บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 117

"เช็ดเหงื่อซะ" ไท่ซ่างหวงร้องสั่งเสียงดัง

หยวนชิงหลิงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อให้เขา "พักสักหน่อยนะเพคะ ดื่มน้ำดื่มท่าก่อนค่อยทำต่อก็ได้"

"ใกล้จะเสร็จแล้วแหละ แค่แกะสลักลวดลายมังกรอีกสองสามลาย เพื่อพรางปุ่มที่ซ่อนอยู่ก็เรียบร้อย" ไท่ซ่างหวงผินหน้ามามองนางแบบนิ่งๆ "พูดถึงเรื่องเจ้าพระยาหุ้ยติ่งนั่น เจ้าไม่สนใจว่าจะเสื่อมเสียชื่อเสียง กระทั่งเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยง ก็ไม่ควรปลอมตัวเป็นผู้ชาย แต่ควรไปปรากฏตัวต่อหน้าเขาในฐานะพระชายาตรงๆ ไปเลย เช่นนั้นจะสามารถดึงดูดความสนใจของเขาได้มากกว่า จะให้ดีที่สุดคือดึงดูดจนใจเขาเตลิดเปิดเปิงไปเลยก็ยิ่งเหมาะ"

หยวนชิงหลิงเอ่ยถามว่า "มันแตกต่างกันตรงไหนล่ะเพคะ เขารู้อยู่แล้วว่าข้าคือพระชายาฉู่"

ไท่ซ่างหวงตอบว่า "เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้ เมื่อเสร็จเรื่องหลังจากนั้น ก็แค่ฆ่าทิ้งซะ ใครจะรู้ล่ะว่าเจ้าตกอยู่ในเงื้อมมือของเขา เช่นนั้นไม่เท่ากับว่าเจ้าต้องตายไปเปล่าๆ หรอกหรือ แต่ถ้าเจ้าอยู่กับเขาในฐานะพระชายา ย่อมมีพยานยืนยันได้มากกว่า แล้วถ้าเกิดว่าเจ้าตายไป ต่อให้หาหลักฐานพิสูจน์ไม่ได้ว่าเขาเป็นคนทำ แต่อย่างน้อยก็ยังสามารถตั้งข้อหาในความผิดของเขาได้ เช่นนี้ต่างหาก ความตายของเจ้าจึงจะคุ้มค่า"

เมื่อหยวนชิงหลิงได้ฟังที่ไท่ซ่างหวงกล่าวมาแล้ว ถึงกับไม่ชื่นชมไม่ได้เลยทีเดียว นี่คือจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ชัดๆ

"ก่อนจะทำอะไร เจ้าจะต้องคิดถึงขั้นตอนที่ได้ผลแน่นอนที่สุดไว้ล่วงหน้า และทำสิ่งต่างๆ เหล่านั้นไปตามขั้นตอน ด้วยความคิดที่ว่าต่อให้ตัวเจ้าเองต้องตาย ก็จะไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้อยู่อย่างเป็นสุข เมื่อทำเช่นนั้น เรื่องต่างๆ จึงจะมีประสิทธิภาพสูงสุด"

"ได้ฟังคำสอนของไท่ซ่างหวงแล้ว มีประโยชน์อย่างเหลือคณานับจริงๆ เพคะ"หยวนชิงหลิงรับฟังอย่างจริงจังตั้งใจ หากคิดๆ ไปแล้ว เรื่องนี้มันก็อันตรายเกินไปจริงๆ นั่นแหละ หากไม่ใช่เพราะเจ้าตอเป่ากับคู่ของมันมาช่วยนางไว้ เรื่องก็คงเป็นเหมือนดั่งที่ไท่ซ่างหวงว่ามา คือตายเปล่า ทั้งยังทำให้ศัตรูได้มีช่วงเวลาดีๆ ก่อนที่นางจะตายอีกด้วย

