บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1545

ปีนี้กวากวาแปดขวบ กลับมาจัดงานเลี้ยงวันเกิด

อาจารย์ฉีฮั่วกับอาจารย์แม่เยว่เอ๋อก็กลับมาเป็นเพื่อนนางด้วย พี่ชายทั้งห้าก็กลับมา เดือนเจ็ดซาลาเปาต้องเข้าร่วมการสอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่พวกเขาไม่ตื่นตระหนกสักนิด

มหาวิทยาลัยดังอะไร ก็มิใช่แค่เรื่องแน่แช่แป้งหรือ? เร็วสองปีก็ได้แล้ว แต่อย่างน้อยก็ต้องไว้หน้าเสด็จแม่หน่อย จะเด่นกว่าเสด็จแม่ในตอนนั้นมากไม่ได้

งานเลี้ยงวันเกิดจัดแบบค่อนข้างเรียบง่าย เชิญบรรดามิตรสหายให้พาลูกๆ มา แม้ว่ากวากวาไปยุคปัจจุบัน แต่ก็มีสัมพันธ์กับเด็กๆ รุ่นราวคราวเดียวกันดีมาก เพราะนางกลับมาปีละสองหน กลับมาก็เล่นกับทุกคน

อะซี่คลอดลูกคนที่สอง เป็นลูกชาย เพิ่งคลอดได้สองเดือน ลูกสาวคนโตถังกั่วเอ๋อรับผิดชอบดูแลน้องชาย อวดกวากวาว่าตนมีน้องชายแล้ว

พี่หญิงซิ่วของกู้ซือก็มีน้องชายเช่นกัน ก่อนปีใหม่หยวนหย่งอี้ตั้งครรภ์ บัดนี้ท้องโตมากแล้ว พี่หญิงเป่าบอกกับกวากวา ว่านางก็จะมีน้องชายแล้ว

กวากวาหัวเราะ แสดงออกว่าไม่อิจฉาสักนิด แต่...นางก็อยากมีน้องชายเหมือนกันนี่นา

กวากวาที่อายุแปดขวบ นิสัยสุขุมยิ่งนัก เหมือนหยวนชิงหลิงสมัยก่อนมาก และเหมือนอาจารย์แม่เยว่เอ๋อของนางด้วย

แต่ภายนอกที่สุขุมนิ่งเช่นนี้ จะมีหัวใจอย่างไรก็ไม่อาจรู้ได้

กวากวาเห็นเหลิ่งหมิงหยู่เป็นครั้งแรก เขาตามอยู่หลังหงเย่ มืออุ้มลิงอยู่ ถึงยังขี้กลัวจัด แต่ฝึกยุทธ์มาครึ่งปีแล้วก็ดีกว่าตอนที่เพิ่งมามาก

แต่เขาไม่เข้าพวกกับคนอื่น เล่นกับลิงอย่างเดียว

กวากวายืนอยู่ตรงหน้าเขา “ลิงของท่านอาหงเย่ เหตุใดจึงให้เจ้าเล่า?”

เขามองกวากวา ไม่พูด ระแวงเล็กน้อย

“เจ้าชื่ออะไร?” กวากวาเอ่ยถาม

“เหลิ่งหมิงหยู่ ฝ่าบาททรงประทานชื่อให้ข้า” เขาตอบ

กวากวาหัวเราะ “พ่อข้าตั้งหรือ?”

เหลิ่งหมิงหยู่มองนาง “พ่อเจ้า? พ่อเจ้าคือฮ่องเต้หรือ?”

“อือ!” กวากวามองคางเรียวผอมของเขา “เจ้าเป็นน้องชายของผู้ใด?”

“ข้าน้อยไม่มีพี่สาว ไม่มีพี่ชายด้วยพ่ะย่ะค่ะ!” เหลิ่งหมิงหยู่ถอยหลังก้าวหนึ่ง ตอนนี้เขารู้แล้วว่าฮ่องเต้คืออะไร เขาหกขวบแล้ว

ดวงตากวากวาเผยความยินดี “เช่นนั้นก็ดีมาก จำไว้ ข้าเป็นพี่สาวเจ้า”

มือของนางวางอยู่บนบ่าเขา เอ่ยอย่างจริงจัง “ต่อไป ข้าจะปกป้องเจ้าเอง!”

ทว่าเหลิ่งหมิงหยู่กลับส่ายหน้า

กวากวาทำหน้าเครียด “เจ้าไม่ยอมหรือ?”

สีหน้าเหลิ่งหมิงหยู่ดื้อดึงเล็กน้อย “ท่านพ่อบอกว่า ข้าน้อยฝึกยุทธ์แล้ว ต้องปกป้องคนอื่น ข้าน้อยไม่จำเป็นต้องให้ผู้อื่นปกป้องข้าน้อยพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นต่อไปเจ้าก็ปกป้องข้า ข้าเป็นพี่สาวเจ้า!” กวากวาเอ่ย

เหลิ่งหมิงหยู่มองนาง

“เรียกพี่สาว!” กวากวาก็มองเขาด้วย

เหลิ่งหมิงหยู่ไม่ได้เรียก ถอยหลังก้าวหนึ่ง แล้วหันไปหาพ่อบุญธรรมหงเย่

กวากวาหมุนตัวเข้าไป กอบขนมมามากมาย แล้ววิ่งออกไปยัดให้เหลิ่งหมิงหยู่ “กินสิ!”

ปกติเหลิ่งหมิงหยู่ไม่กินขนม เพราะโดยมากในจวนไม่มี แต่ถึงกระนั้นเขาก็ชอบกิน เขาหยิบลูกอมวางไว้ในปากช้าๆ ดวงตาค่อยๆ มีประกายผ่อนคลาย มองกวากวา

“จะเรียกข้าว่าพี่สาวหรือไม่?” กวากวาเอ่ยถาม

เหลิ่งหมิงหยู่มองรอบๆ ครั้นไม่มีคน ก็พูดเสียงหนึ่งด้วยเสียงที่ราวกับยุง “พี่สาว!”

กวากวาหัวเราะ จูงมือเขา “ไป เราไปบอกคนอื่นๆ กัน ว่าเจ้าคือน้องชายข้า!”

ด้วยการโอ้อวดเช่นนี้ ทุกคนจึงรู้ว่ากวากวามีน้องชายแล้ว ต่างพากันหัวเราะ เหลิ่งจิ้งเหยียนก็หัวเราะเอ่ยกับเหลิ่งหมิงหยู่ด้วยว่า “เช่นนั้นเจ้าก็ต้องตั้งใจฝึกยุทธ์แล้ว โตขึ้นจะได้ปกป้องพี่สาว!”