บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1412

หลังจากความคึกคักปีติยินดี จวนอ๋องฉู่ก็กลับเป็นเงียบสงบทั้งผืน

แม่นมสี่และอะซี่กำลังช่วยจัดเก็บงานพิธีครบเดือนของเสี่ยวกวาจื่อ ทั้งห้องเก็บของกองเต็มไปหมด เพียงแค่หาอีกห้องหนึ่งไว้สำหรับเก็บของของนางโดยเฉพาะ

หยู่เหวินเห้าเลือกจี้กุญแจอายุยืนที่หวงกุ้ยเฟยมอบให้แขวนไว้บนตัวของนาง ให้แคล้วคลาดปลอดภัยสมปรารถนา อายุมั่นขวัญยืน นี่คือการเฝ้าหวังของบิดามารดาและคนเฒ่าคนแก่ที่มีต่อเด็กๆ

คืนนี้หยู่เหวินเห้าเอาเสี่ยวกวาจื่อและเด็กทั้งห้าคนเข้านอนด้วยตัวเอง แม่นมและฉี่หลอก็อยู่ในห้องข้างๆ รอจนถึงเวลากลางดึกที่เสี่ยวกวาจื่อตื่นขึ้นมากินนมแล้วค่อยอุ้มออกไปปรนนิบัติ

คืนนี้หยู่เหวินเห้าไม่มีความอยากนอนแม้สักนิด มองดูบุตรสาวที่งดงามดั่งหยกแวววาวเช่นนั้น ลูกที่เขาตั้งหน้าตั้งตารอมาด้วยความยากลำบาก วันนี้เดิมทีควรจะดีใจเป็นที่สุด แต่ไม่มียายหยวนอยู่ข้างกาย ความดีใจนี้ก็ลดลงไปแล้ว

เขาสวมเสื้อผ้านอนตะแคงอยู่ข้างเตียง พวกเด็กๆนอนอยู่ด้านใน เด็กห้าคนล้วนนอนหลับไปหมดแล้ว ซาลาเปาอาจจะไปแล้ว นอนหลับสนิทมาก เข้าเฝ้าหวังให้ซาลาเปาไป แม้ว่ายายหยวนจะไม่สามารถเข้าร่วมได้ ก็ปรารถนาให้นางรู้ว่าวันนี้ครึกครื้นมากเพียงใด

ท้องนิ้วของเขาลูบใบหน้าของเสี่ยวกวาจื่อ เอ่ยเบาๆ“หากว่าท่านแม่ของเจ้าอยู่ เช่นนั้นจะดีเพียงใดน้า”

เสี่ยวกวาจื่อตอบกลับเขาด้วยลมหายใจที่เสถียร

เขาถอนใจเบาๆ นอนราบ หนุนมือสองข้างไว้หลังศีรษะ ยายหยวน ตอนนี้เจ้าทำอะไรอยู่นะ? เหมือนกับข้าใช่หรือไม่ กำลังคิดถึงข้าจนทำให้นอนไม่หลับ?

ยุคปัจจุบัน!

หยวนชิงหลิงแทบจะบ้าตายเล็กน้อยแล้ว ไม่ควรสอนสามผู้ยิ่งใหญ่ให้เล่นโต้วตี้จู่บนโทรศัพท์เลยจริงๆ เกมในอินเทอร์เน็ตเหล่านี้ แม้ว่าจะเป็นเกมที่ไม่ต้องเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ต ก็สามารถทำให้คนผู้หนึ่งที่ไม่เคยเล่นมาก่อนเข้าสู้เส้นทางปีศาจได้ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงโต้วตี้จู่เกมประเภทนี้ที่ทำให้คนติดงอมแงมได้ง่ายแล้ว

ตอนนี้ พวกเขาไม่เพียงไม่นอนเท่านั้น ยังไม่ให้นางกลับไปนอนอีก

เมื่อคืนได้คุยกับซาลาเปาไว้ดีแล้ว วันนี้จะต้องกลับบ้านเร็วหน่อยไปรอเขา สนทนาเรื่องงานเลี้ยงฉลองครบเดือนของน้องสาว นางร้อนใจจนแทบจะไม่ไหวแล้ว

