บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1241

สนทนาไปพอประมาณแล้ว หูชิงหยุนก็มาด้วย ทังหยางให้คนไปเชิญหยวนชิงหลิงออกมา หารือเรื่องขายโรงงานยาพร้อมกับหลิวจิ้งและหูชิงหยุน

เนื่องจากทั้งสองฝ่ายคิดเห็นในทางเดียวกัน อีกทั้งหูชิงหยุนก็ให้ราคาค่อนข้างงาม ดังนั้นหลิวจิ้งจึงสั่นคลอน แต่เขาไม่ได้ตัดสินใจในทันที บอกว่าจะกลับไปหารือกับน้องชายก่อน พรุ่งนี้ถึงให้คำตอบ

หูชิงหยุนแสดงออกว่าเข้าใจ บอกว่าพรุ่งนี้จะมารอฟังข่าวของเขา

ทังหยางยังส่งหลิวจิ้งออกไปด้วยตนเอง ขณะที่ส่งถึงปากประตู ทังหยางก็อมยิ้มพูดขึ้นอีก “คุณชายหลิว คุณชายโปรดอย่าลืมเรื่องที่คุยกันในวันนี้นะขอรับ”

หลิวจิ้งเอ่ย “ใต้เท้าทังวางใจ ในเมื่อข้ารับปากแล้วก็ต้องให้อยู่แล้ว วางใจเถอะ”

ทังหยางประสานมือคำนับ “เช่นนั้นก็ดี ขอขอบคุณคุณชายล่วงหน้า!”

หลิวจิ้งขึ้นรถม้า ผ่อนลมหายใจ พอเห็นทังหยางยังมองมาอยู่ก็คิดจะยกมือขึ้นให้เขากลับ แต่พอยกมือขึ้นแล้วก็รีบวางลงอีก ในเมื่อต้องให้เงิน เช่นนั้นก็จะทิ้งฐานะต่อหน้าพวกเขาไม่ได้อยู่แล้ว

เมื่อเขากลับถึงจวน อาหลิวก็ขึ้นรับเอ่ยถาม “คุณชายใหญ่เจรจาเป็นยังไงบ้างขอรับ?”

หลิวจิ้งเอ่ย “อาหลิววางใจ อีกฝ่ายให้ราคาสูงมาก สองล้านตำลึงแน่ะ แต่เขาจะเอาแค่โรงงานยา สถานพยาบาลกับยาพวกนั้นเขาไม่เอา”

“งั้นพระชายารัชทายาทว่ายังไงขอรับ? ท่านบอกพระชายารัชทายาทว่าจะให้ส่วนแบ่งหรือเปล่า? ทรงเอาหรือไม่ขอรับ?” อาหลิวเอ่ยถาม

หลิวจิ้งนั่งลง หัวเราะเยาะ “มีคนรังเกียจกลิ่นเหม็นคาวของเงินด้วยหรือ? ก็ต้องเอาอยู่แล้ว ข้าจะบอกให้นะ อาหลิว คนในจวนอ๋องฉุ่ แต่ละคนล้วนโลภมาก ทังหยางกับสวีอี ปกติเห็นเขาใหญ่โตวางก้ามแต่ช่วยเรื่องนี้หน่อยเดียวก็จะเอาเงินกับข้า ทังหยางยังกลัวข้าไม่ให้ ถึงปากประตูแล้วยังพูดขึ้นอีกแน่ะ”

“พวกเขาติดตามองค์รัชทายาท เบี้ยหวัดไม่มาก มีโอกาสก็หากินข้างนอก ก็ต้องคว้าโอกาสอยู่แล้วขอรับ แบบนี้ก็ดี ถึงยังไงในจวนนอกจวนท่านก็จัดการสักหน่อย ให้ได้ก็ให้บ้าง คนทั้งจวนอ๋องรับเงินท่านแล้วต่อไปจะได้ง่าย องค์รัชทายาทจะจับผิดท่าน ก็มีคนพูดแทนให้ ก็รับเงินรับผลประโยชน์จากท่านแล้วนี่”

หลิวจิ้งพยักหน้า “ข้าก็คิดอย่างนี้เหมือนกัน”

เขาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “ท่านแม่หาเรื่องพระชายารัชทายาท แล้วพระชายารัชทายาทก็เป็นคนที่เสด็จตาให้ความสำคัญอีก อาหลิวท่านพูดถูก ป้องกันไม่ให้มาเอาคืนพวกเราพี่น้องทีหลัง ให้เงินแลกความอยู่รอดก็ดีเหมือนกัน แต่ให้ครึ่งหนึ่ง เยอะไปหน่อยหรือเปล่า? โรงงานยาขายสองล้านตำลึง ก็ต้องให้นางล้านตำลึง แล้วที่เหลือยังต้องให้อีกไหม? สถานพยาบาลพวกนั้นก็จะขายเหมือนกัน แล้วยังมียาเยอะแยะพวกนั้นอีก ถ้าให้นางครึ่งหนึ่งหมด งั้นก็หลายล้านตำลึงแล้ว”

อาหลิวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณชายจะเสียดายของนอกกายพวกนี้ไม่ได้เด็ดขาดนะขอรับ ชีวิตตัวเองสำคัญหรือว่าเงินสำคัญ? คนในราชวงศ์แหยมได้หรือ? บทเรียนของเจ้าหญิงท่านลืมไปแล้วหรือยังไง? เจ้าหญิงเป็นพระธิดาแท้ๆ ของไท่ซ่างหวง พอล่วงเกินพระชายารัชทายาทแล้ว คนในวังก็สั่งประหารชีวิตทันที แถมยังส่งตัวท่านพ่อกับท่านปู่ของท่านไปอีก เป็นเพราะไท่ซ่างหวงทรงมีเมตตาถึงได้รักษาชีวิตพวกท่านไว้ได้ แต่ไท่ซ่างหวง...”

เขากดเสียงต่ำลง “ไท่ซ่างหวงจะอยู่ได้อีกกี่ปี? พอไท่ซ่างหวงไปแล้ว ถ้าองค์รัชทายาทจะเล่นงานพวกท่านพี่น้องก็ง่ายอย่างพลิกฝ่ามือ!”

เมื่อหลิวจิ้งได้ยินเขาพูดเช่นนี้แล้วก็กลัวขึ้นมาทันใด รีบเอ่ย “ได้ ข้าเชื่ออาหลิว ให้ก็ให้ไปเถอะ”

อาหลิวอือเสียงหนึ่ง มองแล้วพลางเอ่ย “จริงสิ พวกเขายังถามเรื่องอื่นหรือเปล่าขอรับ?”

หลิวจิ้งเอ่ย “ก็สัพเพเหระนิดหน่อย ไม่ได้ถามเรื่องอื่น”

“ไม่ถามถึงข้าน้อย...หรือคนอื่นในโรงงานยาหรือขอรับ? เพราะพวกเขาจะซื้อโรงงานยา ไม่ต้องทำความเข้าใจสักหน่อยหรือ?” อาหลิวจ้องเขาพลางถาม

หลิวจิ้งเมาอยู่บ้าง ใจคิดแต่เรื่องจะขายโรงงานยา เรื่องอื่นเขาไม่ได้ใส่ใจ เอ่ย “ก็ถามเรื่อยเปื่อยนิดหน่อย อย่างคนดูแลกับเงินเดือนพวกคนงาน ข้าก็พูดไปบ้าง นี่สำคัญด้วยหรือ?”

อาหลิวโล่งอก “ไม่สำคัญขอรับ ก็ต้องพูดได้อยู่แล้ว”

“งั้นพรุ่งนี้ก็ตอบตกลง? ตีเหล็กเมื่อร้อน ข้ากลัวว่าเขาจะไปสืบเรื่องข้างนอกแล้วกลับมากดราคา” หลิวจิ้งยังร้อนใจอยู่บ้าง

“ขอรับ ขายเถอะ!” อาหลิวพูด

หลิวจิ้งพูดขึ้นอย่างดีใจ “งั้นก็ตามนี้ คืนนี้ข้าจะไปเที่ยวที่หอสามบุปผาสักหน่อย พรุ่งนี้ก็ไปขายโรงงานยาที่จวนอ๋องฉู่ อาหลิว พรุ่งนี้ท่านไปเป็นเพื่อนข้า เรื่องหนังสือสัญญาข้าไม่รู้เรื่อง กลัวถูกหลอก”