บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1245

ท่านชายสี่สนทนากับหยู่เหวินเห้าในห้องหนังสือหนึ่งชั่วยามเศษ หลังจากท่านชายสี่บอกเล่าสถานการณ์แล้ว การหารือของพวกเขาก็คือจะเฝ้าระวังอย่างไร เร่งวิจัยอาวุธ เกลี้ยกล่อมขุนนางในราชสำนักและเสด็จพ่อให้เห็นพ้องกับการทำสงครามอย่างไร

หยู่เหวินเห้าไม่กลัว เขาห่วงแต่เจ้าหยวนจะกลัว ดังนั้นหลังจากหารือกับท่านชายสี่แล้ว เขาก็กลับไปหาหยวนชิงหลิงที่ตำหนักเซี่ยวเยว่ทันที

หรงเยว่จากไปแล้ว หยวนชิงหลิงเย็บเสื้อผ้าให้ตอเป่าอยู่ในห้อง ตอเป่าหมอบอยู่แทบเท้านาง ใบหน้าตั้งชัน เมื่อเห็นหยู่เหวินเห้าเข้ามาแล้ว มันก็ส่ายหาง ขยับออกด้านข้าง

หยู่เหวินเห้าเข้าไปกอดหยวนชิงหลิง เห็นขอบตานางแดงเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไร”

หยวนชิงหลิงมองเขา ดวงตาแดงขึ้นอีกบางส่วน “ข้ารู้ มีสำนักเหลิ่งหลัง มีคนมากมาย ไม่เป็นไร แถมยังมีเจ้าแฝดสอง แฝดสาม หมาป่าหิมะ เสือน้อย พวกเราอาจไม่แพ้ให้พวกเขา”

ตอเป่าร้องหงิงๆ หยวนชิงหลิงจึงมองมันแล้วหัวเราะ หัวเราะจนสะอื้น “ตอเป่าบอกว่า มันก็ช่วยได้”

หยู่เหวินเห้าเห็นนางพยายามปกปิดความกังวลอย่างหนัก ยื่นมือออกไปกอดนางเข้าอ้อมอก “นั่นสิ เพราะงั้นเจ้ายิ่งไม่ต้องเป็นห่วง ข้ากับท่านชายสี่วางแผนกันแล้ว แค่ส่งทหารไปเร็วๆ ก็ไม่ต้องกลัวเรื่องประกาศเงินรางวัลอีก เพราะพอส่งทหารไป คนเป่ยโม่ก็จะไม่อยากเสียทอง ต้องดึงกลับมาเตรียมรบแน่”

“อื่อ!” เมื่อหยวนชิงหลิงได้ยินคำพูดมั่นใจของเขาแล้ว ก็สงบใจอย่างไม่มีสาเหตุขึ้นมาก

อย่างไม่รู้ตัว ที่จริงเขาได้เติบใหญ่เป็นวีรบุรุษที่แบกแผ่นดินเป่ยถังได้แล้ว

ต่างจากที่เพิ่งรู้จักในตอนแรกเป็นคนละคน

นางมั่นใจในเขา วิกฤตกี่ครั้งกี่หนก็ผ่านมาแล้ว ครั้งนี้จะอย่างไร?

ทั้งสองโอบกอดกัน ให้พลังกับอีกฝ่าย ขณะที่ปล่อยนาง แววตานางได้กลับคืนสู่ความมุ่งมั่นดังเดิมแล้ว

สายตาเขาเคลื่อนไปทางเสื้อผ้าที่อยู่บนโต๊ะ “ของตอเป่าหรือ? ขาดแล้วหรือ?”

“สู้กับหมาป่าหิมะอยู่เรื่อย ถูกหมาป่าหิมะกัดขาด” หยวนชิงหลิงหัวเราะ แล้วหยิบขึ้นมาอีก “ข้าซ่อมไปนิดหน่อย มันรอใส่อยู่แน่ะ”

หยู่เหวินเห้าหัวเราะพลางเอ่ย “ที่จริงข้าเพิ่งเคยเห็นว่าหมาใส่เสื้อผ้าด้วย แต่ที่บ้านเกิดเจ้ากลับมีเยอะ”

“ตอเป่าแก่แล้ว ขี้หนาว” หยวนชิงหลิงมองตอเป่าสายตาหนึ่ง ตอเป่ายังหมอบอยู่แทบเท้านาง ดำเมี่ยมเป็นมัน อย่างไม่รู้ตัว ตอเป่าอยู่เป็นเพื่อนนางได้ห้าหกปีแล้ว

ตอนที่ตอเป่าถูกรับมาก็เป็นสุนัขเต็มวัยแล้ว ไม่รู้ว่าเจ้าพระยาหุ้ยติ่งเลี้ยงมานานเท่าใด ก่อนหน้านี้รู้สึกเสมอว่าตอเป่ายังหนุ่ม แต่พอขนบนหน้ามันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาว ถึงตกใจว่าตอเป่าได้ย่างเข้าช่วงท้ายแล้ว

เดิมทีบนตัวมันก็มีรอยแส้ เจ้าพระยาหุ้ยติ่งลงแส้กับมัน ตอนนี้ร่องรอยกระจายเต็มตัว ขนไม่งอก ฤดูหนาวมันจึงหนาว ที่ทำเสื้อผ้าให้มันก็เพราะปีก่อนเห็นมันตัวสั่นอยู่ใต้ระเบียงทางเดิน ไม่กล้าไปตรงที่มีหิมะ

หยู่เหวินเห้าอุ้มตอเป่าขึ้นมา สองเท้ามันหยัดอยู่ที่หัวเข่าเขา ยืนขึ้น ยังคงท่วงท่าน่าเกรงขาม ตอนที่รับมันมาใบหน้าเลือดเนื้อเละเทะ พอรักษาหายแล้วก็เหลือเป็นรอยแผลเป็น ซึ่งรอยนี้ทำให้ตอเป่าดูน่าเกรงขามไปทุกทิศ

หลายปีมานี้หยู่เหวินเห้าเอ็นดูเอาใจมันมาก เพราะหากไม่มีมัน เจ้าหยวนคงต้องตายอยู่ในเงื้อมมือเจ้าพระยาหุ้ยติ่งแล้ว

เขาหอมตอเป่าทีหนึ่ง “พริบตาเดียว ตอเป่าของข้าก็แก่แล้ว”

ตอเป่าคลอเคลียอยู่ที่ใบหน้าเข้า แล้วหนุนศีรษะกับบ่าเขา

หยู่เหวินเห้าอุ้มมัน มองหยวนชิงหลิงแล้วเอ่ย “ช่วงนี้ข้านึกถึงเรื่องเก่าๆ อยู่บ่อยๆ เจ้าหยวน ถ้ากลับไปได้อีกครั้ง ตอนนั้นข้าจะไม่ทำอย่างนั้นกับเจ้า”

หยวนชิงหลิงเงยหน้ามองเขาทีหนึ่ง “เรื่องนานขนาดนี้แล้ว ทำไมยังพูดถึงอีกล่ะ?”