บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1347

คำพูดพวกนี้ หยวนหย่งอี้กับหรงเยว่ต่างฟังไม่เข้าใจ คิดเพียงว่าเป็นคำถามปกติ ยังไงอนาคตก็ไกลเกิน ปัจจุบันถึงจะเป็นความจริงที่สุด

หยู่เหวินเห้าดื่มจนเมาถูกส่งมายังตำหนักเซี่ยวเยว่ หยวนชิงหลิงก็ไม่คุยแล้ว กลับไปดูแลเจ้าห้า

เจ้าห้าฟุบนอนอยู่ข้างเตียง ทังหยางพูดขึ้นอย่างจนใจว่า “ส่งขึ้นไปบนเตียงแล้ว เขาก็คลานลงมานอนที่นี่”

หยวนชิงหลิงมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่าทีแบบนี้ดูแล้วคุ้นเคยไหม?”

ทังหยางดูเขานอนหงายตูดอยู่บนเตียง รู้สึกคุ้นเคยอย่างมาก พยักหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “เหมือนท่านอ๋องที่ถูกโบยคนนั้นมาก”

“ใครกล้าโบยข้า?” หยู่เหวินเห้าหันกลับมาโบกมือ แล้วก็เอื้อมมือไปดึงหมอนมาหนึ่งใบ หนุนไว้ใต้คาง หลังจากพึมพำสองคำ แล้วก็ไม่รู้ว่าพึมพำพูดอะไรอีก ฟุบอยู่เช่นนี้แล้วก็จะนอน

หยวนชิงหลิงมองดูแล้วก็หัวเราะ พร้อมพูดกับทังหยางว่า “ข้าดูแลเขาเอง เจ้าเองก็ดื่มไปไม่น้อย กลับไปพักผ่อนเถอะ”

ทังหยางพูดขึ้นว่า “งั้นกระหม่อมขอลา”

หลังจากทังหยางไปแล้ว หยวนชิงหลิงเอื้อมมือไปตบหลังเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “นอนดีๆ ดิ้นโดนท้องของข้าแล้ว”

เดิมเจ้าห้านอนหลับไปแล้ว พอได้ยินเช่นนี้ ก็รีบหดเท้าแล้วก็ขยับไปบนเตียง จากนั้นก็พลิกตัวอย่างระมัดระวัง ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย พร้อมพูดขึ้นว่า “ถีบโดนแล้วหรือ?”

หยวนชิงหลิงนั่งอยู่ข้างเตียง หยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดหน้าให้กับเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่โดน ทำไมถึงดื่มเยอะขนาดนี้? เมาเหมือนแมว”

หยู่เหวินเห้ายิ้มหัวเราะมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ดีใจ”

เขาเอามือตีหน้าอกตัวเอง ผ่อนลมหายใจกลิ่นอายเหล้าออกมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ดีใจ วันนี้ข้าดีใจ ดื่มอย่างมีความสุข”

เขาจับมือหยวนชิงหลิงไว้ สายตาแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แววตาเหม่อลอย พร้อมพูดขึ้นว่า “ยายหยวน ข้าดีใจเจ้ารู้ไหม? ข้าดีใจขนาดไหน ดีใจอย่างที่สุด”

“เพราะใต้เท้าเหลิ่งได้เป็นโสวฝู่หรือ?” หยวนชิงหลิงมองดูเขา พร้อมถามขึ้น

“การอนุรักษ์น้ำ สิ่งที่เร่งด่วน.....การซ่อมถนนก็เร่งด่วน ที่ผ่านมาข้าอัดอั้นใจอย่างมาก เต็มไปด้วยความตั้งใจ อะไรก็อยากทำ แต่อะไรก็ทำไม่ได้” เขางอตัวลงเล็กน้อย ดึงที่รัดผมออกจนยุ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่ได้ไม่พอใจเสด็จพ่อ แต่สิ่งที่ข้าอยากทำ เสด็จพ่อไม่สนับสนุน เรื่องเล็กทำได้ เรื่องใหญ่ขัดขวาง แม่น้ำหวยน้ำท่วมทุกปี ตลอดสายแม่น้ำหวย สูญเสียการเก็บเกี่ยวทุกปี นั่นคือยุ้งฉางของเป่ยถังนะ ทำไมเป่ยถังยังจนขนาดนั้นมาตลอด? เพราะไม่มีการอนุรักษ์น้ำเป็นอย่างดี เกิดภัยแล้งตาย จมน้ำตาย....”

เขาพูดอยู่อย่างอู้อี้ พูดออกมาไม่ชัดถ้อยชัดคำ แต่หยวนชิงหลิงก็ฟังสิ่งที่เขาพูดทุกอย่าง

“ต่อไปสามารถทำได้ ต่อไปอะไรก็สามารถทำได้ ทำได้อย่างเต็มที่แล้ว....ดีใจ ดื่ม....” เขาหันหน้าไป หลับตา ปากกลับยังอ้าค้างอยู่ แล้วก็นอนพ่นลมหายใจถี่อยู่อย่างนี้

หยวนชิงหลิงฟังจนทั้งอยากหัวเราะทั้งเศร้าใจ อยากโน้มตัวลงไปจูบเขา แต่ท้องโตแล้ว โน้มเอวไม่ได้ ทำได้เพียงเอื้อมมือไปลูบใบหน้าของเขา

“เอิ๊ก.....” ดังขึ้นหนึ่งที เจ้าห้าลืมตาขึ้นมองดูนาง หัวยื่นไปที่ข้างเตียง เท้าทั้งคู่ยื่นไปข้างใน รอเมื่อครึ่งตัวห้อยลอยอยู่ข้างเตียง กลับก็แค่เลอ ไม่ได้อ้วกออกมา แล้วก็กลับไปนอนอย่างหมดแรง

แต่หยวนชิงหลิงได้กลิ่นเหล้าจนแทบอาเจียน

หลังจากเจ้าห้าสร่างเมา ตะวันก็ตกดินแล้ว

เขาค่อยๆลืมตาขึ้น มองเห็นยายหยวนเขียนอะไรอยู่ในห้อง ในหัวสมองยังรู้สึกค่อนข้างมึน แต่ไม่ทรมานขนาดนั้นแล้ว เขาลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิปรับกำลังภายใน แล้วรู้สึกสบายขึ้นบ้างแล้ว

“สร่างเมาแล้วหรือ?” หยวนชิงหลิงวางพู่กันลง เท้าคางมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “อยากได้เหล้าคืนวิญญาณสักแก้วไหม?”