เดิมทีสอนให้พวกเขาเล่นโต้วตี้จู่ เพียงเพราะกลัวว่าพวกเขาอยู่ในโรงพยาบาลแล้วจะรู้สึกเบื่อหน่าย ฆ่าเวลา สุดท้ายผลสรุปว่าติดงอมแงมแล้ว จึงไม่สนใจอะไรแล้ว ก่อนหน้าพูดไว้ดีแล้วว่าจะไปเปิดหูเปิดตาดูพละกำลังทหารของที่นี่ นางบอกให้พี่ชายเข้าอินเทอร์เน็ตรวบรวมข้อมูลวิดีโอบางส่วนมาอยากให้พวกเขาดู พวกเขาไม่ดูแม้สักแวบเดียว ก็ผลักออกบอกว่าอย่ามาขวางการเล่นเกมของพวกเขา

“ไม่มีเหรียญถั่วแล้ว รีบซื้อเหรียญถั่ว ซื้อยังไง?” กำลังกลัดกลุ้ม ไท่ซ่างหวงก็เอาโทรศัพท์เข้ามาคะยั้นคะยอนาง รีบร้อนจนดวงตาลุกเป็นไฟ “เร็ว เร็วสิ ข้ากำลังแข่งขัน ไม่มีเหรียญถั่วจะต้องยอมแพ้โดยอัตโนมัติ”

หยวนชิงหลิงรีบเติมเงินให้เขาสามสิบหยวนด้วยความรวดเร็วดั่งเสือทันที จากนั้นก็ซื้อเหรียญถั่วสามหยวน เหรียญถั่วสามหมื่นเหรียญ คนทั่วไปสามารถเล่นได้นานมาก แต่พวกเขาก็คือเครื่องกินถั่ว ไม่ทันได้ขยับก็แย่งเป็นเจ้าของที่ดิน คิดว่าแย่งเป็นเจ้าของที่ดินได้ก็จะชนะอย่างมั่นคง ผลสรุป ไม่ถึงสามชั่วโมง ก็เติมเงินไปมากกว่าสามร้อยหยวนแล้ว

หลังจากเติมเงินแล้ว ไท่ซ่างหวงก็รีบแย่งโทรศัพท์กลับไปทันที จากนั้นก็ถึงตาเซียวเหยากงทอดถอนใจด้วยความเศร้าโศกแล้ว “จะสู้ไม่สู้? เปิดไพ่ระเบิดหรือไม่? พระชายารัชทายาทรีบดูหน่อย โอ๊ยไม่สนแล้ว ข้าจะระเบิดเจ้าอ่อนนี่”

“น้องสิบแปดเจ้าอย่าเอะอะ ตื่นเต้นมาก ข้าเหลืออย่าทะเลาะกันเลย เครียดมาก ข้าเหลือแค่ระเบิดเปล่าแล้ว” โสวฝู่ตีเขาเล็กน้อยแล้วกล่าว

จนถึงเวลาที่นางลากสังขารที่เหนื่อยล้าออกจากโรงพยาบาล ก็เป็นเวลากลางดึกตีหนึ่งแล้ว เรียกรถ หูทั้งสองข้างล้วนเป็นเสียงเพลงเบื้องหลังของโต้วตี้จู่และ “แย่งเป็นเจ้าของที่ดิน ข้าแย่ง เลขเรียง เป็ด เอาไม่ได้ ระเบิด ไม่เอา ระเบิดราชา......” เป็นเสียงปีศาจที่ทะลุหูโดยแท้ ไม่มีที่สิ้นสุด

ไม่ได้ รอหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว จะต้องพยายามพาพวกเขาออกไปเที่ยวเล่น ไม่สามารถให้พวกเขาหลงใหลเกมในอินเทอร์เน็ตได้อีก ผู้เฒ่าที่เหมือนเด็กเหล่านี้ ชั่งทำให้คนเป็นห่วงจริงๆ