ฉางกงกงพูดว่า "พระชายาต้องจำไว้ให้ขึ้นใจนะพ่ะย่ะค่ะ คำสอนจากองค์ไท่ซ่างหวงนั้น หาได้ยากยิ่งที่จะถ่ายทอดบอกต่อแก่ผู้อื่น นับได้ว่ามีท่านนี่ล่ะ ที่เป็นคนแรก"

มันมืดมนเกินกว่าที่คิดไว้มาก

"ข้าเข้าใจแล้ว" หยวนชิงหลิงตอบรับ ใกล้ชิดไท่ซ่างหวงไปอีกขั้นจากจิตใต้สำนึก อย่างไม่รู้ตัว นี่เป็นพึ่งพาเลยนะ

"ออกจากวังไปซะไป อย่ามาขัดขวางคนทำงานทำการ" ไท่ซ่างหวงกลับผลักหัวเบาๆ ไล่นางกลับ "พรุ่งนี้เจ้าต้องไปจวนอ๋องหวยไม่ใช่หรือ รีบกลับไปเตรียมตัวให้พร้อมก่อนเถอะ"

"ท่านทราบข่าวแล้วหรือเพคะ" หยวนชิงหลิงตกใจจนผงะ นางเพิ่งตรงมาจากห้องทรงพระอักษรโดยไม่มีการแวะที่ไหนระหว่างทางทั้งสิ้น อีกทั้งยังไม่เห็นใครที่มารายงานข่าวให้เขาทราบเลยสักคนด้วย

"เรื่องนี้เดาเอาก็รู้แล้ว เรื่องที่เจ้าทั้งสองทะเลาะกัน แล้วตกลงไปในทะเลสาบ ก็ไม่ใช่เรื่องของวันนี้ หากฮ่องเต้ต้องการถาม ก็คงเรียกไปถามตั้งนานแล้ว เจ้าคิดว่าเขาต้องรอให้หลู่เฟยมาร้องห่มร้องไห้เล่าให้ฟังถึงจะรู้จริงๆ น่ะหรือ ตอนเกิดเรื่องไม่ถาม พอมาวันนี้จู่ๆ ก็เรียกมาถามเสียดื้อๆ แน่นอนล่ะว่า เพราะต้องการจะดูทิศทางความคิดของเจ้า อีกทั้งสิ่งที่จะทำให้เจ้าถูกคนใช้ประโยชน์ได้ ก็คือทักษะทางการแพทย์สุดอัศจรรย์พันลึก ที่ยากจะอธิบายพวกนั้นของเจ้าเท่านั้นแล้ว แต่ที่ตลอดมาเขาไม่เคยใช้เจ้า ก็เพราะเขาไม่ต้องการให้เจ้าต้องรับผิดชอบการตายของราชนิกุลชั้นอ๋อง แต่มาถึงตอนนี้ เขาเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว สำหรับคนเป็นพ่อแล้ว สิ่งที่น่าเศร้าที่สุด ก็คือการที่ต้องเป็นคนผมขาว ไปยืนส่งศพคนผมดำที่จากไปก่อนนี่ล่ะ" ไท่ซ่างหวงเอ่ยจบ ก็ถอนหายใจเบาๆ

หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ ที่จะรู้สึกเคารพยกย่องชายผู้นี้จากก้นบึ้งของหัวใจจริงๆ ช่างสมกับเป็นคนที่ใช้ชีวิตมานาน ผ่านร้อนผ่านหนาวมาจนเข้าใจทุกอย่างบนโลกใบนี้อย่างถึงแก่น ไม่ว่าใครก็ไม่อาจซ่อนเร้น ปิดบังความคิดให้พ้นไปจากสายตาของเขาได้แม้แต่คนเดียว

หากว่าท่านผู้เฒ่าท่านนี้ ยังคงเป็นคนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ของในประเทศนี้อยู่ เกรงว่าพวกตระกูลฉู่คงจะไม่กล้าทำตัวเหิมเกริม กำเริบเสิบสานอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้แน่

ฉลาดทันคน!

