บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1542

วันแรกของการขึ้นปีใหม่ที่เดิมควรจะได้เงิน กลับต้องชดใช้เงินไปจำนวนหนึ่งเสียอย่างนั้น หยู่เหวินเห้าปวดใจเหลือเกิน ตำหนิพวกซาลาเปาที่ไม่ดูแลน้องให้ดี

ซาลาเปาน้อยใจมาก ไหนเลยจะรู้ว่าจู่ๆ น้องจะจุดไฟกะทันหัน? ดวงตาโผล่ดาวอัคนีแวบๆ ห้ามก็ห้ามไม่อยู่

แต่พวกเขาก็ยอมให้พ่อด่าน้องสาวไม่ได้ ท่าทางสำนึกผิดของน้อง น่าสงสารจัง

หยู่เหวินเห้าอุ้มบุตรี บุตรีหดศีรษะอยู่ในอ้อมอกเขา ราวกับรู้ความผิดแล้ว แต่จุดไฟสองครั้งติดกัน แม้เขาจะรักกวากวามากหน่อย แต่ก็ปล่อยปละไปแบบนี้ไม่ได้ ครั้นตำหนิกวากวาด้วยโทสะไปนิดเดียว กวากวาก็แบะปากร้องไห้ขึ้นมา

เขาทำใจแข็งไม่ปลอบ ให้นางร้องไห้ เมื่อกวากวาเห็นเสด็จพ่อไม่เอาใจเหมือนครั้งก่อน ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงฉุดแขนเสื้อของหยู่เหวินเห้า เอ่ยเสียงเบา “กวากวาสำนึกผิดแล้วเพคะ”

ทว่าหยู่เหวินเห้ากลับยังไม่แยแสนาง

หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างสงสัย “ฉีฮั่วไม่ได้บอกว่าสามขวบถึงจะสะกดไม่ได้หรือ? อย่างไรกัน ตอนนี้ยังไม่สองขวบก็สะกดไม่อยู่แล้ว? ก่อนหน้านี้ไปยุคปัจจุบัน ไม่มีการหน่วงเหนี่ยวของมิติเวลาถึงได้วางเพลิงไป ตอนนี้กลับมาที่นี่แล้วก็ยังวางเพลิงอีก นี่มันอย่างไรกันแน่?”

“ไม่รู้สิ” หยู่เหวินเห้ามองนาง “เจ้ายังไม่รู้ แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไร?”

หยวนชิงหลิงถอนใจ “คงต้องส่งไปก่อนกำหนดแล้ว”

หยู่เหวินเห้านิ่งงันไปพักหนึ่ง เอ่ย “หรืออาจเป็นความบังเอิญ?”

หยวนชิงหลิงมองเขา “ข้าชื่นชมในการมองโลกแง่ดีของเจ้านัก แต่...ดูจากสถานการณ์แล้วเจ้าน่าจะเดาผิด”

นางกุมมือเขา เกลี้ยกล่อม “ที่จริง เจ้าคิดแบบนี้ก็ได้นี่ ไปเร็วหน่อยก็กลับมาเร็วหน่อย ใช่ไหม?”

“ถึงจะอย่างนั้น แต่เด็กเล็กขนาดนี้ก็ต้องจากพ่อแม่แล้ว น่าสงสารเกินไป” หยู่เหวินเห้ารู้ว่ายากจะหลีกเลี่ยง แต่...ปากก็ยังอดว่าไปแบบนั้นไม่ได้

หยวนชิงหลิงมองกวาจื่อ รู้สึกได้ถึงอารมณ์นาง ไม่รู้สึกว่านางคิดว่าตนเองน่าสงสารสักนิด ในทางกลับกัน กวาจื่อยังอยากอยู่กับพี่ชายมากกว่าอยู่กับพ่ออีก