กลับถึงบ้าน ซาลาเปาก็บอกคุณพ่อคุณแม่เกี่ยวกับงานเลี้ยงฉลองครบเดือนในวันนี้แล้ว พอเห็นท่านแม่กลับมา ซาลาเปาก็ดีใจมาก กางนิ้วออกมานับเหมือนดั่งนับของของล้ำค่าในบ้านเช่นนั้นท่องของขวัญที่น้องสาวได้รับทั้งหมดในวันนี้รอบหนึ่ง ยังจะมีคนที่มาแสดงความยินดีอีก แค่เป็นคนที่เขารู้จัก ล้วนบอกต่อหยวนชิงหลิงทั้งหมด

หยวนชิงหลิงกอดเขาไว้ ฟังเขากล่าวอย่างละเอียด สามารถจินตนาการได้ว่างานเลี้ยงครบเดือนของน้องสาวงานนี้จะครึกครื้นเพียงใด

นางถามซาลาเปา น้องสาวใส่ชุดอะไร งดงามหรือไม่ น้องสาวร้องไห้หรือไม่ ใครอุ้มน้องสาวบ้างทำนองนั้น รายละเอียดทั้งหมด นางล้วนอยากฟัง

ซาลาเปาพูดจนเสียงแห้งแล้ว แต่ยังคงตื่นเต้นมาก เพราะว่าวันนี้เขาก็ดีใจ ท่านพ่อบอกว่า วันนี้ของขวัญที่น้องสาวได้รับ สามารถให้พวกเขาเลือกได้อย่างหนึ่งด้วย

พูดจบแล้ว ซาลาเปากอดคอหยวนชิงหลิง กล่าว“ท่านพ่อคิดถึงท่านแม่มาก พวกเรานอนหลับหมดแล้ว ท่านพ่อก็ไม่นอน”

หยวนชิงหลิงทอดถอนใจเบาๆ “เจ้ากลับไปบอกท่านพ่อ บอกว่าแม่ก็คิดถึงเขาเป็นพิเศษ อีกไม่ช้าแม่ก็จะสามารถกลับไปได้แล้ว”

แม่ของหยวนชิงหลิงกล่าวอยู่ด้านข้าง“อ๋อ ถูกแล้ว เปาเปา เจ้ากลับไปบอกท่านพ่อ บอกว่าพวกเรากำลังจัดเตรียมเรื่องงานแต่งงานของพวกเขา บางทีรอจนหลังจากที่ทะเลสาบจิ้งเปิดทะลุแล้ว ก็ต้องเรียกให้เขามารอบหนึ่ง พวกเราจัดการเรื่องงานแต่งซะเลย”

“ได้!” ซาลาเปาตอบรับด้วยความดีใจ เขาชอบดูชุดแต่งงานเป็นอย่างมากเชียว

หลังจากที่ซาลาเปากลับไปแล้ว แม่ของหยวนชิงหลิงก็ปรึกษากับหยวนชิงหลิงครู่หนึ่ง ชุดแต่งงานต้องจองไว้ก่อน ไม่เอาแบบสำเร็จรูป ต้องสั่งทำ ฉะนั้นถือโอกาสในตอนนี้ที่สามผู้ยิ่งใหญ่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาล ไปเลือกแบบชุดแต่งงานก่อนในวันพรุ่งนี้ สั่งตัดชุดแต่งงาน ก็จำเป็นต้องใช้เวลา

หยวนชิงหลิงเอนพิงข้างกายของคุณแม่ ฟังเธอเตรียมการเรื่องงานแต่งของตัวเองทีละเล็กทีละน้อย รู้สึกว่ามีความสุขอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ สองสามปีมานี้ ความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุด สุดท้ายก็ถูกลบทิ้งไป ในใจของนางเป็นความสุขและความดีใจอย่างอธิบายไม่ถูก

วันรุ่งขึ้นนัดฟางหวูไปดูชุดแต่งงานด้วยกัน ขณะที่ออกไปจากหมู่บ้าน มีเพื่อนบ้านจ้องมองเธอ ถามแม่ของหยวนชิงหลิงหยวนว่า “คนนี้คือ?”

