บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 116

เหลิ่งจิ้งเหยียนถอนหายใจอย่างเยือกเย็น ยามบัณฑิตเจอทหาร มีเหตุผลก็ใช้ไม่ได้สินะ

"ในเมื่อฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้พระชายาฉู่เข้าวัง แต่ไม่ได้มีรับสั่งเรียกพระชายาฉีด้วย จึงเห็นได้ว่าฝ่าบาทไม่ได้สนพระทัยอยู่แล้ว ว่าระหว่างพระชายาทั้งสอง ใครเป็นฝ่ายถูกหรือใครเป็นฝ่ายผิด เรื่องนอกเหนือความจำเป็นเช่นนี้ ฝ่าบาทจะไม่ทรงเข้าไปข้องเกี่ยวอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ"

"มีเหตุผลอยู่บ้าง จะว่าไป เรื่องที่ข้าสั่งให้เรียกตัวพระชายาฉู่เข้าวัง มีเหตุผลใดกันแน่ล่ะ" ฮ่องเต้หมิงหยวนจิบชาในอิริยาบถผ่อนคลายสบายๆ

"ไม่มีเหตุผลพ่ะย่ะค่ะ ทันทีที่พระชายาฉู่เข้าวังมา นางก็จะเป็นนักโทษอุกฉกรรจ์ เป็นอาชญากรที่ควรต้องรับโทษทัณฑ์ที่หนักที่สุด จะไม่มีสิทธิ์ในการโต้เถียงอะไรได้แม้เพียงสักคำ ฝ่าบาทจะสามารถรับสั่งลงทัณฑ์ในความผิดของนางได้ทันที"

"นี่เป็นเจตนาของเจ้าอย่างนั้นหรือ"

"นี่เป็นการคาดเดาของหม่อมฉันพ่ะย่ะค่ะ"

"นี่เป็นเจตนาของเจ้า!"

"...นี่เป็นเจตนาของหม่อมฉันพ่ะย่ะค่ะ"

ทำไมความคิดที่น่ารังเกียจแบบนี้ ถึงกลายเป็นเจตนาของเขาไปได้ล่ะ เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเป็นฝ่าบาทที่ทรงคิดไปเองแท้ๆ

ฮ่องเต้หมิงหยวนรู้สึกเกษมสันต์ ตรัสชื่นชมไม่หยุด "แต่ความคิดที่เจ้าว่ามานี้นับว่าเสนอได้ดี ข้าจะถามถึงความผิดของนางก่อน แล้วค่อยให้นางทำคุณไถ่โทษ โดยให้นางไปรักษาโรคของอ๋องหวย หากรักษาได้ก็เท่ากับได้ชดใช้ความผิด หากรักษาไม่ได้ ข้าค่อยอภัยโทษแบบชั่วคราว ดูว่าหากวันหลังเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก ค่อยถามหาความผิด ความคิดนี้ของเจ้าช่างยอดเยี่ยมหลักแหลมดีเลยเชียว"

"ฝ่าบาททรงตรัสชมเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันเพียงว่าไปตามที่เห็นสมควร " เหลิ่งจิ้งเหยียนพูดพลางวางกระดานหมาก "เล่นอีกตาหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

ฮ่องเต้หมิงหยวนโบกพระหัตถ์ "ยังจะเล่นอะไรอีกล่ะ หน้าที่การงานของเจ้ามันว่างมากมายหรืออย่างไร มาหาข้าอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่ต้องทำงานทำการรึ ความเชี่ยวชาญอยู่ในความขยันหมั่นเพียรใฝ่รู้ใฝ่ศึกษานะพ่อหนุ่ม กลับไปเรียนรู้เพิ่มเติม ฝึกฝนให้มีพรสวรรค์ สอนผู้เชี่ยวชาญมาให้ข้าเยอะๆ ซะ"

เหลิ่งจิ้งเหยียนทำได้เพียงยืนขึ้นแล้วกล่าวทูลลา การเป็นขุนนางคนสนิทข้างพระองค์ นับเป็นเรื่องที่ยากมากที่จะเป็นคนดีมีศีลธรรม

สองชั่วยามต่อมา หยวนชิงหลิงก็มาคุกเข่าอยู่ในห้องทรงพระอักษร

ฮ่องเต้ตรัสเข้าประเด็นทันที "ในฐานะที่เจ้าเป็นพระชายา ไม่ว่าคำพูดหรือการกระทำใดๆ ของเจ้า ล้วนเป็นตัวแทนของราชวงศ์ที่เผยแพร่ออกไป เจ้าไปเยี่ยมอ๋องหวย ไม่เพียงไม่สนใจอาการของเขา แต่กลับมีเรื่องบาดหมางกับพระชายาฉี เพราะความคับข้องใจส่วนตัว เลยเถิดไปถึงขั้นพยายามฆ่า เจ้ารู้ความผิดของเจ้าหรือไม่ ว่ามันร้ายแรงเพียงใด"

เสียงของหยวนชิงหลิงแตกพร่าคล้ายตกใจจนลนลาน "หม่อมฉันรู้ความผิดแล้วเพคะ ขอเสด็จพ่อโปรดเมตตาด้วย"

หากจะบอกว่าเป็นเพียงการตำหนิ นางก็ยังรู้สึกว่าฝ่าบาทนั้นจริงจังกับเรื่องนี้จริง ๆ

อาจกล่าวได้ว่าทั้งเรื่องที่สู้กัน ไปจนถึงการพยายามฆ่าเหล่านั้น นางรู้ดีว่าฝ่าบาทคงมีคำตัดสินแล้ว