เรื่องนี้ย่อมพูดไม่ได้อยู่แล้ว จะทำร้ายจิตใจเจ้าห้ามากเกินไป เขารับไม่ได้

เพียงแต่เขาก็ต้องค่อยๆ ยอมรับ เด็กหกคนนี้ไม่ว่าจะเป็น นิสัย จิตใจ สติปัญญาหรืออารมณ์ล้วนมีมากกว่าเด็กคนอื่นๆ มาก นี่จึงลิขิตให้พวกเขาต้องแยกจากพ่อแม่แต่เด็ก เข้าสู่อาณาจักรที่พวกเขาต้องการพเนจร

ไม่ว่าจะอาลัยอาวรณ์อย่างไรก็ต้องปล่อยมือ

กลางคืน เตียงใหญ่หลังหนึ่ง หนึ่งครอบครัวแปดชีวิตนอนอยู่ด้วยกัน เด็กๆ นอนหันไปคนละทิศละทาง เนื่องจากเลยเวลานอนมานานแล้ว กอปรกับเล่นสนุก เมื่อเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันก็มีเสียงกรนเล็กน้อย

หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงไม่ได้นอน นั่งอยู่ที่หัวเตียง จับมือแอบอิง มองใบหน้ายามหลับใหลของเด็กๆ อีกไม่นานพวกเขาก็ต้องกลับไปร่ำเรียนวิชา ช่วงเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันสั้นนัก เด็กๆ ไม่รู้คุณค่า แต่พวกเขารู้ จึงไม่ยอมเสียเปล่าสักวินาที

วันถัดมา สองสามีภรรยามอบเงินอั่งเปาให้เด็กๆ ด้วยตาหมีแพนด้า เด็กๆ กระจองอแงจะไปคารวะเอาอั่งเปาที่จวนอ๋องซู่ หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงไม่กล้าไป เมื่อคืนเพิ่งจะเผาลานบ้านเขา วันนี้ยังมีหน้าพาเด็กๆ ไปคารวะอีกหรือ?

ทังหยวนหน้าเงินเอ่ยอย่างมุ่งมั่น “เสด็จพ่อ ก็เพราะชดใช้ไปก้อนโตไป วันนี้เราถึงยิ่งควรไปอย่างไรล่ะพ่ะย่ะค่ะ พยายามเคาะเอาเงินกลับมา”

หยู่เหวินเห้าจะร้องไห้ก็ไม่ใช่ หัวเราะก็ไม่ใช่

ต้องพูดเลยว่าวิธีนี้ดีมาก

ด้วยเหตุนี้ ครอบครัวหน้าไม่อายจึงไปจวนอ๋องซู่อีก

จวนอ๋องซู่ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว อ๋องชินทั้งหลายก็พาเด็กๆ มาคารวะด้วย กำลังนั่งอยู่ในห้องโถงหลัก เด็กๆ ต่อแถว เข้าไปอย่างคล่องแคล่ว เด็กที่พูดเก่งมักได้เปรียบ หยอกจนคนแก่แจ่มใสอารมณ์ดี

บ้านอ๋องชางและชายามีทรัพย์มาก ใช้เข่งบรรจุเม็ดแตงทองคำและใบไม้ทองคำ หลังจากคารวะก็ให้เด็กๆ ไปหยิบเอาเอง สองมือกอบได้เท่าไรก็เท่านั้น เด็กทั้งห้าแทบอยากงอกมือออกมาอีกเยอะๆ แล้วกอบเอาไปมากหน่อย

อ๋องผิงหนานก็เตรียมหมูทองคำตัวใหญ่หลายตัว แขวนไว้ที่คอเด็กคนละตัว หนักอึ้ง ถ่วงจนเด็กๆ ยืดตัวตรงไม่ไหว

หยู่เหวินเห้าเห็นแล้วก็อิจฉามาก แทบอยากยื่นศีรษะไปให้อ๋องผิงหนานแขวนหมูทองคำให้สักตัว