บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1184

หยวนชิงหลิงมีความรู้สึกเหมือนถูกปั่นหัว มองดูเหลิ่งจิ้งเหยียนที่หน้าตาบริสุทธิ์อย่างงงงัน เขายังกลับมาปลอบใจหยวนชิงหลิงอีก “ตาไม่มีแววก็มีอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงบอกให้เจ้าห้าหิ้วเขาไปอีกด้าน เอ่ยถาม “ท่านเช่นนี้คืออ้างนางมาหลอกท่านแม่ของท่านงั้นหรือ? ท่านไม่ได้ชอบนางโดยสิ้นเชิง?”

เหลิ่งจิ้งเหยียนกล่าวอย่างสบายๆ “ไม่ได้หลอก แน่นอนว่าก็ไม่ได้ชอบนางจริงๆ เพียงแค่รู้สึกสึกว่าทำเรื่องที่มีความหมายเรื่องหนึ่ง”

หยวนชิงหลิงได้ยินคำพูดนี้ก็โกรธเป็นอย่างมาก กล่าวด้วยจิตใจที่ร้อนรน “นี่เรียกว่าเรื่องที่มีความหมายอะไรกันล่ะ? ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านย่าท่านนี้ของตระกูลหยวนดีใจเป็นที่สุดเชียว? เดี๋ยวท่านเข้าไป ดูแววตาที่นางมองท่าน ว่าเป็นแววตาแม่ยายที่มองดูลูกเขยหรือไม่? ใต้เท้าเหลิ่ง ชีวิตของท่านไร้รสชาติเกินไปแล้ว ต้องเอาคนสูงอายุมาล้อเล่นงั้นหรือ?”

หยู่เหวินเห้าเห็นนางโกรธจนทนไม่ได้ จึงกล่าว “ช่างเถอะ ประเดี๋ยวค่อยอธิบายให้กระจ่างก็ได้”

หยวนชิงหลิงกลอกตาขาวใส่เขาแวบหนึ่ง กล่าวอย่างโมโห “ท่านยังจะช่วยเขาอีก? ท่านต้องว่าเขาสิ ท่านคิดว่าเรื่องนี้อธิบายก็จบแล้วหรือ? ฮูหยินใหญ่ทางนั้นชื่นชอบเป็นอย่างมากเชียว เพียงได้ยินก็แทบจะจัดงานมงคลแล้ว”

หยู่เหวินเห้าไม่ได้มีความคิดเป็นของตัวเอง ได้ยินยายหยวนพูดเช่นนี้ ก็ตำหนิเหลิ่งจิ้งเหยียนทันที “เจ้าเองก็เช่นกัน ล้อเล่นอะไร? คนสูงอายุล้อเล่นไม่ได้”

เหลิ่งจิ้งเหยียนมองดูสามีภรรยาคู่นี้ ยังจะหัวเราะขึ้นมาอีก “ข้าไม่ได้ชอบนาง แต่มีคนที่ชอบนางนี่ หากว่านางไม่กลับมา จะทำให้ทังหยางพบหน้านางสักครั้งได้อย่างไร? จะว่าไป ทังหยางล่ะ? ไม่เห็นเขาหลายวันแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ”

“เขาลากิจไปทำธุระแล้ว อย่างน้อยครึ่งเดือนกว่าถึงจะกลับมา แต่ว่า แม่นางเจ็ดผู้นี้เกี่ยวข้องอะไรกับทังหยางล่ะ?” หยู่เหวินเห้ามองดูเขาอย่างสงสัย

เหลิ่งจิ้งเหยียนเอามือไขว้หลัง สีหน้าสุขุมนิ่งเฉย “เพราะแม่นางเจ็ดก็คนในดวงใจทังหยางที่ได้ฆ่าตัวตายไปแล้วไงล่ะ”

เมื่อคําพูดเหล่านี้หลุดออกมา หยวนชิงหลิงและหยู่เหวินเห้าต่างก็ตกตะลึงเป็นที่สุด พวกเขาสบตากัน พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “นี่จะเป็นไปได้อย่างไรกัน?”

เหลิ่งจิ้งเหยียนกล่าวด้วยความเสียดาย “เช่นนั้นพวกเขามีวาสนาได้พบกันแต่ไร้วาสนาที่จะได้เคียงคู่กันแล้วจริงๆ เสียแรงความคิดของข้าเปล่าๆ”

จิตใจของหยวนชิงหลิงเป็นความปีติ อย่างน้อย นางไม่ได้ตาย ท้ายที่สุดทังหยางก็ไม่ได้แบกรับชีวิตคนหนึ่งชีวิตนี้ไว้

สำหรับพวกเขาจะอยู่ด้วยกันได้หรือไม่ นั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง จากความดึงดันของแม่นางเจ็ด บุพเพสันนิวาสครั้งนี้เกรงว่าจะหันหลังกลับไม่ได้แล้ว

“เจ้ารู้ได้อย่างไร?” หยู่เหวินเห้าถามเขา

เหลิ่งจิ้งเหยียนมองดูเขา “บังเอิญข้ารู้จักคนข้างกายของแม่นางเจ็ด ทุกครั้งที่เขากลับเมืองหลวงล้วนมาหาข้าเพื่อดื่มเหล้า ผู้ชายนี่ ดื่มมากแล้วมักจะควบคุมปากตัวเองไม่ได้ ไม่ทันระวังก็เล่าให้ข้าฟัง ตอนแรกคิดว่าไม่จําเป็นต้องพูด เพราะอย่างไรทังหยางก็แต่งงานแล้ว และตอนนั้นข้าก็รู้สึกว่าใต้เท้าทังค่อนข้างเลว ตอนนี้รู้ว่าเป็นกลลวงและการคิดบัญชีเหตุการณ์หนึ่ง คิดว่าทั้งสองคนควรพูดให้ชัดเจนจะดีกว่า จึงวางแผนการแผนนึ่ง ให้แม่นางเจ็ดกลับเมืองหลวงพ่ะย่ะค่ะ”