แต่ตามกฎพื้นฐานทั่วไปแล้ว เราก็ต้องอ้าปากร้องขอความเมตตาตามมารยาทไว้ก่อน

ฮ่องเต้หมิงหยวนทรงกริ้ว "โปรดเมตตารึ ข้าจะเมตตาเจ้าอย่างไรได้เล่า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้าทำเรื่องร้ายกาจยากจะให้อภัยเช่นนี้ หากไม่ใช่เพราะไท่ซ่างหวงทรงเอ่ยปากขอไว้แทนเจ้าละก็ ข้าคงจะสั่งตัดหัวเจ้าไปเสียตั้งนานแล้ว"

"หม่อมฉันกลัวความผิดแล้ว ขอเสด็จพ่อโปรดเมตตาด้วยเพคะ"

"เจ้ามาร้องขอความเมตตาจากข้าที่นี่ ไม่สู้ลองคิดพิจารณาดูให้ถ้วนถี่ ว่าเจ้าจะทำเช่นไรจึงจะชดใช้ความผิดได้" ฮ่องเต้หมิงหยวนตรัสอย่างเย็นชา

"หม่อมฉันโง่เขลา ไม่รู้จริงๆ เพคะ ว่าต้องทำเช่นไร จึงจะชดใช้ความผิดนี้ได้ ขอเสด็จพ่อได้โปรดบอกหม่อมฉันมาเถิดเพคะ"

ฮ่องเต้หมิงหยวนกระแอมเบาๆ ในลำคอ "ไปที่จวนอ๋องหวย แล้วรักษาโรคให้เขาซะ หากเจ้ารักษาหายได้ ข้าจะยกโทษให้เจ้าจากความผิดทั้งหมด"

หยวนชิงหลิงเดาถูกจริงๆ พูดอย่างจนใจว่า "เสด็จพ่อเพคะ หม่อมฉันไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับอาการของโรคที่อ๋องหวยเป็นอยู่ หม่อมฉันจึงไม่กล้าพูดจริงๆ ว่าจะรักษาให้หายได้ หากรักษาไม่ได้... "

ฮ่องเต้หมิงหยวนตรัสอย่างจริงจัง "ฟังให้ดีนะ หากรักษาไม่ได้ ข้าก็จำเป็นต้องถามหาความผิดจากเจ้า แล้วเจ้าก็ไม่ต้องเรียกร้องขอความเป็นธรรมด้วย ข้าต้องมีคำอธิบายให้ทุกคนฟัง เหตุการณ์ที่พากันตกน้ำไปนั้น หากไม่ใช่เจ้า ก็ต้องเป็นพระชายาฉี จะอย่างไรก็ต้องมีคนใดคนหนึ่งเป็นผู้รับผิดชอบ"

หยวนชิงหลิงเอ่ยถามอย่างไม่ยินยอม "ทำไมถึงไม่ใช่พระชายาฉีล่ะเพคะ"

ฮ่องเต้หมิงหยวนหมุนลูกเหล็กเล่น พลางตรัสถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา "นั่นน่ะสิ เจ้าว่าเหตุใดจึงไม่ใช่พระชายาฉีล่ะ"

เจ้ายังไม่รู้ตัวอีกรึ ว่าเจ้ากับตระกูลฉู่ ต่างชั้นกันพอๆ กับการเอาไม้ซี่ไปงัดไม้ซุงเลยเชียวล่ะ

หยวนชิงหลิงนึกสบประมาทฮ่องเต้ทันควัน ช่างรังแกคนดี หวาดกลัวคนชั่วซะจริงนะ ฝ่าบาทคงกลัวจะต้องแตกหักกับตระกูลฉู่ แค่เรื่องเนรเทศเจ้าพระยาหุ้ยติ่งนั่นก็เป็นเรื่องใหญ่แล้ว ระหว่างนี้คงจะไม่กล้าไปแตะต้องอะไรตระกูลฉู่อีกพักใหญ่ๆ เป็นแน่

แต่นางไม่อาจพูดออกไปตรงๆ ได้ นางจึงต้องหาข้อแก้ตัวดีๆ สักข้อหนึ่งให้กับฝ่าบาท

"ข้าตกน้ำไปพร้อมกับพระชายาฉี ทุกคนต่างก็บอกว่าข้าเป็นคนผลักนาง ตระกูลฉู่เองก็เชื่อเช่นนั้น เสด็จพ่อจึงทรงมีรับสั่ง เรียกหม่อมฉันมาถามในเรื่องความผิดที่เกิดขึ้นก่อน และไม่ว่าตระกูลฉู่จะยินยอมหรือไม่ พวกเขาก็ไม่อาจมาตามล่าหม่อมฉันเพื่อแก้แค้นเป็นการส่วนตัวได้อีก เป็นฝ่าบาทที่มีเมตตาคิดหาทางปกป้องหม่อมฉัน หม่อมฉันรู้สึกซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณยิ่งนัก จะต้องพยายามรักษาอาการป่วยของอ๋องหวย อย่างสุดความสามารถแน่นอนเพคะ"

ฮ่องเต้หมิงหยวนตรัสด้วยความจริงจังว่า "ในเมื่อเจ้ารับประกันว่าจะรักษาอ๋องหวยให้หายดี ข้าจะให้โอกาสเจ้าสักครั้ง ไปเถอะ กลับไปจัดเตรียมกล่องยาให้เรียบร้อย"

หายดีรึ หยวนชิงหลิงตกตะลึงอึ้งค้างพูดไม่ออกทีเดียว

"ไปซะ" ฮ่องเต้หมิงหยวนใช้สายพระเนตรเตือนนาง ว่าไม่จำเป็นต้องพูดอะไรไร้สาระให้มากความอีก