แม่ของหยวนชิงหลิงจูงมือของหยวนชิงหลิงไว้ ยิ้มอย่างสดชื่นสราญใจเหมือนดั่งอาบสายลมในฤดูใบไม้ผลิ “ลูกสาวบุญธรรมของฉัน สวยมากใช่ไหมล่ะ?”

เพื่อนบ้านยิ้มและกล่าว “ใช่ สวยมากจริงๆ”

เพียงแต่แววตากลับมีความเห็นใจอยู่เล็กน้อย หลังจากลูกสาวแท้ๆของเธอเสียชีวิต เขาก็หาคนที่หน้าตาคล้ายกับลูกสาวตัวเองเป๊ะๆมาเป็นลูกสาวบุญธรรม เฮ้อ จิตใจของพ่อแม่ในใต้หล้าชั่งน่าสงสารนัก

วันนี้สิ่งของที่ต้องซื้อเยอะแยะมากมายจริงๆ เตียงก็ซื้อเรียบร้อยแล้ว แต่ของใช้บนเตียงและเสื้อผ้าที่เอาไว้ซักเปลี่ยนของสามผู้ยิ่งใหญ่ยังไม่ได้ซื้อ ยังมีของใช้ในชีวิตประจำวันอีก มากมายก่ายกอง รายการยาวเป็นเมตร

ช่วงเช้าไปดูชุดแต่งงานก่อน รูปแบบชุดแต่งงาน หยวนชิงหลิงพยายามเลือกที่มิดชิดหน่อย ตามใจเจ้าห้า เพื่อเลี่ยงในวันแต่งงานวันนั้น เขาจะสนใจเพียงแต่ปิดตรงนี้บังตรงนั้นให้นาง

ชุดแต่งงานที่มิดชิดก็มีรูปแบบที่สวยงามมากมาย แต่ขณะที่เลือก ฟางหวูก็เอ่ยถามอย่างฉับพลัน“คุณว่า เจ้าห้าเห็นคุณสวมชุดแต่งงานสีขาวแล้ว จะรู้สึกแปลกหรือไม่? สำหรับเขาแล้ว ชุดมงคลในการแต่งงานต้องสวมสีแดง”

แม่ของหยวนชิงหลิงกล่าวว่า“ไม่เป็นไร ชุดแต่งงานต้องเลือกไว้ ถึงเวลานั้นค่อยเลือกชุดแบบจีนอีกสองสามชุด ยังไงซะชุดแต่งงานก็ต้องใส่ตอนเข้างาน รอจนถึงเวลางานเลี้ยงอาหารค่ำและดื่มอวยพร ก็สวมชุดแบบจีน ไม่ขัดแย้งกัน”

“ก็ได้ บางทีถึงเวลาเจ้าห้าอาจจะสนใจเพียงแต่มองคุณ อย่าลืมอะไรไปซะหมดละกัน ไม่ว่าอย่างไร เจ้าสาวก็สวยขนาดนี้!” ฟางหวูหัวเราะแล้วมองดูหยวนชิงหลิงแวบหนึ่ง

พนักงานในร้านชุดแต่งงานผู้นั้นก็มองไปที่หยวนชิงหลิงแวบหนึ่ง และกล่าวชื่นชม“คุณหยวนหน้าตาสวยมากจริงๆ ผิวพรรณก็ดีมาก หากว่าไม่บอกยังคิดว่าคุณเป็นเด็กมัธยมปลายล่ะคะ? คิดไม่ถึงว่าจะถึงอายุที่จะแต่งงานแล้ว”

แม่ของหยวนชิงหลิงกล่าวอย่างภูมิใจ“ลูกสาวของฉัน แน่นอนว่าจะต้องดูดี”