บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 114

เขานั่งตัวตรงแน่ว ดวงตาแน่วนิ่งไม่กะพริบ ค่อยๆ ขยับมือเลื่อนเข้าไปอย่างเชื่องช้า ปลายนิ้วของเขาแตะสัมผัสผ่านมือนางที่วางอยู่บนเบาะ เย็นยะเยือกจนรู้สึกได้

ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ มากไปกว่านั้น ไม่รุกล้ำเข้าไปอีกขั้น ทั้งไม่ถอยหลังไปอีกขั้น

หยวนชิงหลิงเองก็นั่งตัวตรงแน่วเช่นกัน แววตาของนางกลอกไปมาไม่นิ่ง กล้ามเนื้อทั้งร่างคล้ายเกิดอาการหดเกร็งขึ้งเคียด ยามที่สัมผัสได้ถึงปลายนิ้วของเขาที่แตะผ่านอย่างแผ่วเบานั้น สมองก็คิดเร็วจี๋ว่าบางที นางสมควรจะย้ายตัวเองออกไปจากตรงนี้ ใช่แล้ว ควรย้ายตัวเองออกไปเดี๋ยวนี้เลย

ทว่ามันจะดูจงใจมากไปไหม แค่ปลายนิ้วไปแตะโดน ไม่น่านับเป็นอะไรได้นี่ ทั้งคู่เคยอิงแอบแนบชิดกันมาแล้วด้วยซ้ำ กับแค่ถูกปลายนิ้วแตะนิดหน่อย ก็จงใจหลบเลี่ยงเป็นพัลวันแบบนี้ ออกจะดูเสแสร้งเกินไปหน่อยไหมนะ

นอกจากนี้ ทั้งสองคนก็ดูจะเข้ากันได้ดี จนน่าจะนับได้ว่าเป็นเพื่อนกันแล้วกระมัง กับแค่มือเพื่อนแตะมาโดนเอง คงไม่จำเป็นต้องไปตกอกตกใจ เล่นใหญ่อะไรขนาดนั้นก็ได้

เมื่อครู่เขาอุตส่าห์ช่วยเช็ดผมของนางให้แล้วด้วย ส่วนนางก็แค่บังเอิญไปสัมผัสโดนส่วนนั้นของเขาแบบไม่ตั้งใจเฉยๆ ....

ถ้าแค่หัวใจมันไม่เต้นเร็วราวกลองที่รัวกระหน่ำแบบนี้ ทุกอย่างก็นับว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะนะ

จู่ๆ รถม้าหยุดลงอย่างกะทันหัน สวีอีเปิดม่านออก หยู่เหวินเห้าพลันชักมือกลับมาวางไว้บนเข่าของตัวเองอย่างรวดเร็ว

"ท่านอ๋อง พระชายา ถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ" สวีอีรายงาน

พวกประสาทรับรู้ช้าอย่างเขา ย่อมไม่ทันสังเกตเห็นบรรยากาศอันน่าอึดอัดแปลกๆ ที่ลอยอยู่ภายในรถม้าได้เป็นธรรมดา

หยู่เหวินเห้าลงจากรถม้าก่อน หยวนชิงหลิงดึงเสื้อคลุมตัวหลวมของเขาให้กระชับเข้ากับตัวจนแน่น จึงค่อยเคลื่อนตัวตามออกมาอย่างระมัดระวัง หยู่เหวินเห้าช่วยอุ้มนางลงจากรถ ช่วงเวลานั้นที่ผิวกายทั้งคู่แนบชิด ไม่ว่าจะมือหรือเท้าของหยวนชิงหลิง ก็พลันอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรง พอลงมาถึงพื้นได้ก็แทบจะยืนเองไม่ไหว หัวใจเต้นรัวเร็วอย่างบ้าคลั่ง

สวีอียื่นมือจะไปรับเสื้อผ้าที่เปียกชื้นของหยวนชิงหลิง หยู่เหวินเห้าพลันคว้าดึงมันไปด้วยมือข้างเดียว "ข้าถือเองก็พอ"

"โอ้!" สวีอีรู้สึกแปลกใจไม่น้อย นี่ท่านอ๋องถึงกับยอมถือเสื้อผ้าที่สกปรกแล้วของพระชายาเชียวหรือ

แต่แล้ว หยู่เหวินเห้ากลับโยนเสื้อผ้านั้นไปให้ลู่หยา "ไปเคี่ยวน้ำขิงมาให้นางสักชามซิ"

ในที่สุด เหตุการณ์ตกน้ำก็ได้รับความกระจ่างไปอย่างงงๆ ชนิดที่ว่าไม่อาจอธิบายได้ หยวนชิงหลิงนั่งอยู่ในเรือนพักของหอเฟิ่งหยี มองดูต้นไม้ใบหญ้าที่นอกหน้าต่าง ในใจกลับยังรู้สึกแปลกประหลาดใจไม่หยุด

หยู่เหวินเห้ารู้ได้อย่างไร ว่านางไม่ใช่คนร้ายที่ผลักฉู่หมิงชุ่ยตกทะเลสาบ?

เขาไม่เชื่อฉู่หมิงชุ่ย แต่เชื่อนางอย่างนั้นหรือ มันเป็นเรื่องที่แปลกมากจริงๆ

"พระชายา ดื่มน้ำขิงหน่อยนะเพคะ!" ลู่หยาเดินเข้ามาพร้อมชามน้ำขิง ไอร้อนที่พวยพุ่งขึ้นมาเป็นระลอกๆ นั้น ลอยเข้ากลบจนเต็มสองตาของนาง จนนางต้องกะพริบตาอยู่หลายครั้ง

หยวนชิงหลิงยื่นมือไปรับมันมา จ่อลงบนริมฝีปากตัวเองแล้วดื่มอึกๆ ลงไปทันที ส่งผลให้ลิ้นโดนลวกพอง กรีดร้องเสียงดังลั่นว่า "ร้อน!"

