ามมองข้าเด็กขาด"

"ผีเท่านั้นแหละที่จะมองเจ้า" หยู่เหวินเห้าพูดอย่างเย็นชา

หยวนชิงหลิงรีบสวมเสื้อคลุมทับบนร่างอย่างรวดเร็ว เอาเสื้อผ้าที่เปลี่ยนหลังจากห่อตัวเองออกมา เดินไปยกกล่องยาเข้ามา แล้วหยิบวิตามินซีขึ้นมาเม็ดหนึ่งกลืนมันลงท้องไป บิดเสื้อผ้าให้หมาด แล้วเช็ดผมเปียกโชกของตัวเอง "เป็นข้าผิดเองที่เข้าใจเจ้าผิดไป ก็ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่เชื่อข้าน่ะสิ"

หยู่เหวินเห้าเอนหลังแนบพนักพิง ไม่พูดอะไรออกมาทั้งสิ้น

หยวนชิงหลิงจ้องมองเขาจริงจัง "เจ้าเชื่อว่าข้าไม่ได้ผลักนางจริงๆ รึ"

หยู่เหวินเห้ายังคงไม่พูดจา

หยวนชิงหลิงแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ ทำเป็นกลัวดอกพิกุลทองจะร่วงไปได้

นี่เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายจริง ๆ

หยวนชิงหลิงเช็ดผมตัวเองครู่หนึ่ง ก็วางเสื้อผ้าที่เปียกชื้นของนางลง เอ่ยถามว่า "อาการของอ๋องหวยเป็นอย่างไรบ้างเพคะ"

เขาตอบกลับว่า "ไม่ดีเลย"

"ที่ว่าไม่ดีน่ะ มันไม่ดีขนาดไหนกันล่ะเพคะ"

"ไม่ดีแบบไม่ดีมากๆ " ใบหน้าของเขามืดมนหมองเศร้า

เขาหันไปมองนาง "กล่องใบนั้นของเจ้า พอจะมียาที่ใช้รักษาเขาได้บ้างหรือไม่"

หยวนชิงหลิงเอ่ยตอบด้วยความลำบากใจว่า "โรคของเขาไม่ใช่ว่าจะรักษาได้ง่ายๆ หรอกนะเพคะ"

"ใช่ มันไม่ง่ายเลยที่จะรักษา" เขาพูดพลางหลับตาลง ถอนหายใจลึกๆ เฮือกหนึ่ง เขาก็แค่ถามคำถามออกไปส่งๆ เท่านั้นเอง เพราะเขาก็รู้ดี ว่าไม่มีทางรักษาวัณโรคได้

หยวนชิงหลิงยื่นมือออกมาอย่างลังเล แล้วตบลงไปบนไหล่เขาเบาๆ "อย่าเศร้าไปเลยเพคะ คนเรามีเกิดก็ต้องมีตายเป็นธรรมดา"

แววตาของเขาวาวโรจน์ "เป็นข้าเองที่ผลักไสเขาไปสู่ทางตาย"

หยวนชิงหลิงตกใจจนผงะ "ช่วยอธิบายเรื่องนี้หน่อยได้หรือไม่เพคะ ความเจ็บป่วยของเขามันเกี่ยวอะไรกับท่านอ๋องด้วย"

หยู่เหวินเห้าตอบเสียงแผ่วเบา "เมื่อสามปีก่อน ข้ากลับมาจากสนามรบ ได้พานายทหารผ่านศึกสามรายมาดื่มเหล้ากับเขา แต่คาดไม่ถึงว่าคนหนึ่งในนั้นจะเป็นวัณโรค ไม่มีใครรู้ในเวลานั้น แม้กระทั่งตัวผู้ป่วยเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ หลังจากร่วมดื่มเหล้ากันได้ไม่นาน เจ้าหกก็ล้มป่วยลง"

วัณโรคเป็นโรคติดต่อร้ายแรงที่ติดต่อกันผ่านละอองฝอยได้ แค่ละอองบางๆ ที่ลอยอยู่ในอากาศก็สามารถแพร่เชื้อได้แล้ว ไม่ต้องพูดถึงการดื่มเหล้าด้วยกัน แค่การพูดคุยสนทนากันเฉยๆ ก็มีสิทธิ์จะติดเชื้อได้ง่ายๆ แล้ว

"อยู่ด้วยกันสี่คน แต่มีแค่เขาคนเดียวที่ป่วย ข้ากับทหารผ่านศึกอีกสองนายต่างก็สบายดี"

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า "ความน่าจะเป็นไม่ได้บอกหรอกหรือ ว่าทุกคนล้วนมีสิทธิ์จะติดเชื้อได้หากทุกคนร่วมดื่มในวงเดียวกัน"

"เจ้าว่าอะไรนะ"