บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1346

หรงเยว่เอามือทาบหน้าผากพร้อมพูดขึ้นว่า “พี่สะใภ้รอง เรื่องการแต่งงานของคนอื่น เจ้าจะไปเป็นห่วงทำไม?”

พระชายาซุนพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “ไม่ควรที่จะพูดเช่นนี้ ยังไงตอนนี้เขาก็เป็นถึงโสวฝู่แล้ว อย่าว่าแต่เรื่องการแต่งงานของเขา แม้แต่เรื่องการอยู่การกิน ควรใส่ใจก็ยังต้องใส่ใจ”

ฮูหยินเหยาหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องสนใจนาง นางว่างจัด”

พระชายาซุนว่างมากไม่ใช่หรือ? ตอนนี้เมิ่งถงโตบ้างแล้ว ไม่ติดนางแล้ว เรื่องงานในจวนเป็นเรื่องง่าย ไม่มีสนมให้ต้องต่อสู้ อ๋องซุนก็ยุ่งกับการทำงาน และก็ยังทำได้ไม่เลว ตอนนี้สิ่งที่นางตื่นขึ้นมาแล้วเป็นกังวลในทุกวันก็คือ จะผ่านพ้นวันนี้ไปอย่างมีคุณภาพยังไง

พระชายาซุนพูดขึ้นอย่างโศกเศร้าว่า “ว่างมากจริงๆ อยากที่จะหาอะไรทำบ้าง”

“หากเจ้าว่างมากจริงๆ ก็ไปช่วยจิ้งเหอสิ ทางด้านนางยุ่งเหมือนอย่างกับทำศึกทุกวัน” ฮูหยินเหยาพูดขึ้น ช่วงนี้นางช่วยงานอยู่ทางนั้น วันนี้เหนื่อยอย่างมากจริงๆ อยากมาหาทุกคน เดิมจิ้งเหอยังไม่ยอมมา ไม่วางใจลูก แต่ถูกนางลากมา

“ใช่ พี่สะใภ้รอง หากเจ้าว่างไม่มีอะไรทำ ไปช่วยข้าเลี้ยงลูกสิ” จิ้งเหอหัวเราะพร้อมพูดขึ้น ตั้งแต่มีลูกแล้ว มีสิ่งที่ผูกพันแล้ว คนทั้งคนก็เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา แต่สีหน้ายังค่อนข้างแย่ เห็นได้ชัดว่านอนไม่อิ่ม ไม่น่าแปลก คุณแม่ลูกอ่อนล้วนได้นอนน้อยอยู่แล้ว

พระชายาซุนพูดขึ้นว่า “ดี ข้าจะไปพรุ่งนี้เลย”

แต่ก็กลับไม่ค่อยดีใจ ใช่ว่านางไม่ชอบเด็ก แต่ยังไงก็เป็นลูกของจิ้งเหอ กลัวว่าหลังจากตนเองเลี้ยงไปสักพักแล้ว เกิดรักชอบขึ้นมา แล้วพบว่าไม่ใช่ลูกของตนเอง ในใจจะเป็นทุกข์

นางหันไปมองพระชายาอาน พร้อมถามขึ้นว่า “พวกเจ้าจะออกเดินทางไปจวนเจียงเป่ยเมื่อไหร่?”

พระชายาอานพูดขึ้นว่า “วันสองวันนี้แล้ว อาการบาดเจ็บของท่านอ๋องดีขึ้นมากแล้ว ดังนั้นวันนี้ที่ข้ามาก็เพื่อลาทุกคนด้วย”

พระชายาซุนอืมหนึ่งที พร้อมพูดขึ้นว่า “จะไปเร็วขนาดนี้แล้วหรือ? ไม่อยู่อีกนานหน่อยล่ะ? ตอนนี้เจ้าสี่ยังบาดเจ็บอยู่ เสด็จพ่อไม่ไล่เขาไปแน่ อยู่ได้นานหน่อยก็อยู่ต่อไปอีกสักพักสิ”

“เดินทางไปพร้อมกับเจ้าสาม จะได้ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน” พระชายาอานพูดขึ้น

ทุกคนได้ยินเช่นนี้แล้ว ต่างก็หันไปมองจิ้งเหอ

จิ้งเหอพูดขึ้นว่า “ขออวยพรให้พวกเจ้าเดินทางปลอดภัยก่อน มีเวลาก็กลับมาเยี่ยมพวกเราที่เมืองหลวงนะ”

“แน่นอน” พระชายาอานพูดขึ้น

พระชายาซุนถามขึ้นว่า “แขนของเจ้าสี่นั้น ไปหาอ๋องสำเร็จราชการแทนพระองค์ที่แคว้นต้าโจวต่อให้ได้ไหม? เป็นแขนเหล็กเหมือนอย่างเจ้าสามก็ยังดี ยังไงก็ดีกว่าพิการ”

พระชายาอานส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เขาบอกว่าไม่ไปแล้ว ข้าก็เห็นว่าไปไม่ไปก็ไม่เป็นไร ไม่มีแขนหนึ่งข้าง จะได้มีชีวิตอย่างสบายหน่อย”

พระชายาซุนดูเหมือนจะลืมเรื่องที่เกือบเอาชีวิตไม่รอดตอนที่อยู่เซียนเปยไปแล้ว นางมีนิสัยพูดตรงไปตรงมาก็เป็นเรื่องดี จำเรื่องเคียดแค้นไว้ ในใจของตนเองก็ไม่มีความสุข

แผนการชั่วร้ายในการแย่งชิงตำแหน่งว่าที่กษัตริย์ในตอนนั้น ดูแล้วก็ค่อยๆไกลห่างไปแล้ว

จิ้งเหอพูดคุยอยู่ไม่นาน ก็บอกว่าจะกลับแล้ว ไม่ค่อยวางใจลูกจริงๆ บอกว่าลูกไม่ค่อยสบาย ต้องกลับไปดูเสียหน่อย

ฮูหยินเหยาจึงนางกลับไป พร้อมทั้งพาพระชายาซุนไปด้วย บังคับให้นางไปช่วยดูแลเด็ก นางจะได้ไม่ออกไปยุ่งเรื่องแต่งงานของใต้เท้าเหลิ่ง

หยวนหย่งอี้กับหรงเยว่ยังไม่ยอมกลับ สามีดื่มเหล้าอยู่ข้างนอก พวกนางคุยกันอยู่ที่นี่ ก็ถือเป็นเรื่องดี