ลู่หยาถึงกับหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออกขึ้นมาเลยทีเดียว "ทำไมท่านถึงไม่เป่าก่อน ก็ดื่มรวดเดียวเช่นนั้นล่ะเพคะ"

หยวนชิงหลิงวางชามน้ำขิงลง ดึงตัวลู่หยามายืนตรงหน้า แล้วเอ่ยถามอย่างเคร่งขรึม "ลู่หยา ข้ามีเรื่องสำคัญที่จะถามเจ้า เจ้าต้องตอบมาตามความจริงนะ"

ลู่หยาตกใจ เมื่อเห็นท่าทางที่ดูเคร่งขรึมของนาง "พระชายาโปรดถามมาเถอะเพคะ ข้าน้อยไม่มีอะไรต้องปิดบัง"

หยวนชิงหลิงลูบๆ จัดๆ เส้นผมของตัวเอง เพื่อปกปิดท่าทางที่ดูไม่เป็นธรรมชาติ แล้วถามว่า "เจ้าเคยชอบใครมาก่อนหรือไม่"

ลู่หยาตกตะลึง "ชอบหรือ ที่พระชายาพูดมา เป็นความชอบแบบไหนล่ะเพคะ"

"ก็ชอบแบบที่ผู้หญิงชอบผู้ชายอย่างไรเล่า"

ลู่หยาเขินอายจนหน้าแดง "ข้าน้อยจะไปชอบผู้ชายได้อย่างไรกัน"

"ผู้หญิงจะชอบผู้ชาย ก็ถือเป็นเรื่องปกติไม่ใช่รึ"

"ข้าน้อยไม่กล้าหรอกเพคะ"

ลู่หยาคล้ายอยู่ในฐานะผู้ช่วย ซึ่งมีหน้าที่จัดการเรื่องต่างๆ ให้นาง แต่กลับเป็นคนที่หัวโบราณในหัวข้อที่เกี่ยวข้องกับความรักแบบนี้ ทำเอานางคิดถึงอดีตผู้ช่วยของตัวเองเมื่อชาติก่อนขึ้นมาเลยทีเดียว

"ทำไมพระชายาถึงถามเรื่องแบบนี้ขึ้นมาล่ะเพคะ" ลู่หยาถามอย่างไร้เดียงสา

"เจ้าเองก็ใกล้จะถึงวัยออกเรือนได้แล้ว ข้าเลยอยากถามเจ้าไว้เสียหน่อย เผื่อว่ามีใครที่เจ้าเห็นว่าเหมาะสมดี ข้ายินดีจะเป็นคนจัดการให้เจ้าเอง"

ลู่หยาตะลึงค้างไปครู่หนึ่ง น้ำตาค่อยๆ รินไหลออกจากสองตาอย่างช้าๆ "พระชายา ท่านพูดจริงหรือเพคะ"

"เจ้าร้องไห้ทำไมน่ะ มีอะไรที่ไม่ยินดีอย่างนั้นรึ"

ลู่หยาคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังตึง "ข้าน้อยขอขอบคุณ ในความกรุณาอันยิ่งใหญ่ของพระชายาเพคะ"

คราวนี้เป็นตาของหยวนชิงหลิงที่ต้องงงงวยบ้างแล้ว "ขอบคุณอะไรกัน พอถึงอายุแล้วไม่ว่าชายหรือหญิงก็ต้องหมั้นแต่ง เจ้าขายตัวเองมาที่จวนแห่งนี้ ข้าเป็นเจ้านายของเจ้า ก็สมควรจัดการเรื่องงานแต่งของเจ้าก็ถูกแล้วไม่ใช่หรือ นี่ถือเป็นหน้าที่ความรับผิดชอบของข้า ไม่นับเป็นพระคุณยิ่งใหญ่อะไรสักหน่อย"

ลู่หยาพูดด้วยเสียงติดสะอื้นว่า "ข้าน้อยคิดว่าพระชายาจะรับข้าน้อยเข้าเป็นอนุในเรือนน่ะเพคะ"

"อนุในเรือน?"หยวนชิงหลิงตกใจจนผงะไปครู่หนึ่ง แน่นอนว่านางรู้ความหมายของคำนี้ดี นั่นก็คือการยกสาวใช้คนสนิทที่ตนเองไว้ใจที่สุด ให้ไปเป็นเมียทาสของหยู่เหวินเห้านั่นเอง

โดยทั่วไปแล้ว หลังจากที่บุตรสาวในตระกูลใหญ่แต่งงาน บรรดาสาวใช้สินสอดที่ถูกตบแต่งตามขบวนมา ส่วนใหญ่คือคนที่ถูกส่งมาเป็นเมียทาส พวกเด็กๆ ที่เกิดจากเมียทาสเหล่านี้ ก็จะต้องมีสถานะตามแม่ผู้ให้กำเนิด

ด้วยวิธีนี้ ก็จะสามารถทำให้ตำแหน่งของพวกนางมั่นคงได้

ลู่หยาไม่ใช่สาวใช้สินสอดของนาง แต่สาวใช้สินสอดเดิมของนาง ต่างถูกขับไล่ออกไปจนหมดแล้ว ลู่หยาคือคนที่เข้ามาแทนที่ตำแหน่งนั้น