บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1290

หรงเยว่ไม่เคยเห็นหยวนชิงหลิงดุขนาดมาก่อน เยือกเย็นขนาดนี้ บวกกับเดิมในใจนางก็รู้สึกผิด จึงปิดบังต่อไปไม่ไหวแล้ว ทำได้เพียงถอนหายใจแล้วเอาไม้ไผ่เล็กมา หยิบกระดาษที่อยู่ข้างในออกมายื่นให้กับงาน พร้อมพูดขึ้นอย่างเป็นห่วงว่า “เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ทานยาเม็ดจื่อจินไปแล้ว”

หยวนชิงหลิงเปิดกระดาษดู รู้สึกเพียงว่าดวงตามืดลงอย่างรุนแรง มีอาการเจ็บและวิงเวียนศีรษะ ร่างกายของนางไหวเอน หรงเยว่รีบประคองนางไว้ นางหลบหรงเยว่ จ้องมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นด้วยสายตาเฉียบคมว่า “พวกเจ้าไม่ควรปิดบังข้า”

หรงเยว่พูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ก็กลัวเจ้ารับไม่ได้ไง? กลัวว่าเจ้าจะเหนื่อยจนส่งผลกระทบต่อลูกในครรภ์”

หยวนชิงหลิงสูดหายใจเข้าลึกๆ อดกลั้นความเจ็บปวดในใจไว้ พร้อมกัดฟันพูดขึ้นว่า “รับไม่ได้ก็ไม่ต้องรับแล้วหรือ? ตั้งแต่วันแรกที่เขาไปสนามรบ ข้าก็ทำใจไว้แล้ว ไม่มีอะไรที่ข้าจะรับไม่ได้ ลูกในท้องของข้าก็เหมือนกัน หากรู้ว่าเกิดเรื่องกับเจ้าห้า ลูกก็จะเข้มแข็งเหมือนกับข้า”

หรงเยว่ปล่อยมือหรงเยว่ จับโต๊ะไว้ รู้สึกแสบร้อนในท้องรุนแรงยิ่งขึ้น แผดเผาทั้งตัวเหมือนอยู่ใกล้กองไฟ นางค่อยๆปรับลมหายใจ บีบบังคับความกลัวและความกังวลที่กำลังคืบคลานเข้ามาให้สงบลง พร้อมพูดขึ้นว่า “พักผ่อนสองชั่วโมง แล้วรีบเดินทางต่อ”

“รีบร้อนขนาดนี้เลยหรือ?” หรงเยว่คิดไม่ถึงว่านางจะเข้มแข็งขนาดนี้ ตอนแรกตอนที่นางคิดว่าเกิดเรื่องกับเจ้าหก ยังรับไม่ได้จนเป็นลมไป เดิมคิดว่าหยวนชิงหลิงจะยิ่งรับไม่ได้

หยวนชิงหลิงมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นด้วยดวงตาแดงก่ำว่า “ตอนที่ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องกับเจ้าห้า ข้าก็คิดไว้แล้วว่าจะพักสองสามชั่วโมงแล้วก็เดินทางต่อ แต่หรงเยว่ พวกเจ้าไม่ควรที่จะปิดบังข้าจริงๆ และนี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าห้าต้องการแน่ หากเจ้าห้ายังมีสติดี เขาจะไม่ให้พวกเจ้าปิดบังข้า เจ้าช่วยข้าไว้มาก ข้าไม่อาจตำหนิถือโทษเจ้าได้ แต่เรื่องนี้เจ้าทำให้ข้าผิดหวังมากจริงๆ ข้ากับเจ้าแฝดสองฝันร้าย ให้เจ้าไปสืบข่าว เจ้ากลับมาปิดบังข้า”

หรงเยว่พูดขึ้นอย่างเสียใจว่า “ขอโทษ ตอนที่ข้าเข้าวัง นึกว่าเกิดเรื่องกับเจ้าหก ข้าตกใจจนเป็นลมไปทันที ข้านึกว่าเจ้าจะเป็นเหมือนข้า จะต้องยอมรับข่าวนี้ไม่ได้แน่ จึงไม่กล้าบอกกับเจ้า”

หยวนชิงหลิงหันไปดื่มน้ำหนึ่งคำ บีบกลั้นน้ำตากลับขึ้นไป ค่อยๆส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ยังไงข้าก็ต้องรู้ เจ้ารอให้ข้าไปถึงทงโจว ค่อยรู้ว่าคนที่บาดเจ็บคือเจ้าห้า ข้าจะมีเวลาเตรียมใจตอนไหน? ข้าต้องช่วยเขา เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว เจ้าไปเตรียมตัวก่อนเถอะ ข้าทานยาอีกหน่อย ยังไงคืนนี้ก็จะต้องรีบเดินทางต่อ”

ตอนนี้นางรู้ความจริงแล้ว ใครก็ห้ามนางไว้ไม่ได้ หรงเยว่พยักหัว แล้วก็หันหน้าเดินออกไป

ในวินาทีที่ประตูถูกปิดนั้น หยวนชิงหลิงรู้สึกหวานในลำคอ ในท้องยิ่งเจ็บปวดทวีคูณ ความร้อนรุ่มทำให้นางเหงื่อแตกไปทั้งตัว นางค่อยๆนั่งลง เอามือลูบหน้าท้อง อดกลั้นความเจ็บปวดไว้พร้อมพูดขึ้นว่า “ลูกน้อย เจ้าจะต้องช่วยพ่อกับแม่ เจ้าจะดื้อตอนนี้ไม่ได้นะ ไม่ว่าเจ้าจะต้องทนทุกข์ทรมานยังไง ก็ต้องอดทนไว้ แม่จะต้องไปช่วยพ่อ”

นางสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ ปลอบโยนลูกในท้อง และเพื่อเป็นการระบายอารมณ์ของตนเอง เวลานี้เจ็บปวดร้อนใจไปก็ไม่มีประโยชน์ ช่วยเจ้าห้าไม่ได้

เจอกับความเป็นความตายมาหลายครั้ง นางมีลูกต้องรับผิดชอบ ไม่มีอะไรที่นางจะรับไม่ได้ แต่นางจะยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อช่วยชีวิตเจ้าห้า ไม่มีอะไรสามารถกีดขวางนางได้

ปลอบโยนเช่นนี้อยู่สักพัก แล้วก็รู้สึกว่าความร้อนรุ่มนั่นเริ่มค่อยๆบรรเทาลง อาการปวดท้องก็ค่อยๆบรรเทาลง หยวนชิงหลิงหลับตา ไม่กล้าปล่อยให้ความคิดฟุ้งซ่าน พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “เด็กดี พวกเราจะต้องสามารถพาพ่อกลับมาได้อย่างปลอดภัย”

หรงเยว่ออกไปบอกพวกอ๋องฉีว่าให้รีบพักผ่อน หลังจากสองชั่วโมงแล้วจะเริ่มออกเดินทาง

อ๋องฉีได้ยินว่าพี่สะใภ้ห้ารู้เรื่องที่พี่ห้าได้รับบาดเจ็บ กลับไม่ร้องห่มร้องไห้ ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง พี่สะใภ้ห้าเป็นคนที่เข้มแข็งขนาดไหน? ทุกคนต่างประเมินนางผิดไปแล้ว

เพราะสถานการณ์ขององค์ชายรัชทายาทอันตรายอย่างยิ่ง ไม่มีเวลาให้ทุกคนอ่อนแอเสียใจ หลังจากสองชั่วโมงแล้ว ทุกคนออกเดินทางหามรุ่งหามค่ำ