บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 120

หยู่เหวินเห้าตะแคงข้าง หันหลังให้นาง ซ่อนความโกรธไว้พลางพูดเสียงเรียบๆ ว่า "สามคนห้าคนได้กระมัง"

หยวนชิงหลิงตกใจจนผงะ เดิมทีก็คิดว่าซักหนึ่งหรือสองคนก็นับว่ามากแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะมีถึงห้าคน

ในฐานะคนยุคปัจจุบัน เอาจริงๆ นางก็ไม่สามารถเข้าใจเหตุผลได้หรอกว่า ทำไมผู้ชายถึงต้องมีเมียทาส ทั้งไม่เข้าใจเหตุผลที่ว่าต้องการมีลูกหลาน มีทายาทมากมายไว้สืบสกุลให้วุ่นวายแบบนั้นด้วย

นางก็ตะแคงข้างหันหลังให้เขาเช่นกัน รู้สึกโกรธกรุ่นในใจ โกรธแทนบรรดาหญิงสาวเหล่านั้น

ยกตัวอย่างเช่นลู่หยา ผู้หญิงทุกคนแท้ที่จริงแล้วล้วนไม่มีใครอยากเป็นเมียทาส ใครจะไปอยากเป็นเครื่องมือผลิตลูกให้ผู้ชายกันล่ะ แต่เป็นเพราะอำนาจบารมีที่ไม่เท่าเทียม พวกนางจึงต้องยอมแพ้ ด้วยเพราะสถานะทางสังคมของพวกนางต่ำต้อยเหลือเกิน

บรรดาหญิงสาวที่ยากจนเหล่านั้น จึงต้องยอมให้คนใจคอโหดร้ายอย่างหยู่เหวินเห้า ทำลายพรหมจรรย์ได้ง่ายๆ เช่นนั้นน่ะหรือ

แต่ถ้าตอนนี้จะส่งพวกนางออกจากจวนไป ในสังคมที่ยึดถือระบบศักดินาพรรค์นี้ พวกนางจะยังหาผู้ชายจากครอบครัวดีๆ ที่ไหน มาแต่งงานได้อยู่อีกหรือ

หยวนชิงหลิงโกรธมาก ทางหยู่เหวินเห้าก็โกรธมากเช่นกัน

คำถามนั้นของนาง มันหมายความว่าอย่างไรไม่ทราบ นางเห็นเขาเป็นคนอย่างไรกันหรือ ยังมีหน้ามาถามเรื่องเมียทาสอีก เขาไม่มีแม้แต่พระชายารองด้วยซ้ำ จะมีก็แต่นางที่เป็นชายาเอกนี่ล่ะ อีกทั้งยังรังเกียจ ไม่อยากไปแตะต้องสัมผัสให้เปลืองเนื้อเปลืองตัวอีกด้วย

ทั้งสองต่างก็โกรธจนเดือดปุดๆ สุดท้ายเลยไม่มีใครหลับได้ลงสักคน

ฝืนหลับตา พลางก่นด่าสาปแช่งในใจไปได้สักพัก ฟ้าก็เริ่มสว่างแล้ว

หยู่เหวินเห้าลุกขึ้นก่อน ออกไปมอบหมายงานกับทังหยาง โดยบอกให้เขากลับไปที่ศาลาว่าการก่อน แจ้งว่าวันนี้เขาจะยังไม่กลับไปจนกว่าถึงช่วงบ่าย

หยวนชิงหลิงก็ลุกขึ้นมาแล้วเช่นกัน นางไม่รอให้ลู่หยาเข้ามาช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ตรงไปหยิบเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนเองอย่างรวดเร็ว

แม่นมฉีหยิบเสื้อผ้าของหยู่เหวินเห้าออกมา ถอดออกทีละชิ้นๆ แล้วก็ช่วยสวม ช่วยรัดทีละชิ้นๆ เช่นกัน หยวนชิงหลิงนั่งมองดูอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง อดพูดไม่ได้ว่า "มือเจ้าก็ไม่ได้พิการสักหน่อย ทำไมถึงใส่เสื้อผ้าเองไม่ได้ล่ะ"

หากในยามปกติ นางจะไม่พูดอะไรแบบนี้ออกมาแน่ เพราะรู้ว่าบรรดาผู้รากมากดี เจ้าขุนมูลนายเหล่านี้เป็นพวกเจ้ายศเจ้าอย่าง ถึงขั้นที่ว่ากินข้าวที ยังแทบต้องมีคนป้อน

แต่เพราะเมื่อคืน นางทนเก็บกลั้นไฟโทสะไว้จนเต็มท้อง หากไม่ระบายมันออกมาบ้าง นางคงไม่มีความสุขเป็นแน่

