บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1175

หยวนชิงหลิงคิดแล้วจึงเอ่ย “ข้าพูดเองดีกว่า”

ในเมื่อหงเย่ขอต่อหน้านาง เช่นนั้นนางก็เป็นคนตอบเองจะเหมาะสมที่สุด

นางเรียกตัวหงเย่ บอกหงเย่เรื่องการตัดสินใจนี้ หงเย่พลันขมวดคิ้ว “ตรัสไปตรัสมา พระชายาก็มีอคติกับนางเหมือนกับคนอื่น”

หยวนชิงหลังกล่าวอย่างสงบ “ที่จริงข้ากับอะโฉ่วก็ถือว่าเป็นคนแปลกหน้า ข้าไม่อคติกับนางก็ไม่หมายถึงข้าต้องเอานางกลับจวน หากท่านกลัวว่าวันหนึ่งต้องจากไป ดูแลนางไม่ได้ ถึงตอนนั้นจวนอ๋องฉู่ก็จะดูแลแทนท่าน ถึงข้าจะคิดว่านางไม่จำเป็นต้องมีคนดูแลก็ใช้ชีวิตได้ดี ไม่มีใครกล้ารังแกนางก็ตาม แต่เห็นแก่ท่านชาย เราจะพยายามดูแลนางให้ดี”

เมื่อหงเย่ฟังจบ นิ่งไปพักใหญ่ถึงพูดขึ้นเรียบๆ “ได้!”

เมื่อหงเย่ไปแล้ว หยวนชิงหลิงก็คิดว่าเขาน่าจะโกรธ เพราะนางไม่เคยรับปากเรื่องที่หงเย่ขอสักครั้ง

ที่จริงนางก็อึดอัดใจเหมือนกัน

วันนี้อะโฉ่วคงไม่มาแล้ว ดังนั้นหยวนชิงหลิงจึงไปหาคุณย่า วันนี้นางออกตรวจจึงไปช่วยงาน

ช่วงนี้หยวนชิงหลิงก็กำลังศึกษาแพทย์แผนจีนอยู่เหมือนกัน แพทย์แผนจีนล้ำลึก เรียนมากอีกสักแขนงก็ไม่เลว

รอจนผู้ป่วยไปหมดแล้ว นางก็ช่วยคุณย่าเก็บข้าวของ เมื่อคุณย่าเห็นสีหน้าคับอกคับใจจึงเอ่ยถาม “มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือ?”

หยวนชิงหลิงดึงคุณย่านั่งลง เล่าเรื่องที่หงเย่ขอร้อง และบอกเรื่องเปลวไฟบนหน้าอะโฉ่วกับทุกอย่างที่อะโฉ่วเจอมา สุดท้ายก็พูด “ที่จริงเรื่องน่าอนาถที่นางเจอตอนเด็กๆ ตามหลักแล้วข้าไม่ควรปฏิเสธคำขอของหงเย่ แต่คนล้วนเห็นแก่ตัว เวทหมอผีเหล่านั้นที่อะโฉ่วรู้ ข้าทำอะไรไม่ได้สักนิด ก็เลยระแวงนางอยู่ตลอด ”

เมื่อคุณย่าฟังจบกลับมองนางพลางถาม “แก้มซ้ายมีเปลวไฟ ตรงกลางเปลวไฟมีจุดสีดำใช่หรือเปล่า?”

“ใช่! ท่านทราบได้ยังไง?” หยวนชิงหลิงตะลึง

“ข้าเคยเห็น” คุณย่าพูด “ข้ายังรักษาหายมาแล้วด้วย”

“รักษาหาย?” หยวนชิงหลิงประหลาดใจมาก “เป็นเรื่องตั้งแต่เมื่อไรหรือ?”

“ประมาณห้าปีก่อนเจอผู้ป่วยคนหนึ่ง เป็นผู้ป่วยจากโรงพยาบาลดี้ยีแห่งเมืองเซียงซีย้ายมารักษาแพทย์แผนจีน เป็นวัยรุ่นอายุห้าสิบกว่าๆ บนตัวก็มีปานแบบนี้หลายจุดเหมือนกัน”

หยวนชิงหลิงมองนาง เอาเถอะ วัยรุ่นอายุห้าสิบกว่า

“คนเซียงซี?”

“ใช่ ตอนนั้นวิธีตรวจอะไรของโรงพยาบาลดี้ยี นางก็ทำมาหมด แล้วยังถึงกับเคยเจาะสูบองค์ประกอบมาตรวจ แต่ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรของโรค แต่ลองยิงเลเซอร์ หายไปไม่นานก็กลับมาอีก ข้าก็ลองมาหลายวิธีเหมือนกัน ตอนหลังก็เลยรักษาการสะสมของต่อมเม็ดสีของนาง ผ่านไปสองสามเดือนก็หายไปแล้ว แถมตอนหลังก็ไม่กลับมาอีก เจ้าลองไปถามนางดู ถ้ายอมก็มาที่นี่ได้ ข้าจะลองรักษานางดู”

หยวนชิงหลิงคิดว่าอะโฉ่วต้องอยากกำจัดปานแผ่นนี้ที่นางคิดว่าเป็นปีศาจมาเกิดแน่ ดังนั้นจึงให้คนไปหาหงเย่ บอกเขาเรื่องนี้ทันที

ย่าหยวนดึงมือของหยวนชิงหลิง ขมวดคิ้วพูด “เกี่ยวกับเรื่องปาน ตอนหลังข้าได้รู้จากนักวิจัยของเซียงซีหลายคน ที่จริงตรานี้ไม่ธรรมดาเลย เขาบอกว่าศึกษาพบว่าตรานี้ เป็นตราของราชวงศ์ในแคว้นเล็กโบราณหนึ่ง”

“ตราของราชวงศ์? แคว้นเล็กอะไรหรือ?”