"แล้วเมื่อไรท่านถึงจะมอบไม้ปราบผัวนี้ให้ข้าหรือเพคะ" หยวนชิงหลิงยืนขึ้นพลางเอ่ยถาม

"นี่เป็นรางวัลที่จะมอบให้ตามหลัง ต้องมีราชโองการออกมาด้วย ไม่อย่างนั้นแล้ว ใครหน้าไหนมันจะเห็นเจ้าไม้นี่อยู่ในสายตากันเล่า"ไท่ซ่างหวงหันกลับมา แล้วเริ่มวุ่นวายกับเครื่องไม้เครื่องมือต่างๆ มากมายตรงหน้า หยิบสว่านหัวเจาะรูปทรงยาวๆ ที่ดูแปลกตาออกมาดอกหนึ่ง

หยวนชิงหลิงยกยิ้มพลางพูดว่า "มีเหตุผลมากเพคะ มีเหตุผลมาก"

นางคิดอยากจะเอื้อมมือไปหยิบมีดแกะสลัก ไท่ซ่างหวงพลันหันมาจ้องนางตาเขม็ง "ของสำคัญของข้า เจ้ายังกล้าแตะต้องรึ รีบไสหัวกลับไปได้แล้ว"

ตอนที่เข้าวังไป นางยังต้องเดินก้มหัวห้อยต่ำแทบแย่ แต่พอตอนออกจากวัง หยวนชิงหลิงกลับเชิดหน้าคอตั้ง เดินออกมาอย่างสง่าผ่าเผยเป็นที่สุด

การมีคนใหญ่คนโตที่ทรงอิทธิพลหนุนหลังอยู่ มันเป็นอะไรที่กร่างได้เต็มที่แบบนี้นี่เอง

มู่หรูกงกง ก็ไปยังจวนอ๋องหวยเพื่อประกาศพระราชโองการแล้ว โดยแจ้งว่าฝ่าบาททรงแต่งตั้งหมอท่านหนึ่งเพื่อมารักษาอาการป่วยของอ๋องหวย ให้ทางจวนอ๋อง ตระเตรียมที่พักรับรองแก่ท่านหมอให้เรียบร้อย

ในเวลาเดียวกัน หลู่เฟยก็ได้รู้ข่าวเรื่องที่ว่า ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งให้ส่งบรรดาหมอหลวงทุกคนในจวนอ๋องหวยออกไปทั้งหมด แล้วส่งหยวนชิงหลิงมาทำการรักษาอ๋องหวยแทน

นางโกรธจัดจนขว้างปาทำลาย ทุบตีข้าวของทุกอย่างที่ทุบตีได้ภายในตำหนักจนหมดสิ้น ทุบตีข้าวของเสร็จ ก็ไปร้องห่มร้องไห้ที่ห้องทรงพระอักษร บอกว่าจะออกจากวังไปดูแลโอรสด้วยตนเอง หากฝ่าบาทไม่ทรงอนุญาต นางก็จะไม่ขอมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว

สิ่งที่ฮ่องเต้หมิงหยวนกลัวที่สุด ก็คือผู้หญิงร้องไห้ฟูมฟายไม่ฟังเหตุผล จึงโบกๆ พระหัตถ์แล้วตรัสไปว่า "ข้าอนุญาต"

หลังจากได้ยินคำนี้ หลู่เฟยก็หยุดร้องไห้ทันที เปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งขรึมจริงจัง กล่าวขอบพระทัยฝ่าบาท แล้วรีบไปเก็บข้าวของเตรียมออกเดินทาง

มู่หรูกงกงเอ่ยถามว่า "ฝ่าบาท พระสนมหลู่เฟย จะไปขัดขวางการรักษาของพระชายาหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

"ขวางแน่!" ฮ่องเต้หมิงหยวนตอบกลับทันที