หยู่เหวินเห้าไม่ได้พูดอะไร แต่แม่นมฉีถึงกับตกใจจนผงะ "พระชายา นี่คือสิ่งที่ข้าน้อยสมควรทำนะเพคะ"

"เรียกให้เมียทาสของเขามาทำสิ" หยวนชิงหลิงโพล่งออกมา พูดจบกลับรู้สึกเสียใจในภายหลังซะแล้ว หญิงสาวเหล่านั้นไม่ได้มีความผิดอะไรแท้ๆ เมื่อคืนนี้นางยังรู้สึกสงสารบรรดาหญิงสาวเหล่านั้นอยู่เลย พอมาวันนี้ กลับพูดจาหยาบคายไม่ให้เกียรติพวกนาง

แม่นมฉีหัวเราะ "ดูที่พระชายาพูดเข้าสิ ท่านอ๋องมีเมียทาสที่ไหนกันล่ะเพคะ"

ลู่หยาเข้ามาหวีผมให้หยวนชิงหลิง พูดขึ้นมาเบาๆ ว่า "เมื่อคืนนี้ข้าน้อยไปถามแม่นมมาแล้ว และแม่นมบอกว่าท่านอ๋องไม่มีเมียทาสเพคะ"

หยู่เหวินเห้าถามอย่างเย็นชาว่า "ทำไมเจ้าถึงต้องสนใจนัก ว่าข้าจะมีเมียทาสหรือไม่"

หยวนชิงหลิงถึงกับเถียงไม่ออกเลยทีเดียว

แต่หัวใจที่หนักอึ้งคล้ายถูกก้อนหินหนักๆ ทับไว้วันหนึ่งเต็มๆ นั้น พลันรู้สึกผ่อนคลายสบายใจขึ้นมาทันที

นางตระหนักได้ว่า เวลานี้นางรู้สึกใส่ใจหยู่เหวินเห้าขึ้นมาแล้ว

"ก็แค่อยากรู้เฉยๆ" หยวนชิงหลิงพูดนิ่งๆ

"อยากรู้เฉยๆ หรือ" หยู่เหวินเห้าที่แต่งตัวเรียบร้อยหมดจดแล้วเดินเข้ามาใกล้ ในกระจกทองแดงสะท้อนเงาของเขาแจ่มชัด รอยเล็บซ้ายสามรอย ขวาสามรอยที่ปรากฏนั้นดูน่าขันอย่างยิ่ง เรียกได้ว่าสูญเสียความงามสง่าไปหลายส่วนเลยทีเดียว

หยู่เหวินเห้าก็เห็นแล้วเช่นกัน พูดอย่างโกรธเคืองว่า "แล้วเจ้าจะทำอย่างไรกับใบหน้าของข้าล่ะ"

"เจ้าก็บอกไปว่าโดนแมวข่วนสิ" หยวนชิงหลิงตอบกลับด้วยอาการร้อนตัว

"แล้วข้ายังจะมีหน้าไปพบเจอผู้คนได้อยู่อีกหรือไม่"

หยวนชิงหลิงรีบลุกขึ้นยืน กดให้เขานั่งลง "ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวข้าช่วยทาแป้งให้เจ้าเอง ทาแป้งปิดๆ สักหน่อยก็ได้แล้ว"

"ข้าไม่ทาแป้ง" เขายิ่งโกรธขึ้นกว่าเดิมแล้ว นี่มันเป็นเรื่องของหน้าตาต่างหาก ผู้หญิงใจร้ายคนนี้มีอะไรที่ไม่ลงรอยกับใบหน้านี้ของเขานักนะ!

"เป็นข้าที่ผิดเอง ข้าไม่ควรดื่มเหล้า ไม่ควรเมาแล้วบ้าอาละวาด จะไม่มีครั้งต่อไปแล้วเพคะ ขอท่านอ๋องโปรดทนน้อยเนื้อต่ำใจไปเช่นนี้สักสองวันก็แล้วกัน แผลนี้ไม่ได้ลึกมาก พรุ่งนี้ก็คงแทบจะไม่เห็นรอยเท่าไรแล้ว แป้งนี้ของข้ามันดีมากเลยนะ ทาแล้วผิวจะดูเนียนเป็นธรรมชาติ ทาแล้วใครก็มองไม่เห็นรอยแผลเลย ท่านดูข้าสิ..." นางพูดไปพลาง ก็ยกมือขึ้นมาลูบๆ เกลี่ยๆ บนใบหน้าตัวเองไปด้วย "มองไม่เห็นเลยใช่ไหมเพคะ ว่าข้าทาแป้งรองพื้นอยู่"

ใบหน้าของนางทั้งขาวละเอียดผุดผาด เต็มไปด้วยความยืดหยุ่นเต่งตึง ทั้งยังชุ่มชื้นเนียนใสดูน่าสัมผัสอย่างยิ่ง